Intouchables
Als vriendschap en vertrouwen in één film samengevat kunnen worden, dan gebeurt dat absoluut in deze film. Losjes gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Philippe Pozzo di Borgo, die na een ongeluk tijdens het paragliden vanaf de nek verlamd raakt en bevriend raakt met zijn onorthodoxe verzorger. Intouchables, die dé Franse film van het afgelopen jaar was en inmiddels de Franse top drie van meeste bioscoopbezoekers ooit is binnengedrongen, geeft een eerlijk inzicht in het moeilijke leven van de invalide Philippe en zijn uiterste vertrouwen in de mens dat niet alles wat slecht lijkt ook slecht is. In een prachtige film onder regie van Olivier Nakache en Éric Toledano (Nos jours heureux, Tellement proches) speelt François Cluzet (Tell No One) de rol van Philippe en Omar Sy (Les Tuche) de weergaloze verzorger Driss.
We ontmoeten de Senegalees Driss, werkeloos en wonend in een buitenwijk (banlieue) van Parijs. Verplicht om te solliciteren, trekt hij er alleen maar uit om een handtekening te krijgen, zodat hij zijn uitkering kan incasseren. Mede door zijn afkomst en de manier waarop hij overkomt, komt hij nauwelijks aan een baan wat frustraties met zich meebrengt maar ook een zekere afkeer tegen de maatschappij.
Als hij op een dag voor de zoveelste keer verschijnt op een sollicitatiegesprek ontmoet hij Philippe. Philippe woont in een prachtig groot huis en is aanzienlijk welgesteld. Je kan gerust zeggen dat hij alles heeft wat zijn hart begeert. Maar schijn bedriegt want Philippe is door een noodlottig ongeluk vanaf zijn nek verlamd geraakt en is op zoek naar iemand die hem 24/7 kan begeleiden.
Als Driss eindelijk aan de beurt is en naar binnen stormt om zijn felbegeerde krabbel te bemachtigen, raakt Philippe door Driss’ uiterst directe babbel en handelingen onder de indruk. Hij laat hem de volgende ochtend terugkomen voor de handtekening en Driss druipt ontevreden af. Als hij de volgende ochtend weer op de stoep staat, staat hem een verrassing te wachten. Een verrassing die voor hem én Philippe een mooie uitkomst biedt.
Intouchables kan regelrecht een prachtig(e) komedie/drama genoemd worden. Niet alleen vanwege het beladen onderwerp. Ook door de soms zwartgallige humor die in eerste instantie té hard en direct overkomt, maar toch door de kijker heel snel gewaardeerd wordt.
Wat intouchables zo exceptioneel maakt, is dat het een denkbeeldige brug vormt tussen de lage en hoge sociale klasse die Parijs herbergt. Omar Sy die voortreffellijk de rol speelt van de Senegaleze Driss heeft dan ook terecht een César voor beste acteur in de wacht gesleept. Zeker mogen ook de kunsten van François Cluzet genoemd worden in de rol van Philippe en de diverse bijrollen die vakkundig ingevuld zijn.
Door het vlotgeschreven script, vooral de teksten van Driss, komen een aantal gevoelige onderwerpen naar boven. Vooroordelen die veel mensen over invaliden hebben, maar het niet durven uit te spreken, vooral omdat ze het ‘zielig’ vinden. Intouchables laat haarfijn zien hoe het ook op een andere manier kan en dat is nou net de charme van de film. Die vooroordelen worden binnen een kwartier van tafel geveegd en men laat duidelijk zien dat ook ‘zij’ normale mensen zijn van vlees en bloed, van gevoelens en absoluut een eigen mening. Zielig bevonden worden wil niemand. Ook zij niet.
Het is geen wonder dat Intouchables nu de wereld verovert. Overal geprezen en gelauwerd. Zo rauw als maar zijn kan, af en toe hilarisch, hier en daar soms wat grof en zeer zeker ook op bepaalde momenten emotioneel. Het is prachtig om eens een film te zien die al deze elementen bevat en je als kijker zonder blikken of blozen laat zien dat een andere aanpak ook wonderen kan verrichten. Intouchables c’est superbe.