Tales of the Abyss

Exclusief voor Nintendo 3DS

De Tales of-serie draait al een aardige tijd mee en mag rekenen op een grote fanbase. Sinds de eerste Tales of Phantasia in 1995 zijn er ondertussen dertien Tales of-games uitgekomen. Eén daarvan, Tales of the Abyss voor PlayStation 2, is nooit uitgebracht in Europa. Daar is verandering in gekomen, want nu kunnen wij Europeanen ook aan de gang met dit spel. Ditmaal brengt Namco deze game ook in Europa uit voor de Nintendo 3DS met allerlei aanpassingen.

Het verhaal begint met Luke Fon Fabre, een jongen die een afgeschermd leven leidt in het huis van zijn oom, de graaf van het land Kimlasca. Luke is toen hij jong was gegijzeld geweest door vijanden in het buurland Malkuth, maar kan zich niets meer herinneren van zijn jeugd. Zijn zorgeloze leventje bestaat uit dienaren commanderen en af en toe wat zwaardvechten met zijn trainer. Het zou een saai spel worden als het hierbij bleef, dus op een dag dringt er een mysterieuze vrouw het huis binnen die bewakers in slaap zingt en de trainer van Luke wil aanvallen. Door het lot zullen zij en Luke in een groot avontuur terechtkomen dat de verdere toekomst van de planeet zal bepalen.

Het verhaal is een van de sterkste punten van dit spel uit de reeks. Bepaalde Tales of-games hebben een leuk verhaaltje, maar niets dat je van verre al niet zag aankomen. Tales of the Abyss zit vol verrassende plottwists en goede karakterontwikkeling van de personages zelf. De eerste tien uur is meer een introductie van de wereld zelf en de op het eerste gezicht standaard oorlogje voeren tussen Kimlasca en Malkuth. Na die eerste paar uur groeit het verhaal uit tot iets episch. De personages groeien mee van vlakke personen tot mensen waar je het mee te doen gaat hebben. De verhaallijn wordt donkerder en Luke ontpopt zich van irritant verwend nest tot een persoon die verantwoordelijkheid moet nemen om de gehele wereld te redden.

De basis van de gameplay is zoals ook Tales of Symphonia is opgebouwd. Dat is niet vreemd, want deze twee spellen zijn door hetzelfde team ontwikkeld. Je loopt door de omgeving in een vogelperspectief en zo nu en dan komt er een monster tevoorschijn. Bij een aanraking start het gevecht, maar zou je niet willen vechten is het vaak mogelijk er nog met een wijde boog omheen te lopen. Natuurlijk wil je vaak wel vechten, want alleen op deze manier krijg je ervaringspunten en nieuwe vechttechnieken erbij. Mocht je nog nooit een Tales-game gespeeld hebben: het vechten wordt goed uitgelegd door de verschillende tutorials. Deze zijn ook over te slaan, dus geen vervelende lange uitleg mocht je het al door hebben en gewoon willen spelen.

Het vechten wordt pas echt interessant door de AD-skills, Artes, het bijbehorende Capacity Core-systeem en het Field of Fonon-systeem. Als personages een level stijgen kunnen ze nieuwe AD-skills leren. Deze geven je nieuwe krachten die in volgende gevechten van pas komen. De Over Limit is bijvoorbeeld een AD Skill. Een van de nieuwe features ten opzichte van Tales of Symphonia is de free run. Deze AD Skill zorgt ervoor dat je vrij in een gevecht kunt verplaatsen. De gevechtomgeving is dan echt 3D, omdat je overal kunt komen in deze modus, niet alleen op een lijn met de tegenstanders. Zo zijn er tig AD skills per personage. Deze skills kun je strategisch aan- of uitzetten, zodat de computergestuurde personages in je team doen wat jij als speler wil.

