Alice: Madness Returns

Gespeeld op Xbox 360, verkrijgbaar op PlayStation 3 en PC

Alice: Madness Returns is het vervolg op het in 2000 uitgekomen American McGee's Alice. Laatstgenoemde werd geprezen om zijn visuele aantrekkelijkheid van Alices verwrongen realiteit en de verdraaid goede combinatie van chaotisch ogend, doch wonderbaarlijk goed leveldesign. Het enige nadeel: die verdomde rechtlijnigheid. Maar dat heb je met verhaalgedreven games. EA brengt nu, elf jaar na het eerste deel, het vervolg uit. Heeft deze dezelfde charmes?

De ouders van Alice zijn in het vorige deel omgekomen door een hevige brand, die vermoedelijk per ongeluk aangestoken was. Alice was op dat moment ook in het huis, maar overleefde het om zich heen grijpende vuur wel. Omdat ze niemand had om op terug te vallen, werd ze in een opvanghuis geplaatst onder het toeziend oog van een psycholoog. Na tien jaar geïnstitutionaliseerd te zijn werd het brave meisje teruggezogen in Wonderland (binnen de Alice in Wonderland-tijdlijn is dit het derde verhaal), dat op dat moment hevige, macabere veranderingen had ondergaan. Het was een erbarmelijke en verduivelde plek geworden, waar de boosaardige Queen of Hearts de scepter zwaaide. Na het epische eindbaasgevecht tussen Alice en de Queen of Hearts keert Wonderland terug naar haar normale staat en verlaat Alice het tehuis.

Eind goed, al goed.

Niets is minder waar.

Alice slaapt 's nachts nog steeds onrustig. Ze heeft nachtmerries van die bewuste nacht waarin haar ouders zijn overleden. Wie stak de brand aan? Waarom is zij degene die het overleefde? Ze worstelt met zichzelf terwijl ze bivakkeert in het lokale weeshuis. Daar wordt ze nog steeds behandeld voor haar waanideeën, nachtmerries en ervaringen in Wonderland. Haar dokter adviseert haar om het verleden te vergeten. Want dat is dood. Hoewel dat een enorm makkelijke houding is, iets met struisvogels en politiek, is het inmiddels wel bewezen dat het verleden je altijd blijft achtervolgen. Zo ook dat van Alice. Nadat ze door een kat in een steegje wordt gelokt, bevindt ze zich al snel weer in Wonderland. Wat er nog over is van die groene weides en prachtige schaakstukken? Niets. Een grijze massa met mechanische dieren, lava en slijmerige wezens, plus oude bekenden uit deel één, zijn er voor in de plaats gekomen. De nachtmerrie begint opnieuw.

Aan verhaal geen gebrek. Het is één van de sterkste aspecten van Alice: Madness Returns. De basis is elf jaar geleden gelegd en nu bouwt ontwikkelaar Spicy Horse daar goed op door. Dat Alice terug Wonderland in wordt gezogen, is natuurlijk pas het begin en vanaf daar wordt het alleen maar beter. Zo sterk als het verhaal is, zo mager is de voice-acting en de geanimeerde cut-scenes. Het breekt meer af aan de ervaring dan het toevoegt en dat is ontzettend jammer. Spicy Horse had hier beter moeten uitpakken, zodat het sterkste punt nog sterker zou zijn. Zeker na alle trailers en teasers die de lat der verwachtingen hoog hebben gelegd. Wrede video's waarin Alice uit haar mond bloedt of korte metten maakt met de Mad Hatter door hem bruut te bewerken met een ogenschijnlijk scherp slagersmes. De ongekende sfeer spatte van het scherm. Wat is daar nog van over in het eindproduct? Bijna niets, omdat ook de grafische kwaliteiten het af laten weten.

Het is vanzelfsprekend belachelijk om een game af te schrijven op basis van wat het mogelijk had kunnen worden en overduidelijk niet is. Het is niet de grimmige, lugubere, zelfs macabere Alice die je wellicht van tevoren in je hoofd geprent had. Nee, in plaats daarvan krijg je te maken met een Alice die bang en onzeker is, maar dusdanig met haar ziel onder haar arm loopt dat ze haar lot en de nieuwe wetgeving in Wonderland zonder aarzeling accepteert en er op los hakt, schiet en hamert met haar eigenzinnige wapens. Ze verslaat al het gespuis met haar mes, peperkanon en houten paardenhoofd en lost ondertussen simpele puzzels op terwijl ze van platform naar platform springt. Dan klinkt net zo generiek als het woord zelf, maar de gameplay is niet per definitie saai te noemen.

Het platformen voelt niet alleen hopeloos ouderwets aan; het schuurt ook heel dicht tegen games uit de tijd van de eerste Alice aan. Toen platformgames nog de standaard waren in het zetten van revoluties binnen de game-industrie. Het moge duidelijk zijn dat Alice: Madness Returns niet de rol van revolutionair belichaamt, maar de bij elkaar geraapte losse onderdelen zijn allemaal zodanig goed uitgewerkt dat je onmogelijk kunt stellen dat dit een slechte game is. Maar daar is ook alles mee gezegd: Alice: Madness Returns is geen slechte game. Echter ook geen topper. Het bevat close combat en ranged actie, puzzels, platforming, een steengoed verhaal en een te maffe wereld die je moet ervaren om te geloven. Tegelijkertijd wordt het getergd door slechte en vaak verkeerde getimede voice-acting (de stemmen komen soms te vroeg in), matige graphics (die ook van elf jaar geleden zijn) en bij vlagen slecht camerawerk (eveneens een bekend euvel binnen het genre).

Toch kun je van dit spel genieten. De aanwezige sfeer is een unieke, dankzij de verschillende werelden waar Alice doorheen worstelt. Ook vanwege de vragen die er nog openstaan en de al dan niet bekende personages die Alice ontmoet. De levels bevatten daarnaast een goed uitgedacht leveldesign, dat altijd op één of andere manier gebruik maakt van (nieuw) verworven krachten. Daarnaast zijn er op de consoles ook veel te weinig van dit soort spellen: Alice: Madness Returns voelt daarom, ondanks de ouderwetse gameplay en achterhaalde graphics, stiekem als een frisse wind in je game-collectie. De charmes uit het eerste deel zijn nog altijd aanwezig, zo niet verstevigd met het pakkende verhaal. Maar een aanrader voor iedereen is het niet. Slechts voor degenen die snakken naar games van vroeger en die toch op hun vertrouwde hedendaagse console willen spelen met een game die je in de winkel koopt en uit een hoesje haalt, is dit een aanrader.