We Need to Talk About Kevin
Eva is de moeder van Kevin. Een jongen die een afschuwelijke daad heeft begaan. Tijdens de film volgen we hoe Eva daarna omgaat met de schuldgevoelens over deze daad, alsmede als ze terugdenkt aan hoe Kevin opgroeide. Is zij door de opvoeding van Kevin schuldig aan wat er is gebeurd of komt het doordat Kevin altijd al een sociopaat was? Waarbij ze zichzelf de ultieme taboevraag voor een moeder stelt: "Heeft ze eigenlijk wel ooit van haar zoon gehouden?"
Deze film is gebaseerd op het boek van Lionel Shriver, dat een groot succes en alom geprezen was. Het boek en de film zijn uiterst controversieel.. En dan niet alleen vanwege het gedrag van Kevin, maar (misschien nog meer) omdat de film een taboe-onderwerp behandelt; een moeder die geen liefde voelt voor haar kind.
In het begin heeft de film te veel last van het constante overschakelen tussen de verschillende tijdslijnen. Alsof Ramsay denkt dat ze geen intelligente film kan maken als het niet onbegrijpelijk is. Waarmee ze de fout maakt om ingewikkeldheid te verwarren met vaagheid. Alsof je niet genoeg diepgang in je karakters kunt stoppen met een verhaal als dit als je het plot vanaf het begin duidelijk maakt. Dit zou minder erg zijn als niet al het promotiemateriaal al verklapt wat er gaat gebeuren op het eind van de film. Wat die onduidelijkheid daarover in het begin nog overbodiger maakt.
De film geeft een erg goede karakterstudie van Eva. Gelukkig is er gekozen om haar een realistisch complex karakter te maken met tegenstrijdigheden in plaats van de makkelijke weg om haar één en al brave moeder te maken. Zo is er een scène waarin Eva al haar rancune over hoe ze haar carrière en leven heeft opgegeven voor z'n opvoeding spuit tegen de piepjonge Kevin, waarbij je haren rechtovereind gaan staan. Daar tegenover staan weer aangrijpende scène's als Eva vol schuldgevoel accepteert dat ze midden op straat opeens door iemand in het gezicht wordt geslagen.
Maar de uiteindelijke verschrikkelijke daad van Kevin haalt wat van de ambiguïteit uit de film. Hierdoor helpt de film het nature-vs-nurture-debat dat het wil oproepen al om zeep voordat de film is afgelopen. Kevin is overduidelijk het ergste kind in een film sinds Damien uit The Omen. Zonder die daad zou de kijker in twijfel gelaten kunnen worden over de manier waarop Eva haar zoon ziet wel klopt. Of we niet te veel meegenomen zijn in haar zienswijze, die vertroebeld is door haar bittere afgunst tegen haar kind. Er bestaat geen enkele twijfel meer over dat hij eigenlijk toch wel gewoon een normale jongen is, zoals z'n vader waar hij wel een goede relatie mee heeft, constant tegen haar zegt.
Tilda Swinton slaagt voor de zware taak om de moeder te spelen. - Hoor ik daar nou iemand Oscar-nominatie fluisteren? - Ze weet hierin haarfijn de balans te vinden tussen een gekweld iemand en ijskoningin. Wat ervoor zorgt dat de kijker aan de ene kant sympathiseert met haar, maar aan de andere kant ook doorheeft dat Kevin het niet totaal van een vreemde heeft. Zoals hij zelf ook opmerkt als ze een avondje gezellig gaan midgetgolfen.
Ezra Miller is angstaanjagend goed als Kevin. Hij heeft de perfecte gestoorde twinkeling in z'n ogen en weet zijn snode opmerking met de juiste scherpte over te brengen. Ook de acteurs die de jongere Kevin spelen doen het erg goed. Om een zesjarig jongetje zo gemeen te laten kijken is niet niks. Bovendien zijn ze erg goed gecast. Ze lijken als druppels water op Ezra Miller.
Wat verder opvalt aan de film is het veelvuldig gebruik van de kleur rood. Het begint al met de befaamde tomatengevechten in het Spaanse dorpje Buñol, overgaand op Eva die in supermarkt voor een rij tomatensoepblikken staat, waarna het weer overgaat op de rode verf waarmee Eva's huis wordt beklad. En die kleur blijft maar terugkomen.
We Need to Talk About Kevin is een erg intrigerende film, die je nog lang na zal blijven.