Artes zijn speciale aanvallen. Een strijder leert speciale vechttechnieken die magie kosten. Een magiër leert spreuken die in de strijd de tegenstander dwarsbomen of je teamgenoten kunnen versterken, genezen of beschermen. Ook deze kun je aan- en uitzetten, maar toffer nog, je kunt ze sterker maken. Dit doe je door capacity cores die je tijdens je avonturen kunt vinden aan de speciale aanvallen te koppelen. Er zijn vier soorten cores, ieder met zijn eigen effect op deze artes. Onder andere sterkere aanvallen, of aanvallen die minder magiepunten kosten. Als je deze aanvallen vaker gebruikt zullen de cores hun effect verbeteren. Door dit systeem krijg je een enorme uitbreiding in je strategiemogelijkheden. Wil je vaker helen door mindere magiekosten, of wil je juist meer levenspunten teruggeven door dezelfde spreuk? Keuzes dus, want alles upgraden is onmogelijk.

Dan is er nog het Field of Fotonsysteem. Als een personage een speciale aanval heeft gedaan, blijft er een kring met daarin een icoon van het type aanval op de grond liggen. Doe je dezelfde aanval nog een keer zal de volgende kring de kleur van het aanvalstype hebben. Als een willekeurige personage daarin een arte uitvoert, zal deze het type overnemen. Zo kan een strijder opeens een bliksemstorm met een zwaardslag teweegbrengen. Dit maakt een gevecht veel tactischer en spectaculairder, want je wil de zwakke punten van de tegenstander uitbuiten en op deze manier doe je dat ook nog eens met grafisch geweld. Het oog wil ook wat.

Helaas is het te zien dat dit een port van een PlayStation 2 is, want het oog ziet soms nogal pixelachtige personages. In 3D is vooral het dieptegevoel mooi uitgewerkt, maar de personages zijn hier niet mooi te noemen. Soms gaat het prima, maar in andere gedeeltes is het een vage bedoening. Jammer, maar het is op te lossen door het 3D uit te zetten. Het geluid daarentegen is erg sfeervol. Deze voegt echt iets toe aan het spel. Zeker omdat er ook spreuken zijn die gezongen worden is dat erg fijn dat het allemaal bij elkaar past en lekker in het gehoor ligt.

De besturing is handig voor een handheld. De knoppen zijn logisch ingedeeld en met het touchscreen krijg je de mogelijkheid spreuken van elk personage in je team voor te programmeren. Erg nuttig, zeker als je met twee of drie teamleden een prachtige teamcombo wil uitvoeren of als je een genezingspreuk per direct wil bestellen. Op de wereldkaart kun je de camera in alle mogelijke hoeken draaien en heb je eigenlijk maar twee knoppen nodig: de actie-knop om ergens naar binnen te gaan of de knop om Mieu, het hulpje van de hoofdpersonage, een actie te laten ondernemen, zoals een vuurbal schieten om struiken weg te branden om toch ergens bij te kunnen. De knoppen zijn nog anders in te delen als je een eigen voorkeur hebt, dus de besturing is geheel aan de speler om in te delen.

Alle andere typische Tales-aspecten zijn aanwezig: ingrediënten en recepten zoeken om geneeskrachtige maaltijden te leren koken, de optionele korte dialogen tijdens het rondlopen op de wereldkaart, het handige item-upgrade-menu bij het winkelen, zodat je ziet wie er baat heeft bij een nieuw te kopen item, savepunten, al kun je de voortgang overal simpel opslaan in het menu, titels voor elk personage die je kunt verdienen en natuurlijk het gradesysteem om na het uitspelen allerlei speciale items of effecten te kopen om daarmee het volgende spel te starten. Dingen die je als Tales-fan verwacht en daar stelt Namco niet teleur.

Het verhaal, de muziek en de besturing zijn helemaal in orde in Tales of the Abyss. De nieuwe soort besturing en het touchscreen zijn goed geport en ook nuttig in te zetten. Het 3D-effect heeft soms zijn mankementen door de oude modellen die weer hergebruikt zijn. Ondanks dat grafische aspect is het een prima spel. Heb je een 3DS en zit je met smart op een JRPG te wachten, dan is het wachten voorbij. Tales of the Abyss is geen miskoop. Hiermee ga je je uren vermaken, want er is genoeg te onderzoeken en te behalen in dit spel. En nu maar hopen dat Namco nooit meer dit soort grappen uithaalt door het uitsluiten van een geheel continent.