Rage

Gespeeld op: pc
Ook verkrijgbaar voor: Xbox 360 en PlayStation 3 

Onze favoriete radio-dj’s van 538 maakten er een big issue van: Wat als de wereld werd bedreigd door een gigantische meteoriet? In de daaropvolgende dagen werd iedereen die van belang is, gebeld om te kijken of er in Nederland een rampenplan voor Armageddon bestond. Hilariteit alom natuurlijk, maar de conclusie was minder grappig: geen kip weet wat er moet gebeuren.

In de nabije toekomst van Rage is dit de harde werkelijkheid: de meteoor Apophis komt (weer) op bezoek en zit dit keer op een ramkoers met de aarde. Men probeert alles, maar blijkbaar was Bruce Willis niet beschikbaar voor een missie en deden ze het enige wat ze konden doen: redden wat er te redden valt. Project Eden werd gestart, waarbij mensen in zogenaamde Arks werden geplaatst en volgespoten met technologie om de catastrofe te overleven. Van de ruim 2000 uitverkorenen ben jij om mysterieuze redenen de enige die uiteindelijk ontwaakt. De wekker had alleen een eeuw eerder af moeten gaan.

Rage is de afgelopen weken een hot topic (geweest), maar niet altijd positief. Id heeft hard gewerkt aan de Tech 5 engine waar de shooter op draait, maar helaas niet goed genoeg om iedereen blij te maken. De eerste dagen na release waren vooral voor pc-fans nogal moeizaam door beeldartifacten, slechte beeldverversing, plotselinge textuurverschillen enzovoort. Maar door snel optreden van Id zelf was dat al gauw opgelost door een patch. Zelf moesten we ook even wachten tot de game enigszins representatief speelbaar was. Maar blij werden we niet van deze patchperikelen.

Fallout?
De first-person actiegame heeft een verhaal wat we allemaal kennen van een game die toevallig door dezelfde uitgever is gemaakt: Fallout 3. Het begint op het moment dat je uit de verweerde Ark stapt. De wereld is verwoest, maar lang niet uitgestorven; je maakt direct kennis met de gedrochten die door de woestenij roven en moorden.  Op het laatste moment word je gered door Dan Hagar, een soort leider van het gehucht wat verderop. Na een korte kennismaking stap je in één van de voor Rage typerende buggies. Terwijl Dan al rijdend uitlegt dat je niet gezien mag worden in je huidige Ark-outfit, kom je langs wat onverlaten die je overduidelijk een koppie kleiner zouden maken als je niet bij hem in de auto zat.

In het uitgebouwde tankstation, dat nu dienst doet als Dans handelspost en toevluchtsoord, kom je al gauw te weten hoe er zaken wordt gedaan in de wildernis van Rage. Voordat je er erg in hebt, word je al door Dan op pad gestuurd en krijg je je eerste wapen in je handen. Of je even een aantal bandieten wil omleggen. Prima, ben zo terug.

De mooie wastelands
De game ziet er verbluffend uit. Het loopt ook heerlijk soepel, ondanks de patchbeurt en wat schoonheidsfoutjes. Weinig games kunnen een gelige en stoffige woestenij zo helder en gedetailleerd weergeven als Rage. Zo goed zelfs, dat je games als Oblivion en Fallout wel met deze details had willen zien. Terwijl je door de steegjes en outdoor omgevingen navigeert, heb je echter zelden tijd om de muurversieringen te bewonderen. Voor je het weet proberen mutanten en ander soort gespuis je namelijk (tevergeefs) een aantal keer te slaan of prikken. Je staat klaar om de psycho’s te laten weten wie er de baas is, maar echt makkelijk gaat het niet.  Ze springen weg, zoeken dekking, rollen onverwacht en gebruiken de directe omgeving om bij je te komen. Ook als je ze al een paar keer geperforeerd hebt, moet je even checken of ze hun wapen niet meer in hun handen hebben, want ze willen nog wel eens in stervende staat terugschieten.

Ondanks de verwoesting zijn de bewoners van the Wasteland nog opvallend aardig. Bijna iedereen praat vriendelijk terug, ondanks de waarschuwingen dat je eerst bevriend moet raken met de mensen die in zo'n dorpje rondlopen. De personages, vooral de belangrijke figuren, zijn zeer uitgebreid geanimeerd; met bijna theatrale uitdrukkingen en lichaamsmimiek maken ze de boodschap duidelijk. Het is heerlijk om zo’n overtuigende animatie te zien, maar op de een of andere manier neem je daardoor de personages niet echt serieus. Daarnaast lijken ze nogal onverschillig om te gaan met de ellende om hun heen.