Lowlands 2011

Joost Melis (Pink_Floyd)

De negentiende editie van het Lowlands festival werd afgelopen weekend gelukkig niet getroffen door noodweer. Na het drama op Pukkelpop bleef het in Biddinghuizen bij enkele stevige regenbuien op donderdag en een kort buitje op zondag. De gebeurtenissen op Pukkelpop zorgden op Lowlands wel voor waakzaamheid en medeleven. De organisatie waarschuwde de bezoekers zondag voor eventueel slecht weer en windstoten en er werden versieringen en loshangend materiaal preventief naar beneden gehaald die dag. Enkele artiesten die ook op het Belgische festival geprogrammeerd waren toonden hun respect. Paul Kalkbrenner trok een zwarte rouwband over zijn Duitse voetbalshirtje aan tijdens zijn set. De jonge bandleden van de Smith Westerns beklommen met geleend materiaal het Charliepodium, aangezien ze tijdens het noodweer in Hasselt hun instrumentarium hadden verloren. Voordat ze van wal staken vroegen ze zichtbaar aangeslagen om een minuut stilte.

De organisatie van Lowlands koos ervoor om geen gezamenlijke minuut stilte te houden bij de aftrap van het festival. Ze hebben dit min of meer toch voor elkaar gekregen aangezien het leeuwendeel van de bezoekers ongeveer 1,5 uur voor de poorten moest wachten voordat ze binnen waren. Er waren dus nauwelijks mensen op het terrein aanwezig toen om 13.30 The Wombats het festival aftrapten. Rond 14.00 - 14.15 was het nog steeds uitgestorven op de velden en in de tenten. Joan As Police Woman en Fitz & The Tantrums speelden hierdoor slechts voor een paar honderd aanwezigen. Die laatste band kreeg de grote Grolsch-tent uiteindelijk nog gevuld toen de beveiliging het vrij extreme fouilleren opgaf en iedereen ineens zo door mocht lopen. Waarom kan het dan ineens wel? Het is helaas een terugkerend fenomeen bij Lowlands de laatste jaren, hopelijk leren ze ervan en gooien ze de poorten in 2012 twee uur eerder open. Als Lowlandsgast betaal je tenslotte al genoeg geld, dan wil je de artiesten ook wel daadwerkelijk kunnen zien.

Er waren gelukkig in totaal 250 artiesten te aanschouwen in drie dagen, verspreid over 12 podia, dus er bleef genoeg over. Lowlands moest het doen zonder 'echte' headliners dit jaar volgens velen en ging lekker terug naar zijn roots. Kleinere namen, onbekende pareltjes en veelbelovende nieuwelingen, dat is wat Lowlands groot heeft gemaakt en zo hoort het eigenlijk ook weer te worden. Natuurlijk was Arcade Fire of Tool fantastisch geweest, maar de programmering en blokkenschema's zorgden nu al voor genoeg hoofdbrekers bij de bezoekers. Er was een overmaat aan kwaliteit dit jaar. Van de 'echte' headliners gloreerden Elbow en Arctic Monkeys; beide bands waren van hoog niveau en The Offspring kon hier niet aan tippen. Elbow was vanouds hartverwarmend en sfeervol. De Monkeys lijken met het jaar volwassener en rotsvaster te worden. De afwezigheid van Humbug-materiaal in de setlist (slechts Crying Lightning kwam voorbij) hielp ook een handje mee tijdens zo'n festivaloptreden, waar mensen willen springen, schreeuwen en dansen.

Springen, schreeuwen en dansen kon je in overmaat dit weekend. Qua gitaarmuziek zat je goed bij de sublieme (door het publiek gekozen) setlist van het Belgische dEUS, die na de Pukkelpop perikelen alle emoties op intense en overtuigende wijze van zich afspeelden. Ook Cage The Elephant zorgde voor een kolkende massa, ondanks dat er muzikaal gezien nogal wat haken en ogen aan zaten. Maar wat wil je ook als zanger Matt Shultz al bij het tweede nummer gaat stage-diven en vervolgens nog drie kwartier als een dolle hond over het podium en door het publiek heen raast. Mona, uit Nashville, Tennessee, houdt ook wel van wat energie. De combi van door Gaslight Anthem en Kings of Leon geïnspireerde klanken is niet origineel, maar wel uitermate goed uitgevoerd en voorzien van ballen. De heren van Flogging Molly konden het ook niet laten om de Alpha tot feesttent om te bouwen, net zoals Babylon Circus deed met de Grolsch-tent een paar uur later.

Flogging Molly

Wat betreft elektro-gestimuleerde dans- en stuitersessies kon je dit weekend ook je hart ophalen. Leermeester Aphex Twin sloot met zijn abstracte composities het reguliere zondagprogramma af in een afgeladen en dampende Bravo. Een dag eerder was de eer aan Amon Tobin, die mede dankzij zijn geestverruimende visuals een spectaculaire show neerzette. Even later mocht Sandwell District op dezelfde locatie twee uur lang knallen. Op vrijdagavond presenteerde Paul Kalkbrenner een strakke en degelijke set, waarin veel nieuw materiaal en Berlin Calling knallers voorbij kwamen. Eerder op de vrijdag zetten de Engelse heren van Chase and Status de Grolsch volledig op zijn kop met vette bangers, energieke samples (oa. Rage Against The Machine) en snoeiharde drum and bass. Het was knap als je niet zeiknat de tent uitkwam na een uurtje met dit duo. Overtreffende trap qua electro, dubstep, beuk- en breakbeats dit weekend was toch wel Feed Me in de X-Ray. Een dansbare mix van stijlen werd op je afgevuurd, voorzien van extreme diepe bass die je ingewanden letterlijk deden trillen.

