CD: The Bent Moustache - Pastures New Seasons Turn

The Bent Moustache is van oorsprong een Britse band, maar gevestigd in Nederland. De band is een doorstart van het door Ajay Saggar opgerichte Donkey en heeft in die tussentijd al meerdere bezettingswisselingen ondergaan. Na het in 2007 uitgebrachte Forst wordt dit jaar het nieuwe album Pastures New Seasons Turn gereleased. Het is wel duidelijk dat qua naamkeuze de band geen tekort aan inspiratie heeft. In het album zelf uit deze inspiratie zich voornamelijk in afwisseling.

The Bent Moustache lijkt voornamelijk tonen te buigen. Dat wil zeggen dat de gitaren het klassieke reverbsausje niet ongeroerd laten. Vooral de eerste twee nummers van Pastures New Seasons Turn wekken de indruk dat we hier met een shoegaze/noise-rock bandje te maken hebben. Openingstrack 'Skip A Breath' doet door de verstoorde gitaren en dromerige samenzang tussen man en vrouw denken aan de You Made Me Realise EP van My Bloody Valentine. Ook in de titeltrack vleit de muziek zich als een warme deken om de zang.

'Hey Mate (I've Got Plenty To Spare)' wijkt al iets meer van de voorgaande nummers af door de Brits uitgesproken vocalen. Deze stem doet onwillekeurig terugdenken aan bands als The Fall. Deze post-punkrichting wordt tevens benadrukt door de melodiedragende bas. Deze welgeteld zeven minuten durende track besteedt veel aandacht aan opbouw en resulteert uiteindelijk in de nodige noise-rock freakouts. De gitaarsolo's zijn spacey en op veel momenten wordt merkbaar aan de delayknoppen gedraaid. Dit nummer vormt in zijn energie en bombast het hoogtepunt van het album. Het is dan ook jammer dat deze richting zich niet voort kan zetten op de overige nummers.

De arty directie waar het album nu naar omslaat is zeker interessant, maar juist omdat er gebruik wordt gemaakt van te veel ideeën is de richting zoekgeraakt. 'Heavy Jam', een titel die beter bij het voorgaande nummer had gepast, is helemaal niet zo heavy. Het nummer is opgemaakt uit een synthesizerlijn, een gitaar en een vrij kinderlijke stem. Op 'Loose Thinking Now' zijn (op enkele seconden na) de gitaren, evenals de zang, volledig zuiver. Het nummer wordt tevens verrijkt met blaasinstrumenten. 'Azad Hind' ruilt de vocalen in voor een strenge Duitse vrouwenstem. Ook dit is een interessant nummer voor muziek als kunstvorm, maar qua melodie of liedjesmateriaal valt er minder uit te halen.

'All In Our Hands' grijpt nog terug naar de dromerige gitaarrock die prettig uit de verf kwam uit de eerste nummers. Ook hier zijn My Bloody Valentine-vergelijkingen niet ondenkbaar. Het daaropvolgende 'Sounds Of Sirens' lijkt zowaar even te refereren naar Simon & Garfunkel ("Hello darkness my old friend"). Het nummer klinkt als een experimenteel/industrieel gedicht. Naast de stem en het willekeurige achtergrondgeluid is de track verder ontdaan van verdere instrumentatie. Met 'Seine Meine Geheime Code' bereiken we het laatste officiële nummer en lijkt door de tekstdreunende zang wederom een ode aan The Fall. Een jazzsaxofoon mag het album afsluiten.

Er mag geconcludeerd worden dat Pastures New Seasons Turn geen 'heel' album is, maar door elkaar gehusselde flarden van drie platen. De nummers die het dromerige shoegaze-geluid aanhouden vormen hier met uitstek het hoogtepunt van. De nummers die de punkrichting opgaan zijn zoals eerder vermeld een leuke referentie naar bands zoals The Fall, maar daarom niet echt vernieuwend. De experimentele uitstapjes zijn interessant luistervoer, maar zorgen er wel voor dat de ‘echte’ nummers die je uiteindelijk overhoudt niet voldoende zijn om een heel album te dragen. Pastures New Seasons Turn is wel een mooie benadrukking dat de experimentele underground binnen Nederland nog volop in beweging is.