CD: Nate Hall - A Great River

Het gebeurt wel vaker dat een artiest zich even lostrekt van een band om een soloavontuur uit zijn of haar systeem te krijgen. In veel gevallen zijn de invloeden van de band nog duidelijk hoorbaar bij het uiteindelijke resultaat, wat je soms doet afvragen waarom het überhaupt nodig was om solo te gaan. Nate Hall, frontman van spacerock-collectief U.S. Christmas, is daarentegen een geheel ander verhaal. Afgelopen maart heeft hij de tijd genomen om een debuutalbum op te nemen die diep reikt in zijn americana- en folkroots, waar onder andere Bob Dylan, Neil Young en Townes Van Zandt deel van uitmaken.

Op impulsieve wijze heeft Nate Hall met A Great River geprobeerd een moment van bezieling te vangen met zijn muziek. Het gehele album is naar eigen zeggen dan ook in één avond opgenomen. Waar U.S. Christmas laag over laag trok brengt Nate zijn solodebuut terug naar de basis: gitaar en zang, terwijl hij zijn eigen muzikale historie niet uit het oog verliest. In het boekje bedankt hij Neil Young, met name voor het schrijven van Le Noise (2010), wat tekenend is voor A Great River aangezien net als op Le Noise traditionele muziek het experiment aangaat met verstoorde elektrische gitaren.

Elk nummer is opgebouwd uit een traag, strummend gitaar terwijl een occasionele fuzzy gitaarlijn, waar dan toch een glimp van U.S. Christmas te herkennen valt, de melodie vorm geeft. Nates stem is niet zozeer een blikvanger wat betreft zangkwaliteiten, maar zijn diepe melancholieke stemgeluid gaat als een zuchtende wind door het album. Zijn songteksten zijn in veel gevallen droevig en poëtisch, zoals hij bijvoorbeeld op openingstrack 'The Earth In One Cell' begint met: "How I been left in the sun. Longer I lust for the cold. How long I crept on my knees. Cut my hands off to the bone."

'Kathleen', de Van Zandt-cover, vangt Townes ziel in een mooi, zwaarmoedig arrangement die het origineel eer aandoet. Kort maar krachtig op een beklemmende wijze. Nate heeft het nummer vrijgemaakt van strijkinstrumenten en het gitaarspel meer gewicht toegekend, wat het lied nog kleiner maakt. Daaropvolgend vormt 'Night Theme' een akoestisch intermezzo als inleiding van 'Chains', die instrumentaal het meest opgewekt van allen klinkt. Toch is het weer Nates stem die donkere wolken aantrekt.

Een nummer als 'Raw Chords' herinnert je er weer aan dat je naar de frontman van een spacerockband aan het luisteren bent. Het dreigende gitaargeluid en Nates stem lijken opgenomen in een galmkamer, waardoor de doem-blues van zijn band wat meer naar voren komt. Ook 'Electric Night Time' ademt effecten, wat de cd net iets meer persoonlijkheid en onderscheidend vermogen geeft.
 
'When The Stars Begin To Fall' is Nates gospelmoment. "Oh Lord what a morning, when the stars begin to fall", zingt hij veelvuldig op een voor de rest compleet zwijgende achtergrond. De afsluitende titeltrack benadrukt als laatste woord nogmaals Nates songwriting-kwaliteiten wanneer hij zich niet kan verschuilen achter galm en zware echo's. In een mooi samenspel van aanhoudende akkoorden en de hierdoor stromende melodische gitaartjes beëindigt hij zijn ode aan de magische eenvoud van de natuur: "A great river, with cool waters. And it flows through the low trees forever."
 
A Great River is niet zomaar Nates wilde gooi naar een solocarrière, maar een succesvolle poging om zijn diepgewortelde muziekziel, gepaard met invloeden uit zijn eigen muziekcatalogus, vorm te geven. De thema's van het ver uitgestrekte Noord-Amerikaanse landschap en de Appalachen vormen de heilige grond waar de subtiele effecten als zaadjes zijn gegroeid tot een intiem en hartroerend solodebuut. Een plaat voor folkliefhebbers, maar ook het beluisteren waard voor de fanschare van zwaardere psychedelische en resonerende klanken.