Yakuza: Dead Souls

Exclusief voor PlayStation 3

Hoe blaas je nieuw leven in een oude franchise? Het enige logische antwoord is om er een dode plaag op los te laten. Zombies zijn al een aantal jaren bezig om de hele gamesindustrie te veroveren, en nu is de nagemaakte roze buurt van Tokyo aan de beurt.

Karumocho is door de zombie-plaag in duigen. Gebouwen zijn al in verval aan het raken, afbrandende auto's bepalen het straatbeeld en hordes hongerige zombies zijn eindeloos op zoek naar levende slachtoffers. Het is dan ook aan de charismatische hoofdpersonages, die vuistslagen en karatetrappen hebben ingeruild voor geweren, om een einde aan de chaos te maken.

Binnen de bizarre wereld van de serie, waar je bijvoorbeeld harde gangsters met enorme verkeerspionnen in elkaar sloeg, valt de zombie-apocalyps niet buiten toon. Het is dan ook niet gek dat Dead Souls gewoon binnen de canon wordt geintroduceerd. Het is alleen qua gameplay een spin-off, het verhaal speelt zich één jaar na Yakuza 4 af.

Dat vierde deel introduceerde drie nieuwe hoofdpersonages, in plaats van alleen op Kazuma Kiryu te leunen. Dead Souls repliceert die formule deels, door twee voormalige rivalen (Majima en Goda) speelbaar te maken. Dit voelt nu meer als fanservice, daar waar het in Yakuza 4 functioneerde als een intelligente manier om het verhaal te vertellen.

Elk deel van de serie is te classificeren als een spannend, al dan niet ietwat overdreven, misdaaddrama. Dead Souls is wat dat betreft meer als een generieke actiefilm, alle diepgang is er uit gezogen. De sidequests in Yakuza 4 gaven de personages meer inhoud, in deze nieuwe shooter zijn het niet meer dan fetchquests en amper verhulde smoesje om wederom zombies af te knallen.

De oppervlakkigheid heeft zich ook naar de gameplay verplaatst. Personages besturen als tanks, je kunt alleen handmatig richten door stil te staan. De ongemakkelijke controls worden verder gehandicapt door rare beslissingen, zoals richten te verbinden aan het linkerpookje. Het is makkelijker, en erger nog, effectiever om gewoon de auto-aim-knop ingedrukt te houden en terwijl je 'strafet' de schietknop te mishandelen.

Ontwikkelaars maken maar al te graag games met zombies erin, ze hoeven dan uiteraard geen intelligente AI te programmeren. In Dead Souls doen zombies hun hersenloze faam eer aan, ze zijn niet meer dan alternatieve opslagplaatsen voor je kogels. Aan de rechterbovenhoek hangt altijd een teller die bijhoudt hoeveel zombies je op dat moment hebt afgemaakt. Misschien was het de bedoeling dat je bij een hoog aantal daar trots op moest zijn, voor mij was het meer een symbool van hoe zinloos het allemaal was.

Naast het reguliere kogelvoer heb je ook speciale monster-zombies (à la Left 4 Dead). Slijmspuwende vliegende reptielen, enorme gespierde beesten, snelle kogelontwijkende vechters: ze brengen wel wat leven in de brouwerij, maar uiteindelijk zorgen ze nauwelijks voor dreiging. Dead Souls is sowieso opvallend uitdagingsloos, met name door de permanente aanwezigheid van abundante ammunitie en heal-items. Dit is absoluut jammer, zeker omdat het de gekozen naam geen eer aandoet.

Buiten het verhaal en het schieten om kun je nog altijd een hele reeks aan minigames doen. Golfen, mahjong, hostesses daten, noem maar op. Met uitzondering van de schietbaan zijn het alleen wel allemaal dezelfde minigames die we al vier keer eerder hebben gezien. Dat recycle-gevoel wordt verder weergalmd door de personages, locaties en zelfs de gehele menu-interface.

Conclusie:
De Yakuza-serie stond altijd voor sfeer en een verhaal die zich met aardige buitenlandse films kon meten. Dead Souls daarentegen is niets meer dan een hele middelmatige third-person shooter met een excentriek sausje erovereen. Zowel verhaal als gameplay zijn inferieur aan wat de Yakuza-serie normaal gesproken weet te brengen. Een goedgemikte kogel tussen de ogen is wat deze game verdient.