De Brabantse rappers van Boef & De Gelogeerde Aap deden vrolijk mee qua dikke beats en ook daar ging de X-Ray behoorlijk los. De beste rap kwam dit weekend echter niet van Nederlandse bodem: The Roots speelden met gemak publiekslieveling de Jeugd van Tegenwoordig eruit. Het Amerikaanse ensemble bestaat uit rasmuzikanten pur sang en ze aarzelden niet om dit te laten zien. Cap'n Kirk sprong als een bronstige hengst over het podium, en tijdens de vele 180's en 360's toverde hij nog steeds de meest vette riffs uit zijn gitaar. Ook had de band de basgitaar thuisgelaten en vervangen door een sousafoon, die met verve bespeeld werd door stuiterbal "Tuba Gooding Jr." Bryson. Een ware jamsessie à la Prince van een uur met het korte fragment van The Seed 2.0 als hoogtepunt. Zonde dat Q-tip zijn show annuleerde, want dat was vast ook een feestje geworden.

The Roots

Naast al dat muziekgeweld waren er genoeg rustpunten om eens lekker achterover te leunen of met dichte ogen te genieten van heerlijke ingetogen klanken. Wat te denken van Agnes Obel, die al om 11.30 met haar engelenstem, pianospel en overheerlijke celloklanken de India langzaam wakker liet worden. De droomklanken van Fink deden op zondag precies hetzelfde, daar kan geen koffie tegenop! De verschijning en charmes van voormalig zwerver en nu 70 jaar oude Seasick Steve was eveneens fantastisch, net als zijn muzikale optreden trouwens. Zelfs als je zelf je instrumenten van wieldoppen en bezemstelen maakt kan je iets moois creëren bleek wel. Andere mannen met baarden, aka Fleet Foxes, lieten het publiek betoverd achter door middel van een prachtoptreden waar alles perfect uitgebalanceerd was: intimiteit, mooi geluid (sowieso petje af voor het Grolsch geluid dit jaar) en een erg goede setlist. Other Lives verzorgde in de Charlie een puike multi-instrumentalistenshow (rond de 20 instrumenten op het podium) waar je U tegen zei. De melancholieke indie met een melodieuze randjes en vele lagen was een heerlijk chillmoment in de namiddag. De melancholische muziek van Interpol ging helaas voluit op zijn smoel dit jaar. Slecht en vlak geluid, geen interactie en een erg matige festivalsetlist zorgden dit jaar voor een teleurstelling. Gelukkig kon Warpaint dit in het melancholische genre weer helemaal rechttrekken. De vier dames speelden vol overtuiging en de samenzang was om door een ringetje te halen!

Lowlands is Lowlands niet zonder alle versieringen en het brede spectrum aan cultuur. Een waar kunst- en rariteitenkabinet. De graffitikunst in de Hemelpoort, het straattheater, de kunstobjecten, het cabaret, literatuur, theater etcetera. Als je de ballen had om zelf op te treden op Lowlands kon je dit jaar in de nieuwe Tïtty Twïster tent terecht voor een portie hardrock karoake, bijgestaan door wulpse, halfnaakte dames die langs palen kronkelden. In de X-Ray gingen de Japanse dames van Trippple Nippples ook nog uit de kleren. Haaks daarop kon je genieten van de zware tiende symfonie van Sjostakovitsj uitgevoerd door het Residentie Orkest, al was het jammer dat het volume van de uitvoering veel te laag was voor de grote Alpha. Er was een uitvoering en workshop van het Nationale Ballet. Je kon nieuwe wetenschappelijke ontwikkelingen volgen in de LLow-labs en bijgespijkerd worden in de LL-University, waar onder andere Dick Swaab, Jan Hoeijmakers en Jan Pronk college gaven. Over diversiteit gesproken!

Op Lowlands was het overal feest, dat bleek dit jaar wel aan het grote aantal spontane feestjes. Of je nu met je takkenbos voor de Lima, je opblaasrookworst in de HEMA-tent of met je stengel bosui in de LLow Chi Minh stond te swingen, het maakte allemaal niet uit! Waar is het feestje?? Hier is het feestje!

Lowlands is voor iedereen een ander feestje en tevens is het onmogelijk om alle acts te bespreken in één review, geef daarom hieronder je eigen hoogte- en dieptepunten van Lowlands 2011 weer of schrijf een verslagje in dit topic!

Check later deze week ook de interviews die FOK! op Lowlands afnam met artiesten en de uitgebreide fotoreportage!

Tekst: Joost Melis

Foto's: Marco van den Hout (website) Zie ook de complete fotoreportage!

Youtube: Yordi Vermeulen