Film: Final Destination 5

De Final Destination-reeks is zowel populair als berucht. Velen (onder wie ondergetekende) beweren dat het eerste deel verreweg het beste is van de serie. Na een afschuwelijk vierde deel was het zo goed als bekeken met het succes van het geheel, maar morgen verschijnt het vijfde deel. Is het de moeite waard of is het een typisch voorbeeld van uitmelken?

Springen, vliegen, duiken, vallen, niet meer opstaan

Sam (Nicholas D'Agosto) is met de complete verkoopsectie van een groot papierbedrijf op weg naar een vakantieoord. Alle werknemers kunnen niet wachten om door middel van teambuilding elkaar beter te leren kennen maar helaas gaat daar nog een lange busreis aan vooraf. Als de bus over een lange kabelbrug rijdt, speelt er zich een afschuwelijk schouwspel af. Het wegdek scheurt kapot, kabels breken en de hele brug stort in elkaar. Één voor één vinden vrienden en collega's van Sam samen met medereizigers gruwelijk de dood, met Sam als laatste van de groep. Op het moment dat hij doormidden gereten wordt, zit hij ineens weer in de bus. Blijkbaar had Sam een zeer levendig visioen, er is in werkelijkheid helemaal niets gebeurd. Overtuigd dat er iets gaat gebeuren haalt Sam zijn vriendin Molly (Emma Bell), zijn baas (David Koechner) en nog vijf van zijn collega's van de bus. Op het moment dat ze bijna in veiligheid zijn gebeurt precies hetzelfde als in Sams visioen: de brug stort in.

Enige tijd later heeft iedereen zijn of haar leven weer opgepakt, maar de herinnering aan ongeluk ligt nog vers in het geheugen van de betrokkenen. Toch slaat het noodlot weer toe. De 'Lucky 8' worden geteisterd door mysterieuze ongelukken waar steeds een dode te betreuren valt. Het vreemde is alleen dat het allemaal geen opgezet spel is, maar toeval. Met een nieuwsgierige en argwanende politieagent, een groep nerveuze tieners en een lijkschouwer met verstand van zaken (Tony Todd) is het een afvalrace waar maar een enkele winnaar bij lijkt te zijn: het lot. Is er een manier om de dood te snel af te zijn?

Zwart met een scheutje bloedrood

De producers van Final Destination 5 hebben gezegd dat dit deel veel donkerder en grimmiger zou zijn dan de films ervoor. Eerlijk is eerlijk, na deel vier kon je moeilijk nog meer verknallen. De comedytrain die The Final Destination heet schoot zodanig bij zowel filmmakers als -kijkers in het verkeerde keelgat, dat het roer drastisch omgegooid moest worden. Dit laatste is zeker gelukt.

Het verhaal is goed onder handen genomen. Het is sterk, overtuigend en voor het grootste deel geloofwaardig in de geest van de filmreeks. Een belangrijk element hierin is de opening, waar iedere film van Final Destination bekend om staat. Het instorten van de brug vindt pas na een introductie van de personages plaats, een bijna unieke happening in de serie van FD. Door deze stap leef je meer mee met de mensen die van/door/tegen/over de brug vallen. Maar ook de ramp zelf is goed neergezet. Niet ieder ongeluk waardoor mensen sterven is even acceptabel of mooi gemaakt, maar van begin tot eind weet je niet waar je moet kijken. De omgeving is rijkelijk ingedeeld en de gebeurtenissen tijdens de ramp zijn in enkele gevallen zenuwslopend.

Waar bij deel drie en vier het meer ging om de kills dan om het geheel, is dat nu goed aangepakt. Het verhaal is sterk neergezet en de personages zijn goed uitgelicht. Je krijgt een kleine geschiedenis mee door middel van leuke dialogen of karaktertrekjes zodat je je echt verbonden voelt met de cast. Dit maakt het in enkele gevallen des te pijnlijker hoe iemand om het leven komt.

En ook dit is op de schop genomen. Weet je nog de bijna hilarische manieren van sterven in The Final Destination? Mede door het zeer grote en absurde denken werden de ongelukken bijna hilarisch om naar te kijken. In Final Destination 5 is er gefocust op het kleine. Denk hierbij aan zeer veel kleine allerdaagse dingen die an sich ongevaarlijk zijn. De ongelukken die hieruit voortvloeien zijn de echte twists die je niet ziet aankomen maar toch binnen de perken van acceptatie en geloofwaardigheid blijven.

Toch is de grootste twist aan het einde van de film. Deze climax deed niet alleen mij, maar ook de rest van de zaal verbaasd reageren. Alle puzzelstukken vallen op hun plaats en na deze twist gaat er maar een enkele gedachte door het hoofd: Dit is het vervolg van Final Destination waar iedereen op heeft zitten wachten.

Helaas zijn niet alle effecten even sterk uitgewerkt. De CGI is op sommige momenten net iets te overduidelijk aanwezig waardoor je weer even uit de spanning van de rit gehaald wordt. Ook is de rol van P.J. Byrne veel te overdreven neergezet. Byrne komt qua humor over als een slanke versie van Jonah Hill, wat in deze context volledig misplaatst is. Na het slot van de film volgt er nog een flitsende samenvatting van bijna alle kills en ongelukken van Final Destination 1 tot en met 4 met muziek van AC/DC eronder. Na de sterke twist aan het einde en de sfeer van de hele film is dit onderdeel zo vreselijk misplaatst, dat het beter als extra op de dvd gezet kan worden dan in een definitieve montage.

Conclusie

Final Destination 5 is het vervolg dat nodig was voor de reeks. Na deel twee - dat overigens niet al te goed was - ging het erg bergafwaarts met de serie. Door een vermakelijk en goed verhaal, mooie opening en een vreselijk mooi einde van deel vijf maakt het veel goed van wat we in 2009 voorgeschoteld kregen. Voor de fans van de films is er in Final Destination 5 niet alleen aandacht besteed aan de ongelukken, het verhaal en de personages, maar ook aan veel kleine details uit de vier voorgangers. Een voorbeeld is de truck met boomstammen uit deel 2 en een fotoshot van de achtbaan in deel 3. Een klein zoekplaatje in een groter geheel, leuk voor de kenners.

Zoals de tagline al zegt: "Death has never been closer." Ga dus snel naar de bioscoop, voor het te laat is. Je weet nooit wanneer jij aan de beurt bent.