Omar m'a tuer
De Franse filmindustrie draait op volle toeren en er zijn in het afgelopen jaar een aantal parels verschenen in de bioscopen. Zo ook Omar m'a tuer (2011), over het waargebeurde verhaal van de tuinman Omar Raddad, die beschuldigd en veroordeeld werd voor de moord op zijn baas, de rijke weduwe mevrouw Marchal. Van regisseur Roschdy Zem (Mauvaise foi) en een fantastische rol van Sami Bouajila (Days of glory) als de beschuldigde Omar Raddad en een puike rol van Denis Podalydès (The DaVinci Code) als de schrijver/onderzoeker Pierre-Emmanuel Vaugrenard, stond Omar m'a tuer bij het rijtje van de tien genomineerden voor beste buitenlandse film bij de Academy Awards van het afgelopen jaar.
Omar Raddad is een stille en rustige tuinman van de weduwe Marchal en werkzaam in haar grote villa. Wanneer op een dag de weduwe vermoord in haar kelder wordt teruggevonden, is de verdenking al snel gemaakt dankzij één belangrijk bewijsstuk: op de muur van de kelder staat in bloedletters geschreven "Omar heeft mij vermoord."
Omar, die zich van geen kwaad bewust is, wordt opgepakt en ingesloten. Dat hij een alibi heeft en geen enkele bloedspetter op zijn (ongewassen) kleding heeft deert niet. In alle rust werkt hij mee aan elk onderzoek, maar wordt uiteindelijk toch veroordeeld tot een lange gevangenisstraf.
De manier waarop Omar al veroordeeld werd voordat het proces was begonnen, zorgde voor veel opschudding in Frankrijk. Als een aantal jaren later een schrijver het hele verhaal opnieuw onderzoekt voor een boek dat hij schrijft over de moord, wordt hem na het leggen van een aantal puzzelstukjes op de goede plek, meer duidelijk omtrend de schuld of onschuld van Omar.
Omar m'a tuer laat me een beetje vertwijfeld achter. Na de aftiteling kon ik mijzelf niet bedwingen door even na te gaan wat ik nu precies bekeken had. De film begint sterk. Geen lange inleiding en binnen een paar minuten weet de kijker precies waar het over gaat. Omar's gevoel van machteloosheid wordt uitstekend vertaald en als kijker voel je met hem mee.
Als de film zich verder ontwikkeld en ook de schrijver (die zelfstandig op onderzoek gaat) in the picture komt, verandert de toon van de film een beetje. De nitpicker dat ik ben, kwamen er een aantal vragen bij me op. Er komen verschillende karakters opeens in beeld, die plotseling weer verdwijnen zonder enige aanleiding of iets van een doordachte flow van de film. Dit vond ik jammer.
Over het acteerwerk kan ik kort zijn: helemaal goed. Nu, een aantal dagen na het bekijken, kan ik mij nog steeds indenken hoe machteloos je ervoor staat, als alle bewijzen naar jou wijzen en de rechtelijke macht ook niet echt meewerkt om je proces zo eerlijk mogelijk te laten verlopen.
Omar m'a tuer blijft met een aantal vraagstukken eigenlijk een beetje open. Misschien hadden de makers een tijd moeten wachten met het verfilmen totdat de zaak definitief én op een correcte manier gesloten kan worden. Met een zeer korte speelduur van 85 minuten en eigenlijk een open eind, blijft de vraag: geeft de film mij een voldaan gevoel na het bekijken? Mijn antwoord is nee. Was de film in orde qua sfeer en acteerwerk? Ja.