CD: Blood Red Shoes - In Time To Voices
Het is een heel andere plaat dan je van ze gewend bent. Dat dat duidelijk is. In Time To Voices, de derde plaat van het Britse duo Blood Red Shoes, kijkt verder dan de rechttoe rechtaanrock waar ze - terecht - een behoorlijke reputatie mee hebben opgebouwd. Maar, om het in de woorden van zanger en drummer Steven Ansell te zeggen: “We hebben twee albums gemaakt die vooral geïnspireerd zijn door punkrock en er is absoluut niets punks aan om dat te herhalen.” Dat de twee gedreven werden door ambitie druipt van de net geen veertig minuten durende plaat.
Met experimenteerdrift loop je als band het risico om mensen af te stoten. Om niet alle fans meteen kwijt te raken, is ervoor gekozen om de derde track van de plaat ('Cold') de eerste single te maken. Een begrijpelijke keuze, want behalve dat het het eerste écht goede nummer op de plaat is, is het ook een typische Blood Red Shoes-track met een heerlijke opening waarin Ansell zich mag uitleven op zijn trommels. Daarna gaat de band een andere weg in, maar doet dat bewonderenswaardig. Zo is 'Silence And The Drones' domweg perfect. Je wordt er langzaam in getrokken en stapje voor stapje wordt er opgebouwd naar een puike apotheose waar zelfs violen aan te pas komen. Het moge duidelijk zijn: gitaar en drum blijven nog wel de basis, maar andere instrumenten mogen dit fundament verbreden en daarmee de muziek verdiepen. En, de vocalen krijgen ook wat meer ruimte om te schitteren.
Dit laatste is bijvoorbeeld het geval bij het volgend hoogtepunt, het ballade-achtige 'Night Light', waarbij zowel de stem van Ansell als die van gitariste/zangeres Laura-Mary Carter een hoofdrol heeft. Dit in combinatie met de akoestische (!) gitaar met een lekker loopje, de subtiele tamboerijn en het herhalen van de pijnlijke conclusie 'it's the ghost you made me' maken dit wederom een compositie waaraan alles even mooi is. Dat het paar het onstuimige nog altijd in zich heeft, blijkt vervolgens met het ultiem rauwe 'Je Me Perds'. Hier wordt anderhalve minuut keihard geschreeuwd, gescheurd en geraust. Een zeer aangename afwisseling. Ondanks enkele nummers (zoals 'Stop Kicking' en 'Lost Kids') die (net) niet helemaal overtuigen, is dit misschien wel de beste manier om het album in vier woorden samen te vatten.
Dat het tweetal met deze cd her en der wellicht fans zal verliezen omdat ze niet meer constant met een enorme dosis energie zeer strak (punk)rocken, moet dan ook niet als probleem gezien worden. Want behalve een positieve (her)waardering van mensen die het duo uit Brighton al kennen, zal In Time To Voices vast een behoorlijk aantal nieuwe liefhebbers opleveren. Deze kunnen meteen komend weekend (zaterdag in Groningen en zondag in Dordrecht) checken hoe tof een optreden van Blood Red Shoes is.