Cosmopolis

Terwijl zijn vorige film, A Dangerous Method, nog maar een paar maanden geleden in première ging, is David Cronenberg nu al weer terug met zijn volgende film. Over deze film, die gebaseerd is op het gelijknamige boek van Don DeLillo, waren de meningen tijdens het filmfestval van Cannes sterk verdeeld. De opzet van de film is erg simpel: de jonge succesvolle vermogensbeheerder Eric Parker (Robert Pattinson) reist in zijn limousine dwars door New York om zijn kapper te bezoeken. Tijdens die reis stappen één voor één verschillende karakters in om een gesprek (en meer) te voeren met Parker. 

Films als deze, die zich voornamelijk afspelen op één locatie, gedurende een duidelijk tijdsbestek, met maar enkele karakters, moeten het vooral hebben van de dialogen. Hier gaat de film al gelijk de mist in. Er is namelijk nauwelijks sprake van dialoog. Karakters spreken zo langs elkaar heen, dat het meer afzonderlijke monologen zijn. Hierdoor komen de gesprekken (als je het al zo kan noemen) compleet onnatuurlijk over. Dat die monologen dan ook nog een ontzettend hoog pseudo-filosofisch en quasi-intellectueel niveau hebben helpt al helemaal niet om die wat ongekunstelder te maken.

Er worden nog best wat interessante onderwerpen aangekaart, zoals het kapitalistisch systeem, de steeds grotere waarde van kleinere tijdseenheden, informatietechnologie, de orde van het universum en dergelijke. Echter van geen van die onderwerpen wordt de gedachtegang echt uitgewerkt. In plaats daarvan wordt er nogal associatief van de hak op de tak gesprongen, waardoor het allemaal nogal leeg blijft. Omdat de gesprekken zo kunstmatig zijn en ze even snel weer verdwijnen als ze gekomen zijn, zijn de andere karakters niet meer dan oninteressante karikaturen. Wat zonde is aangezien de film met onder andere Paul Giamatti, Julliete Binoche en Mathieu Amalric over een prima cast beschikt.

Robert Pattinson levert al zijn lijnen zo houterig en emotieloos, dat hij onverwachts overtuigend is als apathische miljardair. De film is dan ook te zien als een inkijkje in het leven van een lid van de 1% club. Iemand die zo ver van de werkelijkheid is afgesneden, dat niks hem weet te raken, het verlies van miljarden noch het geweld om hem heen. Iemand die zo intelligent is, dat hij constant verveeld is door alles en iedereen. Dit maakt van Parker echter zo'n gevoelloos karakter, dat de vraag is waarom de kijker zich zou identificeren met hem. Hierdoor weet de film ook op dit vlak niet aan te grijpen. 

De film is misschien alleen nog een aanrader voor fans van het boek van DeLillo, die willen weten in hoeverre Cronenberg geslaagd is in het overbrengen daarvan op het witte scherm of voor mensen die helemaal idolaat zijn van tieneridool Robert Pattinson, maar die kunnen zich beter geld besparen door een uur en drie kwartier naar een foto te gaan staren.