CD: Jettblack - Raining Rock

Een revival is een fenomeen waar de meeste muziekstijlen niet aan ontkomen. Zo wordt er momenteel in de wereld van de scheurende gitaren veel teruggegrepen op klassieke hard rock en metal. De Engelse formatie Jettblack is een band die zich compleet heeft laten inspireren door het geluid van de jaren 80 en een beetje van begin 90. "Alles tot ongeveer 1994", beweren ze zelf. Begin van deze maand verscheen hun tweede cd Raining Rock waarmee de echte doorbraak moet komen.

Het debuut Get Your Hands Dirty maakte duidelijk dat we met een getalenteerd gezelschap hebben te maken. Hun pose en geluid mogen ze dan ontleend hebben aan bands als Skidrow, maar hun songs zijn weldegelijk eigenzinnig en minstens van dezelfde kwaliteit als van de bands van weleer. Met deze nieuwe cd maken de heren een duidelijke stap voorwaarts. Aan de ene kant kun je stellen dat met inbreng van meer melodieuze, soms radiovriendelijke hard rock (ook wel A.O.R.) het geheel toegankelijker en wellicht wat commerciëler is geworden, maar aan de andere kant slaan de heren met elk nummer van deze cd de spijker op de kop!

De cd gaat gelijk lekker van start ook al is het slechts een 'Intro'. Maar deze inleiding is meteen al heerlijk melodieus en catchy. Dat laatste is zeer zeker een kenmerk van Jettblack en met name van deze nieuwe cd, de songs zijn ongelofelijk pakkend. Wanneer de titeltrack voorbij komt, waan je je dan ook meteen al headbangend op de bank tussen Beavis & Butt-head. Met het daaropvolgende 'Less Torque, More Thrust' neemt de adrenaline nog meer toe. Het is een lekker portie sleaze metal met wederom sterke zanglijnen, maar ook stevig pompend drumwerk. Ook 'System' en 'Temptation' zijn twee heerlijke up-tempo songs met uitstekende gitaarloopjes. Absoluut genieten is het met 'Side Of The Road', waarin de gitaren volop met klassieke arpeggio's smijten en de basisriff zelfs bluesy aandoet. Een beetje blues kun je ook horen op 'In-between Lovers', dat gedragen wordt door mooie slepende gitaren, waarmee de band meteen een andere kant van hun veelzijdigheid laat horen.

Het album herbergt ook een aantal songs die zich op het mid-tempo, semi-balladachttige vlak begeven. Het zijn nummers die zich kunnen meten met de beste van een band als Journey. Zo zorgt 'Prison Of Love' als vierde nummer, aan het begin van de cd, voor een aangename verrassing met een mooi ingetogen begin. Hier blijkt ook wat een geweldige vocalist Will Stapleton is. Ook 'Something About The Girl' en 'Never Gonna Give Up' zijn pracht van nummers en een ijzersterk staaltje songwriting. Het zijn intense songs, maar toch met dreiging en veel wisselingen, waarvan de afsluiter 'The Sweet And The Brave', maar zeker het zeven minuten durende, haast epische 'Black Gold' de hoogtepunten vormen.

Om geheel in stijl af te sluiten is er nog een bonustrack. Het is 'Raining Rock', dit keer met niemand minder dan Udo Dirckschneider van het legendarische Accept, die als gastvocalist optreedt. En dat de heren weten wat stijl is, bleek al uit het feit dat ze voor de opnamen van deze cd naar de huisstudio van Deep Purple-drummer Ian Paice gingen. Het geheel werd overigens geproduceerd door Dan Weller (onder andere Enter Shikari) 

Met 'Raining Rock' heeft Jettblack zichzelf overtroffen. Weinig bands kunnen zo goed de sfeer van de classic metal en rock oproepen zonder direct een kopie te zijn en met veel eigen inbreng als dat deze Engelse band het kan. Het is eerder andersom, dit zijn uitstekende muzikanten die fantastische songs schrijven die in de lijn liggen van wat eerder is gedaan. Daarvoor geldt altijd, doe je dat goed en met veel creativiteit dan ben je een topact, en dat is wat Jettblack is.