Film: Happythankyoumoreplease
New York. Schrijver Sam Wexler (Josh Radnor) heeft een zeer belangrijke afspraak met iemand van een uitgeverij maar heeft zich gruwelijk verslapen. Hij haast zich wat hij kan, maar komt in de metro een jongetje (Michael Algieri) tegen dat door de drukte alleen achterblijft. Sam wil hem helpen maar krijgt niemand gevonden die bij het kereltje hoort en hij raakt het jochie dan ook niet kwijt. Langzaamaan begint hij echter gehecht te raken aan het ventje, zeker als hij hem kan gebruiken om in contact te komen met de mooie zangeres Mississippi (Kate Mara). Ondertussen wordt zijn aan een auto-immuunziekte lijdende hartsvriendin Annie (Malin Akerman) lichtelijk gestalkt door een andere Sam (Tony Hale), een olijke collega van haar die niet doorheeft dat Annie niet van zijn charmes gediend is. Mary Catherine (Zoe Kazan) is een als zus beschouwde bekende van Sam - de schrijver, niet de collega van Annie - die problemen heeft met haar geliefde Charlie (Pablo Schreiber). Hij wil verhuizen naar Los Angeles terwijl zij daar nog niet dood gevonden wil worden.
De uitbreng van dramedy Happythankyoumoreplease in deze tijd van het jaar is een begrijpelijke keuze. Hoofdrolspeler en debuterend scenarioschrijver en regisseur Josh Radnor (bekend als Ted uit de Amerikaanse comedyserie How I Met Your Mother) heeft namelijk een tamelijk luchtige rolprent met optimistische boodschap afgeleverd. Voeg hierbij de veelvuldig voorkomende, zeer prettige singer-songwriter-composities van de New Yorkse Jaymay (pseudoniem van Jamie Seerman) en een zomerse (filmhuis)film is het resultaat. Zo positief als de moraal van de film (“ga de liefde aan en laat jezelf bemind te worden”) is, zo veel aanmerkingen kunnen er gemaakt worden op het verhaal. Dat de ontwikkelingen allemaal voorspelbaar zijn, is nog niet zo'n ramp, dat hoort nou eenmaal een beetje bij een film als deze. Maar in combinatie met een verhaallijn (die van Mary Catherine en Charlie) die niets toevoegt en er dus net zo goed uit geknipt had kunnen worden, stoort het soms.
Daar staat evenwel tegenover dat er een aantal fijne, droge grappen gemaakt wordt en er door de hele cast solide geacteerd wordt. Vooral Radnor overtuigt: hij is een fijne schlemiel. Mara is als Mississippi een vreugde voor het oog is en Hale weet Sam 2 (zoals hij bij gebrek aan originele naam genoemd wordt) zowel clowneske als realistische elementen mee te geven. Akerman doet haar best, maar kan niet voorkomen dat haar door haar ziekte kale karakter Annie soms irritant is met haar zweverig-filosofische beschouwingen en nadrukkelijke aanwezigheid. En Algieri is, hoe kan het ook anders, een schattig jochie. Met deze cast heeft Radnor een feel good-film gemaakt die de originaliteit mist om echt lang bij te blijven maar desondanks zeker geen onaardige invulling is van een zomerse bioscoopavond.
