CD: Little Trouble Kids - Adventureland
Als artiesten de muzikale keurmerksticker van bands als dEUS en Triggerfinger krijgt opgeplakt, moet er toch wel enige potentie in de muziek zitten zou je zeggen. Welnu, zangeres Eline Adams en gitarist Thomas Werbrouck van het duo Little Trouble Kids mogen dit keurmerk met trots dragen en werden tevens meegesleept op de tournees van beide Belgische rockgrootheden. Afgelopen maand kwam de tweede plaat uit van dit Torhoutse noise-garagerockduo, maar het mag ook gezien worden als nieuw begin aangezien het de eerste is onder de nieuwe naam.
Little Trouble Kids stonden voorheen bekend onder de naam Boston Tea Party. Daar haal je natuurlijk het risico mee op je hals dat je plots in het dubbelloopsgeweer van Sarah Palin staart, en tevens geassocieerd wordt met politieke zaken die niet meteen jouw gedachten vertegenwoordigen. En al klinkt een tracktitel als Weekend Warriors wel iets voor de rechste rakkers van de Grand Old Party, ik zie Palin nog niet met een rocksaluut (\m/) het podium opkomen met de noise-rock van dit Belgische duo. Vandaar de naamsverandering naar Little Trouble Kids, waarvan het officieuze debuut Adventureland heet.
Het duo komt uit de vijver waar het afgelopen decennium wel meer bandjes in zijn groot gegroeid: man-vrouwduo's met twee instrumenten en een boel lawaai. White Stripes waren de grootste vissen, en de Blood Red Shoes en The Ting Tings kunnen zich nu volwassen noemen. Het Torhoutse tweetal groeit zienderogen met het uitbrengen van Adventureland.
Adams en Werbrouck maken respectievelijk slechts gebruik van een stomp box en een gitaar, gooi daar nog wat geknepen en schreeuwerige vocalen tegenaan en je hebt het concept van de noise-garagerock onder de knie. De uitdaging is dan om met deze middelen pakkende liedjes te produceren die niet als dertien-in-een-dozijn klinken en blijven aanspreken. Nu zijn de Little Trouble Kids nog geen Jack en Meg White, maar potentie hebben de twee wel. De start van het album omarmt de begrippen catchy, noisy en hoekig. Left, Right, Left en Anyways marcheren in rap tempo heerlijk voorop. Zware stomp box beats, krijsende gitaargeluiden en vrouwelijke schreeuwvocalen om de boel nog eens verder vooruit te stuwen. Weekend Warriors wordt iets melodieuzer en bluesier, wat de variatie ten goede komt. Feed On Love refereert sterk aan de eerder genoemde Blood Red Shoes. Let's Get Together heeft maniakale trekjes, maar gelukkig zorgt Straight A's voor wat muzikale balans. De plaat telt een dozijn nummers, die er in 36 minuten doorheen worden gedraaid en weten het dertien-in-een-dozijnprincipe te vermijden. Lekker luidruchtig zomerplaatje!