The Descendants
De op Hawaii woonachtige Matt King (George Clooney) is de belangrijkste begunstigde van een enorm stuk land dat al zo'n anderhalve eeuw in zijn familie is. De ongerepte grond (zo'n 10.000 hectare) moet echter worden verkocht en Matt moet beslissen aan wie. Iemand die er tal van winkels en woningen wil gaan plaatsen maar wel een boel geld biedt, of iemand die het land laat zoals het is? Een groot aantal van Matts neven wil dat hij voor het geld gaat. Ondertussen heeft Matt een veel groter probleem. Zijn vrouw Elizabeth (Patricia Hastie) heeft namelijk een bootongeluk gehad, ligt in coma en gaat daar niet meer uitkomen. Alsof Matt al niet genoeg aan zijn hoofd heeft, vertelt zijn oudste dochter Alexandra (Shailene Woodley) hem iets wat Matts wereld nog meer op zijn kop zet.
Bij een dramedy is het van groot belang dat de comedy en het drama met elkaar in evenwicht zijn, zowel qua verdeling als qua impact. Een delicate kwestie dus. Zeker bij The Descendants, waarin immers iemand in coma ligt. Regisseur Alexander Payne laat gelukkig al snel in de film zien dat hij dit evenwicht kan bewaren. Zo is er aan de ene kant een grappig fragment waarin Matt met zijn jongste dochter Scottie (degelijke debutante Amara Miller) bij een klasgenootje langs moet gaan omdat Scottie excuses moet maken voor een aantal lullige sms-jes. Aan de andere kant is er kort daarna een dramatische scène waarin Matt te horen krijgt dat Elizabeth niet meer wakker wordt. De manier waarop Clooney zijn personage laat breken, is zo goed gespeeld en in beeld gebracht dat het je raakt alsof het voor het eerst is dat je een slechtnieuwsscène ziet. Dat Clooney voor deze rol een Oscarnominatie heeft gekregen is dan ook niet verwonderlijk. Niet alleen in dit fragment, maar in de hele film is hij fenomenaal op dreef.
Eveneens zeer prettig om naar te kijken zijn een zich duidelijk amuserende Beau Bridges in de rol van laid back neef Hugh en Robert Forster als Matts alles en iedereen beledigende schoonvader Scott die toch ontroert bij het verdriet om zijn dochter. Iets clichématiger is nietsnut Sid (Nick Krause), een goede vriend van Alexandra die Matt bij hun eerste ontmoeting omhelst met de woorden "wassup bro". Vooral het goede gesprek tussen Matt en Sid dat Sid iets meer achtergrond geeft waardoor hij zowel bij Matt als de kijker meer sympathie opwekt, is nogal obligaat. Ronduit vervelend is het moment waarop Sid in de lach schiet als Elizabeths dementerende moeder denkt dat ze naar Queen Elizabeth in plaats van haar eigen dochter gaan. Gelukkig geeft Scott hem op een komische wijze een knal.
In de paar gevallen waarop de film te flauw of te stereotiep dreigt te worden, wordt dit uiteindelijk voorkomen. In de meeste gevallen tenminste. Waar het gaat om Matts roots (hij is een hapa-haole, een witte met Hawaiiaans bloed) is het verhaal soms iets te melodramatisch en voorspelbaar. Deze kritiek doet echter niets af aan het feit dat The Descendants gewoon een lieve, geestige, ontroerende productie is waarmee Payne zeven jaar na het eveneens puike Sideways wederom een terecht voor enkele Oscars genomineerde topfilm aflevert.