Het Monster van Parijs
Het is 1910 en Parijs is in de greep van de grootste overstroming van de eeuw en een mysterieus monster dwaalt door de straten. De verlegen filmoperateur Emile (Coen Swijnenberg) en zijn vriend de uitvinder Raoul (Sander Lantinga) brengen in het laboratorium van een afwezige professor een monster tot leven. De nachtclubzangeres Lucille (Birgit Schuurman) is de eerste die het monster echt leert kennen en ontdekt dat hij prachtig kan zingen en gitaar kan spelen. Zij neemt hem op in haar act, terwijl ondertussen de politiecommissaris, die een oogje heeft op Lucille, de jacht op het monster geopend heeft. Maar is het monster wel echt zo monsterlijk?
Het heeft een tijd geduurd voordat Het Monster van Parijs (Un Monstre à Paris) in de bioscoop kwam. Regisseur Bibo Bergeron (Shark Tale) speelde immers al in 2007 met het idee om deze film te verfilmen. Het zou een mix worden van computergeanimeerde figuren in een handgetekend decor, de eerste conceptschetsen die in 2010 naar buiten kwamen waren ook veelbelovend.
Nu is het dan eindelijk zover dat de Nederlandse versie in de bioscopen draait, in 3D. Van de handgetekende decors is op het eerste gezicht niets meer overgebleven, maar de 3D-technologie komt bij animatiefilms vaak erg goed tot zijn recht, zo ook in Het Monster van Parijs. Levendige figuren met uitpuilende bolle ogen die van het scherm spatten. Mooi geanimeerd dus, maar niet origineel meer, want zo zien we ze tegenwoordig in de meeste animatiefilms.
Er is echter één personage dat nog wel de charmes heeft van de originele conceptschetsen, en dat is de nichterige ober Albert, jammer dat die dan maar een ondergeschikt rolletje heeft. Het personage Albert valt een beetje uit de toon wat tekenstijl betreft, hij lijkt eerder op een personage uit Les Tripletes de Belleville, magerder vergeleken bij de volle andere personages, maar wel authentieker.
Deze film is in Nederland alleen nagesynchroniseerd te zien. Op zich is daar weinig mis mee, wat wel jammer is dat ze een aantal van de belangrijkste liedjes in de bewerkte Amerikaanse versie hebben gelaten, dus Engelstalig. Dit is met name jammer omdat deze film zich richt op een erg jonge doelgroep en zij dus de liedjes niet kunnen verstaan. Er zitten gelukkig voor hen ook een aantal Nederlandstalige liedjes in. Vanessa Paradis en Mathieu Chedid zingen de originele liedjes die erg vrolijk en swingend zijn en dus perfect aansluiten op een jonge doelgroep.
Minpuntje aan deze film is wel dat hij met name ook alleen voor de jonge doelgroep interessant is. De ouders die met de kinderen mee komen naar Het Monster van Parijs zullen waarschijnlijk niet mee kunnen in dit erg onwaarschijnlijke verhaal. Het motto: 'ook een boeman heeft een hart' komt niet tot z'n recht, want het monster wordt op geen enkel moment een boeman, maar ook nooit geloofwaardig sympathiek, kinderen gaan daar makkelijker in mee. Voor kinderen is dit een wel een spannende, maar vooral ook magische, liefdevolle film.