Red Orchestra 2: Heroes of Stalingrad

Het is misschien slim van Tripwire Interactive om de ultra-realistische WO2-shooter Red Orchestra 2: Heroes of Stalingrad op dit moment uit te brengen. Met de op handen zijnde aanval van concurrent FPS-games als Modern Warfare 3 en Battlefield 3 is er namelijk amper kans om op te vallen.

Terug naar de geschiedenis
De bijna ouderwetse Tweede Wereldoorlog-setting is al een tijdje niet meer gezien. Als een verwaarloosde Tiger-tank is deze achtergelaten in een bos dat ondertussen is ondergesneeuwd met shooters uit het moderne tijdperk. Veel fans van het genre keken daarom reikhalzend uit naar het moment waarop de oude maar strijdvaardige tank weer het strijdtoneel van 1940 kon betreden. Sterker nog, zelden is een Tweede Wereldoorlog-shooter zo realistisch uitgevoerd als Red Orchestra 2, en dat genereerde nogal wat hype. De game staat namelijk sinds zijn mod-tijd bekend als een ultra-realistische shooter die bijna niet te vergelijken is met snelle knallers als CoD: World at War.

Even wennen
De game valt direct op door zijn enigszins afwijkende besturing. Waar in hedendaagse shooters je wapen slaafs je crosshair volgt, is Red Orchestra's richtsysteem even wennen. Je muis verplaatst namelijk vooral je wapen, in plaats van je directe draaibewegingen. Vanaf je heup schieten is daarom not done; je schietijzer vliegt alle kanten op (vooral automatische geweren) en het gebrek aan een richtkruis zorgt ervoor dat je hooguit een hoop herrie maakt. Het geeft een heerlijk natuurlijk gevoel, maar het dwingt je wel om een andere manier van spelen aan te leren.

Zo moet je bijvoorbeeld gebruikmaken van verband om doodbloeden te voorkomen, de oververhitte of kapotte loop van je machinegeweer vervangen en het richtijzer aanpassen op hoogteverschillen. Ook hoef je niet te rekenen op een HUD vol met HP-points en het aantal kogels dat in je magazijn zit en ben je na twee degelijke hits hartstikke dood. Het is maar een tipje van de sluier wat betreft het realisme van Red Orchestra 2.

Oorlogje voeren met idioten
Het geheel is dit keer helemaal vanaf het begin opgebouwd, maar voelt jammer genoeg nog steeds aan als een mod. Dit komt onder meer door de singleplayer-mode, die ondanks zijn degelijke maar clichématige tussenfilmpjes wordt overschaduwd door ronduit domme kunstmatige intelligentie en een amper geoptimaliseerde engine. Zo lijkt de tekenafstand heftig te variëren, wat wil zeggen dat je vijanden, achtergronden en objecten soms pas gedetailleerd kunt zien als je ver genoeg inzoomt. Grafisch ziet het er door de Unreal 3 engine uitstekend uit, maar soms komen de omgevingen kaal en ongeïnspireerd over; in Stalingrad is dat al iets beter, maar dat legt wel een zwaardere druk op je systeem.

Gaandeweg de singleplayer krijg je controle over je eigen squad, met een machinegeweer-, rifleman- en assault-team. Middels orders kun je ze verplaatsen en zullen ze op hun bestemming dekking zoeken. Ook hier is de AI soms letterlijk de weg kwijt. Al na het eerst commando gaat één van de leden van het machinegeweerteam aan de verkeerde kant van het muurtje staan, pal tegenover de schutter, met zijn rug naar de vijand.

'Gelukkig' heeft de vijand precies hetzelfde probleem: in plaats van terug te schieten besluiten ze nog wel eens vlak voor je neus van positie te veranderen. Het zorgt ervoor dat het niet alleen lachwekkend makkelijk, maar ook frustrerend kan zijn. Voeg daar een overduidelijk herspawn-systeem aan toe en je bent gauw klaar met deze mode. De game schreeuwt om realisme, maar door deze irritante spelelementen komt het niet echt van de grond. Zonde, want het ontmoedigt om de singleplayer uit te spelen.