CD: North Atlantic Oscillation - Fog Electric
North Atlantic Oscillation is een groep die zich niet gemakkelijk in een hokje laat plaatsen. Het geluid van de mannen uit Edinburgh zit ergens tussen Brian Wilson, The Electric Light Orchestra, het oudere werk van Pink Floyd, Sigur Rós en The Flaming Lips in, om maar eens een aantal vergelijkbare artiesten op te noemen. De muziek is progrock maar dan met vleugjes jazz, folk en psychedelica. Op Fog Electric werkte de groep samen met producer Tony Doogan, die eerder zijn sporen verdiende met bands zoals Super Furry Animals, Teenage Fanclub en Belle & Sebastian. En dat is ook zeker op dit album terug te horen, in de productie van dit heerlijk bombastische album.
Fog Electric laat zich het beste als een conceptalbum beluisteren. Nummers lopen naadloos in elkaar over en vormen zo een mooi geheel. Wat het toetsenwerk betreft heeft de groep goed geluisterd naar pioneers als Schulze en Jarre wat ook weer fijn in de muziek op dit album terug te horen valt. North Atlantic Oscillation is een band die een brede groep van muziekliefhebbers aan zal spreken. Het album opent met Soft Coda, dat meteen aan het geluid van Jeff Lynne en The Electric Light Orchestra doet denken door de mooie samenzang in het intro. Ook het tweede nummer, Chirality, kent een hoog ELO-gehalte maar laat ook duidelijk het eigenzinnige geluid van de drie Schotten horen. Mirador lijkt te beginnen als een rustig nummer maar ontaard al snel in een bombastisch stuk progressieve rock, dat wel wat doet denken aan het oudere geluid van Marillion. Empire Waste daartegen laat het geluid van de 21e eeuw horen. Om er een labeltje aan te plakken zou ik zeggen, ergens tussen Radiohead en Apparat Organ Quartet in. Savage With Barometer is een nummer met een heerlijk wazig intro wat nog het meest doet denken aan een op hol geslagen middengolfzender.
Dan zijn we alweer toe aan het zesde nummer van Fog Electric. Interval is een liedje dat doet denken aan de jaren tachtig en bandjes uit de tijd zoals Duran Duran of Tangerine Dream. Pas halverwege het nummer zet de drummer in en maakt de zweverige synthesizerpartijen tot een trippy geheel. Interval gaat naadloos over in Expert With Altimeter, wat nogal doet denken aan het betere werk van Peter Gabriel in zijn tijd bij Genesis gecombineerd met het oudere werk van Marillion. Dan is het tijd voor een rustpunt met het prachtige The Receiver dat uitblinkt door mooie samenzang en heerlijke experimentele drumpartijen. Uiteraard kent het nummer een heerlijke stevige climax. Ook Downhill kent een heerlijk akoestisch intro waarna we heerlijk wegzwijmelen in de ruimte met de mannen van North Atlantic Oscillation. En dan is het alweer tijd voor het laatste nummer van dit zeer aangename tweede album van de Schotten. (Theory Of Tides) is een heerlijk outro van een album dat alle beloftes van hun debuutalbum waar heeft gemaakt. North Atlantic Oscillation verdient veel meer aandacht dan ze tot nu toe kregen.
Dus hop hop naar je lokale platenboer en laat je verrassen door wat misschien wel één van de leukste albums van dit jaar is. Je zult er geen spijt van krijgen.