CD: dEUS - Keep You Close

Tom Barman, zanger, frontman plus geestelijk vader en beschermer van de Belgische rockformatie dEUS, vertelde onlangs in een BelPop documentaire dat de ontvangst van Vantage Point hem behoorlijk tegen was gevallen. Mijns inziens absoluut geen slechte plaat, integendeel, het rauwe en scherpe van deze plaat sprak boekdelen en was een vooruitgang in vergelijking met Pocket Revolution. Maar toch miste het album de slagkracht van bijvoorbeeld Worst Case Scenario, In A Bar Under The Sea en The Ideal Crash. Het is lastig om de vinger op de zere plek te leggen en eigenlijk hoeft dat ook niet meer. Met het zesde volledige studio-album Keep You Close krijgen ze een nieuwe kans.

Met die nieuwe kans kwam ook een nieuwe aanpak. Het is namelijk een novum dat de plaat door alle vijf de bandleden werd geschreven. Gewoonlijk was het oerlid Tom Barman die zelf aan de touwtjes trok, maar nu werd de input verdeeld. Het werd een project van twee jaar waarin de perfectiedrang van Barman en band wederom naar boven kwam. Het levert weer een echte dEUS-plaat op, een plaat die niet conventioneel is, waar moeilijk te doorgronden tracks op staan, scherpe randjes uitsteken, onverwachte wendingen voorkomen, experimenteerdrift uit voortklinkt en samengevat een broeiende indierock-plaat oplevert. dEUS maakt het er zich nooit makkelijk vanaf, elke keer komt de band met een net iets ander geluid en weet toch het karakteristieke geluid vast te houden.

De plaat wordt ingeleid door het titelnummer met vier paukslagen en de viool van het andere oerlid Klaas Janzoons, en neemt meteen een melacholieke en meeslepende wending die aan The Ideal Crash doet denken. Een lied dat vol zit met bombast en spanning. Ook het meer experimentele 'Final Blast' had op The Ideal Crash kunnen staan. 'Dark Sets In' klinkt duister en ongepolijst. Barman mag even helemaal los qua hooks en zang. Het leidt de geniale middenbeuk van de plaat in. 'Twice (We Survive)', 'Ghost' en 'Constant Now' zijn namelijk even briljant. 'The End of Romance' laat vervolgens zien dat deze Zuiderburen altijd een aparte plaat willen maken: een rustig gitaartje, een aansteker die je een sigaret hoort aansteken en daarna de verhalende fluisterzang. Het zorgt voor een kunstzinnig en ongepolijst rustpunt op de plaat. Over de twee afsluiters valt eigenlijk ook niet te klagen. Al meer dan zeventien jaar lang zorgt de band voor prachtige indierock, het was en is nog steeds van de beste bands Europa. Het is dEUS weer gelukt om relevant, vernieuwend (maar ook weer niet té) en grandioos te zijn.