Resident Evil: Revelations

Met Resident Evil: Revelations gaat de serie terug naar de basis. De uitgestrekte gebieden in Afrika moeten ruim baan maken voor nauwe gangen in een ogenschijnlijk verlaten schip. Denk maar niet dat het je gemakkelijk wordt gemaakt. Niet in de laatste plaats door de onovertroffen besturing.

Het is donker in de lange gang vol scheefstaande dozen. Het enige licht komt van je zaklamp af die aan je schouderband hangt. Je houdt je pistool in de aanslag terwijl je rustig naar voren loopt. De normaal onopvallende voetstappen klinken als een drummende idioot op een kleine zolderkamer. De violen op de achtergrond maken een scherp snerpend geluid. Je hebt de onschuldige taak gekregen om een sleutel voor de lift te vinden. Maar net wanneer de omgeving op z’n donkerst is en je kogelmagazijn miniem is bijgevuld, zoekt je collega contact met je. Dat hij wel een idee heeft waar die sleutel ligt. En dat je maar beter kunt oppassen.

Resident Evil: Revelations zit vol met bovenstaande soort situaties en Capcom haalt stellig keer op keer dezelfde truc uit. Maar het werkt, dus je hoort niemand klagen. Net wanneer je een hectisch moment achter de rug hebt en het zweet in je bilnaad sluiert, is er een rustperiode. Die gaat altijd sneller voorbij dan je hoopt. Dat gaat heel abrupt, waardoor het besef – er zit hier ergens een badass beest – des te harder aankomt. Maar wanneer? Wanneer toont dat gedrocht zich? Hoeveel kogels kost het om hem neer te leggen? Hoe sterk is-ie? Hoe ziet hij eruit? Vragen die door je hoofd vliegen en zichzelf blijven herhalen tot je het beest daadwerkelijk tegenkomt. En dat duurt lang.

Eng is Revelations niet echt. Geen enkele Resident Evil is écht eng geweest. Ook bijvoorbeeld de nieuwe survivalhorrorseriekoning Dead Space is niet heel eng. Ze zijn heel spannend en houden die spanning vast door het confronterende moment uit te stellen. Ze plagen je. Voorzichtig beweeg je lichaamsdeel voor lichaamsdeel de hoek om, hopend dat het beest er niet zit. Vaak zit hij er niet. Net als je zelfverzekerd genoeg bent en durft te rennen door de smalle gangen, wetende dat je dankzij de ontzettende stroeve – maar o-zo kenmerkende – besturing benadeeld wordt bij de bewuste confrontatie, dan weet je dat je met een goede Resident Evil te maken hebt.

Maar écht eng? Nee, Resident Evil, ook Revelations, overvalt je hoogstens met hier en daar een vallend monster dat opeens in beeld verschijnt. Niet dat het monster dan eng is; je was er gewoon niet op voorbereid. Dat je dat in combinatie met de benauwende, haast claustrofobische, gangen herkent als angst is op dat moment reëel. Kijk je erop terug, dan was er eigenlijk niets aan de hand. Op dat niveau blijft het spel steken. Het probleem van Revelations is dat het je niet goed vastpakt om je te laten schrikken. Daarvoor is het verhaal te oppervlakkig en stapelen de gebeurtenissen zich te snel achter elkaar op. Dat maakt het verhaal niet sterk.

Het sterkste punt van het verhaal is dat het in behapbare brokken is opgedeeld. Revelations heeft vijf hoofdstukken die steeds langer worden, terwijl de gebeurtenissen goed te plaatsen blijven. Als er ergens naar gerefereerd wordt waar je nog geen weet van hebt, dan volgt er direct een sequentie over dat voorval. Dat speelt heel prettig weg en houdt de variatie in de omgevingen erin. Zou het spel zich alleen op de boot hebben afgespeeld, dan moest de boot wel heel groot zijn om spelers vijftien uur aan het kleine schermpje gekluisterd te houden. We verklappen echter niets over het verhaal; hij bevat in elk geval genoeg plotwendingen.

Qua setting biedt Resident Evil: Revelations het beste van wat we van de serie gezien hebben. De over-de-schoudercamera uit deel vier doet het zeer goed (in 3D al helemaal!) en de logge besturing doet wat je van hem verwacht: je tegenwerken. De spanning zit er goed in en de mist rondom het schip is prachtige symboliek voor het mysterie waarin het gehuld is. Maar er is meer. Revelations bevat ook een coöperatieve modus. Helaas niet zoals in deel vijf – waarin je met een tweede speler heel het verhaal uitspeelt. Nee, dit is meer een arcademodus, vergelijkbaar met het eerder uitgebrachte Mercenaries 3D.

Simpelweg komt de Raid Mode neer op het neerschieten van allerlei vijanden. Die hebben nu een levensbalk boven hun hoofd zodat je precies kunt zien hoeveel energie zij overhebben. Je speelt slechts in gedeeltes van de Story Mode-levels, maar krijgt ook levels buiten het schip voor je kiezen. Zodra je een vijand hebt neergehaald, krijg je munitie of herbs – beide essentieel om te overleven. Om het nog extra moeilijk te maken hebben bepaalde monsters verbeterde stats: sommige sterven langzamer, terwijl anderen supersnel zijn. Je moet een level zo snel mogelijk klaren voor die mooie S-ranking. Dat wordt naargelang steeds gemakkelijk, omdat je wapens sterker worden.

Het lijkt dus heel erg op het eerder aangehaalde Mercenaries 3D. Op zich geen probleem, maar dat is tekenend voor het eerste Resident Evil-3DS-spel: het voelde destijds al aan als een stand alone-extraatje en dat is het nu letterlijk. De Raid Mode heeft veel pluspunten: zo kun je zowel on- als offline met je maten die beesten neermaaien. Daarnaast zijn de potjes best kort en daardoor kun je lekker snel spelsessies achter elkaar knallen. Naast de Raid Mode bevat Revelations nog een leuke extra: Missions. Dit zijn in feite een soort achievements die ingame bonussen vrijspelen.

Revelations ziet er enorm tof uit. De details in de personagemodellen en de omgevingen doen amper onder voor de grotere broers op de GameCube en Xbox 360. Daarnaast worden ook de ingebouwde surround speakers fantastisch ingezet. Zo nu en dan lijkt het net alsof je iets achter je hoort, terwijl het toch echt uit je 3DS komt. Twee minpuntjes: soms lijkt het alsof er iemand achter je loopt, terwijl het je partner is (die negen van de tien keer met je meeloopt). Dan denk je dat er iets achter je zit en dan zie je dat hij dat is. Kijk je een keer niet, dan heb je een monster in je nek. En de gesprekken onderling zijn vaak niet van een denderend niveau; hoewel dat de personages wel heel menselijk maakt.

Resident Evil: Revelations is op dit moment één van de beste spellen op de Nintendo 3DS. Sterker nog: heb je een 3DS en speel je er geen games op, dan is dit dé uitgelezen kans om daar eens aan te beginnen. Spanning, actie en sensatie wisselen elkaar in het oppervlakkige verhaal in een hoog tempo af, er is on- en offline coöperatieve gameplay en het ziet er nog eens gelikt uit.