CD: Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events

Afgelopen maand deed Dream Theater weer van zich spreken met het uitbrengen van een nieuwe cd, A Dramatic Turn Of Events. Een titel die aardig de lading dekt van het vertrek van drummer en medeoprichter Mike Portnoy. Vorig jaar hield hij het na 25 jaar voor gezien. Het elfde studioalbum werd ingedrumd door zijn opvolger Mike Mangini, bekend van onder meer Annihilator en Steve Vai.

Het is niet de bedoeling om in deze review Portnoy en Mangini te gaan vergelijken. Het gaat om het album in zijn geheel. Maar natuurlijk ontkom je er niet aan er iets over te melden. Bij de eerste luisterbeurt gaat immers de aandacht vooral uit naar het drumwerk. Het is simpel, Mangini staat zijn mannetje. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want ook hij studeerde ooit aan Berklee College Of Music. Portnoy doen vergeten is een andere zaak, daarvoor is die man te lang bij de band geweest. Bovendien had hij een behoorlijk aandeel in de songwriting. Of Mangini die rol even goed op zich kan nemen moet nog blijken. Voor nu kun je stellen dat het drumwerk op deze cd goed is, hoewel Mangini mijns inziens nog niet het achterste van zijn tong heeft laten zien. Ook had de productie van de drumpartijen wat vetter gemogen. Verder geldt dat het vooral een kwestie van smaak is, welke drummer beter is. Zo had ondergetekende wel eens willen zien wat Virgil Donati, een van de zeven kandidaten die auditie deed, ervan gebakken had.

Een veel gehoorde kritiek met betrekking tot dit laatste album is de hoge mate van voorspelbaarheid. De ballads, 'This Is The Life', 'Far From Heaven' en de afsluiter 'Beneath The Surface', hebben inderdaad een flinke dosis vanzelfsprekendheid. Maar we moeten ook constateren dat Dream Theater de draad weer goed heeft opgepakt na het vertrek van Portnoy. Op dit album hebben ze een mooie mix weten te bewerkstelligen van de meer melodieuze songs uit het vroege repertoire en de toenemende complexiteit van de de laatste albums. Een mix die vooral op de opener 'On The Backs Of Angels' tot uiting komt. Het nummer bevat allerlei ingrediënten; prachtige refreinen, onnavolgbare tempowisselingen en syntheziser geweld. Het is progressive op zijn best.

Het daaropvolgende 'Build Me Up, Break Me Down' is voor DT-maatstaven een redelijk simpel lied, minder gefreak en een meer duidelijke songstructuur is hier het motto. Ook op 'Breaking All Illusions' en 'Bridges In The Sky' horen we minder breaks dan we gewend zijn voor dergelijke epische nummers van meer dan tien minuten. Het zijn vooral heerlijke melodieuze zanglijnen en gitaarriffs die elkaar afwisselen. 'Bridges In The Sky' opent overigens met een lekker zware en strakke metalriff. De duizelingwekkende breaks zijn vooral bewaard voor twee andere, lang uitgesponnen songs, 'Lost Not Forgotten' en 'Outcry'. Op beide nummers wordt Mangini flink getest. Vooral op 'Outcry' volgen de partijen elkaar op Zappa-achtige wijze op. Het is de welbekende knutselparade waar Dream Theater om bekendstaat, maar het blijft geniaal. 

Met A Dramatic Turn Of Events laat Dream Theater horen dat er leven is na Mike Portnoy. Het is een sfeervol album geworden bol van ijzersterke melodielijnen en goed gedoseerde complexiteit. Knap hoe de band fris en verrassend oogt zonder echt vernieuwend te zijn. Dat laatste hoeft de band misschien na 25 jaar niet meer te zijn, zolang kwaliteit gewaarborgd blijft. Met dit album is dat zeker weer gelukt.