The Grey

Een groep medewerkers van een olieplatform wordt noodgedwongen teruggeleid tot de essentie van (over)leven zonder moderne gemakken en andere eigentijdse poespas. Daarnaast worden ze ook nog eens opgejaagd door een stel hongerige wolven. Een enigszins versleten concept met de aloude vraag: in hoeverre drijft de ingebouwde overlevingsdrang een individu tot waanzin?  

De film vertelt het verhaal van een groep arbeiders die na een klus in Alaska weer terugvliegt naar huis. Onverhoopt stort het vliegtuig neer op een plaats ver verwijderd van de civiele samenleving. Een aantal mensen, waaronder Ottway (Liam Neeson), overleven op onverklaarbare wijze het ongeval. Zij merken al snel op dat ze in een wolvengebied zijn beland, waardoor ze afhankelijk zijn van elkaar en hun instinct om te overleven. Ze zijn genoodzaakt om gezamenlijk tegen de natuur te strijden, terwijl de onderlinge irritaties en gemoederen zich op beginnen te stapelen.

Een simplistisch verhaal dat alle kanten op kan, het gaat helaas de verkeerde op. De eerste fout die de regisseur maakt is het opvoeren van een moraliserend, irritant, megalomaan hoofdpersonage.  Het begint met een futiele voice-over, die kant noch wal raakt. Het doel ervan gaat compleet aan eenieder voorbij. Na de crash speelt hij direct de leider en bepaalt voor de anderen wat ze wel en niet mogen doen. In een scene zien we hoe hij een andere overlevende vermanend toespreekt, omdat die een portemonnee van één van de dode slachtoffers probeert te pakken. ‘Je mag zijn spullen niet plunderen,’ spreekt Ottway hem belerend toe. Alsof een individu met dat soort ethische kwesties bezig is, wanneer zijn eigen leven op het spel staat. Erg onwaarschijnlijk allemaal. Met een dergelijk hoofdpersonage is het moeilijk meeleven, wat al een deel van de film kapot maakt. 

Verder lardeert het zich met nodeloze flashbacks die diepgang pogen te geven aan de personages. Dit mislukt volledig, ze hebben namelijk geen enkel doel. Het lijkt of ze erin zijn gezet om een diepzinnige lading aan het geheel te geven. Daar is het alleen de film niet naar. Het poogt een wrede survivalthriller te zijn, geen sentimenteel drama. Zo is hij niet geconstrueerd en daardoor komt het geforceerd over.

Visueel gezien is de film prachtig, de locaties zijn erg mooi vormgegeven en dankzij de sneeuw en de stormen voelt het alsof je erbij bent. Qua cameragebruik scheelt er ook niets aan. De virtuoze bewegingen komen erg intens over en het gevolg daarvan is een kleine mate van suspense. Het acteerwerk is voortreffelijk. De rest van de cast doet niet onder voor ‘big star’ Liam Neeson. Hij is zelfs één van de minderen en speelt de rol op de automatische piloot. Aan zijn acteerwerk is op te merken dat het geen rol betreft waar hij veel passie voor heeft.

The Grey probeert een suspensevolle survivalthriller, én een diepzinnig drama vol met filosofische gedachtegangen te zijn. Joe Carnahan heeft alleen te veel hooi op de vork genomen, en faalt jammerlijk op beide fronten. Hij kon zich beter op één genre focussen. Voor een harde survivalthriller mist de echte suspense, en voor een diepzinnig drama is het allemaal te oppervlakkig.