CD: Mad About Mountains - s.t.

Het self-titled album van Mad About Mountains is simpel vormgegeven: een hert op de voorkant, de bandnaam en op de achterkant enkel de titels van de tien tracks. Het roept een gevoel van eenvoud, rust en leegte op, en dat blijkt prima bij de muzikale inhoud te passen. Een bandnaam als deze roept gedachten op van een obscuur bandje uit Anchorage, Alaska, een eenzame natuurliefhebber uit Jasper, Canada of een vriendenbandje uit een klein dorpje in Montana of Wyoming. Ook de Americana-klanken wijzen naar die richting. 

Mad About Mountains blijkt na kort onderzoek echter een Belgisch project te zijn. Frontman van de band Krakow, Piet de Pessemier, lijkt in dit solo-avontuur vermomd te zijn geweest als Amerikaan met volle baard, pruimtabak, ruitjesshirt en John Deere-petje. Maar de goede man blijkt niet eens richting Rocky Mountains te zijn vertrokken voor de opnames van deze plaat. Hij zocht wel het hoogste punt van België op en ging in een kleine studio in de Ardennen aan de slag. Samen met bevriende muzikanten transformeerde hij België tot een koud en verlaten landschap en zong hierover een tiental lofliederen. Liedjes die zich in slakkengang voortbewegen, maar door dit onthaastende tempo extra mooi uit de verf komen. Krakow stond al bekend om zijn slowcore muziek, de Pessemier heeft hier de term 'slow' geleend en het voorzien van een typisch Americana-jasje. Fluisterstem, sporadische samenzang, een mondharmonica, viooltje of zingende zaag, kabbelende akoestische gitaar, enkele doordringende aanrakingen op een elektrische gitaar, pedal steel gitaar of banjo en dan ben je er wel. 

Het levert een intieme en doeltreffende plaat op die start met het uiterst kale gebed 'Pray'. Het daaropvolgende 'Best Friend' toont meer emotie, melodie plus tevens alle Americana-kenmerken en schreeuwt daardoor om een knisperend haardvuur en een fles whisky. Zorg voor genoeg brandhout en een volle fles whisky, want de hele plaat gedijt er zeer goed op. Zeker als de Twin Peaks-achtige gitaaraanslagen tevoorschijn komen in bijvoorbeeld het slotstuk van 'Hold On'. Het duistere momentje wordt voortgezet in 'Don't Be Angry', waarin je je gehypnotiseerd en met kippenvel in een donker bergbos waant. Er volgen dan nog zes nummers die de sfeer en het tempo vasthouden, allen traag, stemmig, puur en mooi. Een knappe prestatie en een plaat die je helemaal tot rust kan laten komen. Sluit de gordijnen, stook het vuur hoog en schenk jezelf een glas vol. Op deze manier mag de winter nog wel even voortduren.