The Iron Lady

Ze staat bekend om veel dingen: de eerste vrouwelijke premier van het Verenigd Koninkrijk, de meest gehate premier van Engeland, de meest geliefde premier van Engeland en als meest bekende 'de IJzeren Dame'. Het leven gaat door, en de kwaaltjes van ouderdom slaan niemand over. Zo wordt ook niet Margart Thatcher (Meryl Streep) overgeslagen. Het verleden speelt zich nog een keer af in haar hoofd en daar mag de kijker van genieten.

In de film wordt Thatcher afgebeeld als een licht verwarde vrouw die het verleden, en dan met name het overlijden van haar man, nog niet heeft verwerkt. In een aantal flashbacks zien we Alexander Roach de jongere Margaret Thatcher spelen. Hoe ze opgroeide in de kruidenierswinkel van haar vader en vervolgens naar Oxford ging om chemie te studeren.

In Oxford wil Thatcher laten zien wie ze is, maar helaas voor haar leeft ze in een wereld waar de vrouw nog als minderwaardig wordt gezien. De mannen vinden haar maar een lachertje, op één na, haar aanstaande echtgenoot Denis (Jim Broadbent/Harry Lloyd). Ze krijgen twee kinderen, en terwijl het leven drukker wordt begint Thatcher ook op te komen als een politiek belangrijk iemand. Dit zorgt voor de nodige spanningen in het huwelijk en voor het gezin.

Enkele grote gebeurtenissen passeren de revue, de economische recessie en Thatcher haar impopulairiteit, de Falklandoorlog, de aanslag op haar leven en natuurlijk het aftreden. Al deze gebeurtenissen worden afgespeeld in de oude Thatcher haar hoofd, terwijl ze een denkbeeldige conversatie heeft met haar overleden man.

Het verweven van het heden en het verleden is een lastige opdracht, en daar slaagt de film goed in. Doordat er gebeurtenissen afspelen in het hoofd van Thatcher, lijkt alles logisch. De toevoeging van de reeds overleden man van Thatcher maakt het alleen maar authentieker. Toch valt hier wat op aan te merken. De flashbacks maken de film ingewikkelder dan nodig. Doordat niet alles verteld wordt uit het leven zijn er een aantal onafgeronde zaken.

De film weet redelijk de aandacht vast te houden. Er komen sterke speeches en monologen voorbij, maar ook saaie en droge stukken waar de kijker de aandacht zal verliezen. Een goed acteerspel maakt veel goed en het gebruik van echte beelden uit die tijd is zeker een pluspunt.

Een kritische noot die zeker gemaakt moet worden is dat de film erg op safe speelt. Er wordt gefocust op Margaret Thatcher als een hard werkende vrouw die te laat haar familie weet te waarderen, en minder als een harde en felle vrouw in de politiek, die ze wel was. Er zou zeker meer focus kunnen zijn op haar politieke leven, gezien het feit dat we haar daar van kennen. Ook de versleten familiebanden zijn kort aangehaald, terwijl daar juist veel meer uit te halen is.

Een film over het leven van iemand maken is altijd lastig, en al helemaal om het op een respectvolle wijze te doen. De film is er in geslaagd om Thatcher neer te zetten als een kwetsbaarder persoon dan dat we haar kennen, terwijl we misschien meer een sterke Thatcher zouden willen zien. Toch valt de film positief op door het goede acteerspel en de verhaallijn. De film zal zeker geen blockbuster zijn, en het is zeker niet de beste film van het jaar, maar het kijken waard is het zeker.