Nannerl, la soeur de Mozart

In de tweede helft van de achttiende eeuw reist Léopold Mozart (Marc Berbé) per koets met zijn vrouw Anne-Maria (Delphine Chuillot), zoon Wolfgang (David Moreau) en dochter Nannerl (Marie Féret) door Europa om aan verschillende hoven de kunsten van zijn prepuberende Wolfgang te vertonen. De vijf jaar oudere Nannerl, eveneens een muzikaal virtuoos, moet Wolfgang begeleiden van haar vader en niets meer dan dat. Omdat ze een meisje is mag ze van papalief geen viool spelen en mag ze er niet bij zijn als hij Wolfgang de kunst van het componeren bijbrengt. Als Nannerl bevriend raakt met prinses Louise van Frankrijk (Lisa Féret), krijgt ze de gelegenheid om de Dauphin (Clouvis Fouin) te ontmoeten en misschien wel eindelijk haar muzikale talenten tentoon te kunnen spreiden. Maar dan moet ze zich wel verkleden als man.

Tegenwoordig kun je als 'zus van' nog behoorlijk bekend worden, zelfs al is je talent op zijn zachtst gezegd discutabel, denk bijvoorbeeld aan Monique Smit. Maar dat is nu. In de tijd van Mozart had het titelpersonage van het waargebeurde, Franse kostuumdrama Nannerl, la soeur de Mozart bijzonder weinig aan haar gave. Boos om het haar aangedane onrecht hoef je als kijker echter niet te worden van de makers. Net als de personages heeft de film namelijk eerder een soort berusting in zich dan een neiging om een Dolle Mina-achtige opstand te bewerkstelligen. Hier komt nog bij dat de film wat theatraal geacteerd wordt en - vanwege de koninklijke personages - soms nogal overdreven formele dialogen heeft, wat de rolprent ietwat afstandelijk maakt. De film lijkt simpelweg de aandacht te willen vestigen op een enorm overschaduwd talent dat op deze manier even uit de luwte kan ontsnappen.

Voor deze sprong naar het licht heeft Nannerl in de persoon van Marie Féret - dochter van regisseur/producent/scenarioschrijver René Féret - een zeer waardige vertolkster gevonden. Niet minder belangrijk dan de acteerprestaties zijn de voor dit genre verplichte mooie beelden en dito kostuums. Een speciale vermelding verdient de muziek van Marie-Jeanne Serrero. Zij had de lastige taak composities te schrijven die van Wolfgangs oudere zus hádden kúnnen zijn omdat Nannerls eigen composities verloren zijn gegaan. Deze wetenschap vergroot het toch al behoorlijk aanwezige "wat als?"-gevoel van dit rustig vertelde, veelal voortkabbelende relaas. Wat als Nannerl wél de kans had gekregen haar talent ten volle uit te bouwen? We zullen het nooit weten. Wat in ieder geval wel duidelijk is, is dat deze solide maar conventionele film niet zo speciaal en enerverend is als het werk van Nannerl waarschijnlijk wel was.