Red Faction: Armageddon

In 2009 kwam Volition met Red Faction: Guerilla, het derde deel in de serie. De game werd geprezen vanwege de hoge funfactor die aanwezig was. Dankzij de Geo-Mod 2.0-engine kon je namelijk de gehele omgeving slopen. Een sandbox-game waarin je alles kon slopen was een genot voor elke fan van dit genre. Nog geen twee jaar later komt Volition met een vervolg op Guerilla, genaamd Red Faction: Armageddon. Heeft Volition het kunstje herhaald en er weer een toptitel van gemaakt, of is dit er een rijk voor de sloop?

Wat Red Faction: Guerilla zo goed maakte was de engine. Het slopen van de plek waar de game plaatsvond (Mars in dit geval) voelde zo fris en leuk aan dat ik vandaag de dag de game nog eens speelt. Derhalve kon ik niet wachten op het vervolg waarin je hopelijk nog meer en nog bruter dingen kon slopen. Helaas begint de game met een grote domper, het speelt zich namelijk geheel af onder de grond. Verwacht dus geen mooie open wereld waarin je met auto’s door huizen rijdt, maar vooral het ‘gangetje naar gangetje-principe’.

Aliens
Het is namelijk zo dat de hoofdrolspeler van het spel, Darius Mason, niet zo slim is. De kleinzoon van Alec Mason, de hoofdpersoon uit Red Faction: Guerilla, heeft namelijk een nogal apart bijbaantje. Hij gaat met zijn ‘mechsuit’ diep onder de grond om daar schatten te verzamelen. Dit gaat natuurlijk een keertje fout en Darius opent een artifact waardoor de hel los breekt. Uit alle diepe gronden en voegen van Mars komen aliens vrij. Iedereen is boos op Darius maar in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten wil hij het zelf oplossen door alle aliens aan gort te schieten.  

Clichés
Vanaf hier lijkt het erop dat Volition deze game zo snel mogelijk in de winkels moest hebben en dat ze dus maar de grootste pot met clichés hebben gepakt en deze hebben losgelaten op de game. De aliens zien er standaard uit en zijn zelfs ‘gekleurd’ naar hun moeilijkheidsgraad. Een blauwe alien is bijvoorbeeld moeilijker te verslaan dan een rode alien. Het verhaal en de cutscenes zijn erg standaard te noemen en ook het schieten zelf doet niets nieuws. Tuurlijk, het werkt allemaal, maar toch wil je meer van een game die de Red Faction-naam draagt.

Het spel probeert nu ook heel ‘eng’ te zijn, je speelt namelijk ondergronds en dat schijnt zogenaamd voor spannende gebeurtenissen te zorgen. Zo vind je audiologs van zoekgeraakte werknemers die eerder op je lachspieren werken dan dat ze eng zijn en komen vijanden uit zoveel mogelijk hoeken en gaten om ervoor te zorgen dat de speler er nerveus van wordt.

Wat de vorige Red Faction-game zo goed deed was de destructie die mogelijk was en dat zit er nu nog steeds in. Je mag dan wel vijftig meter onder de aardoppervlakte zitten, er valt nog genoeg kapot te maken. Hiervoor heb je nu de beschikking gekregen over het enige waarin Red Faction: Armageddon uitblinkt, de Magnet Gun.

Magnet Gun
Met dit geweer schiet je, zoals de naam al zegt, een magneet op een willekeurig oppervlak. Met je tweede schot schiet je de plek wat de magneet moet aantrekken, en het sloopoffensief kan beginnen. Zo kun je hele gebouwen naar elkaar ‘toesturen’ om daarna te zien hoe de geweldige engine hier een massa van destructie van maakt. Niets is ook leuker dan twee vijanden naar elkaar toe te schieten met een stuk steen in het midden. Een heerlijk geluid volgt en alienbloed verschijnt op je scherm.

Binnen zes uur ben je door Armageddon heen en wat overblijft is een leegte. De game is wel oké, maar je bent na die zes uur dan ook wel alles vergeten. Geen enkele van de honderden cutscenes blijven je bij en de generieke aliens ben je bij het einde van de credits al vergeten.

Ruin Mode
Naast de singleplayer bevat Armageddon ook een multiplayer en deze bevat twee leuke modes. In Infestation speel je een gamemode die in bijna elke hedendaagse shooter zit, maar nog steeds leuk blijft: een Horde-mode. Wave na wave komen er een x-aantal vijanden op de spelers af en de bedoeling is om deze met al het mogelijke wapengerei  (wat te denken van een regenboog poepende eenhoorn?) een kopje kleiner te maken. De Ruin-mode is duidelijk de ster van de game. In verschillende maps (zelfs bovengronds) krijg je een minuut om alles aan gort te knallen. In deze mode zien we een schimp van wat de game kon zijn. Wolkenkrabbers die je laat instorten en daarmee heel het landschap compleet vernielt. Wanneer je dit speelt heb je weer een echte grijns op je gezicht, en deze gamemode die dus maar telkens een minuut duurt is nog leuker dan bijna de gehele singleplayer.

Conclusie

‘Never change a winning concept’ is duidelijk iets wat ze bij Volition niet begrepen. Waar hun vorige game echt een topper was slaan ze bij het vervolg Armageddon vaak de plank mis. De game doet in principe weinig verkeerd, maar het voelt allemaal zo clichématig aan. De wapens (met een paar uitzonderingen daargelaten), de vijanden en de setting zijn allemaal al eens eerder en beter gedaan. De game ziet er ook erg standaard uit doet naast de magnet gun niets nieuw. De meeste plezier krijg je nog uit de Ruin-modus, want het blijft leuk om Mars helemaal kapot te maken. De Red Faction-serie blijft veel potentie hebben vanwege de engine en de mogelijkheden die dat met zich meebrengt, maar bij Red Faction: Armageddon is duidelijk dat de makers niet alles uit de kast hebben getrokken om hier een topper van te maken.