F.3.A.R.

Gespeeld op PlayStation 3
Ook verkrijgbaar voor Xbox 360 en PC

Ik herinner mij de eerste F.E.A.R.-game nog heel goed. Ik was op dat moment into horrorfilms met kleine Japanse meisjes die spontaan verschenen en je aan het plafond lieten hangen. Ik speelde de eerste F.E.A.R. in het donker en was twee dagen na het uitspelen nog steeds paranoïde als ik in bed lag. F.E.A.R. 2 was schrikbarend minder eng, en daardoor ook een teleurstelling. In F.3.A.R. zou dit element weer sterker terugkomen, mede door het gebruik van horror-schrijver John Carpenter. Zal F.3.A.R. me achtervolgen in mijn nachtmerries of is de game een nachtmerrie om te spelen?

Het verhaal van F.3.A.R. speelt zich af in de toekomst in een Amerikaanse stad. Het paranormaal begaafde meisje Alma is zwanger en het is aan jou en je broer, Paxton Fettel, om zo snel mogelijk bij de hoogzwangere Alma te komen. Tijdens deze reis neemt Alma de gedaante aan van een klein meisje met donkerzwart haar dat de stuipen op je lijf jaagt om je er aan te herinneren dat je snel bij haar fysieke lichaam moet komen.

Naast Alma is er dit keer een nieuwe belangrijke vijand die op handen en voeten over muren loopt en je soms spontaan aanvalt. Ook zijn er dit keer zogenaamde Cultists. Deze vijanden zijn aggresieve mensen met misvormde hoofden die je soms spontaan met messen, klauwen of bijlen aanvallen. Gooi hier nog wat soldaten met en zonder pantser bij en je hebt F.3.A.R.

Twee broers
De campaign is zowel co-op als alleen te spelen. Als je solo gaat kun je in eerste instantie alleen met Point Man, de hoofdpersoon uit F.E.A.R., spelen. Spelen met Point Man houdt in dat je een redelijk normaal persoon bent die maximaal twee wapens kan vasthouden en de mogelijkheid heeft om de tijd te vertragen om zo een voordeel te hebben tegenover je vijanden. Point Man is een stil personage dat weinig tot niks over zichzelf uitlaat en informatie ontvangt van zijn broer of een andere F.E.A.R.-agent die via een hoofdtelefoon in zijn oor loopt te gillen. Dit heeft zowel zijn voor- als nadelen. Zo blijft Point Man een mysterieus personage zonder een echte naam, maar je kunt je tegelijkertijd moeilijker inleven in hem.

De grote drijfveer voor het verhaal is de broer van Point Man, Paxton Fettel. Fettel is in de singleplayer pas te spelen nadat de campaign is uitgespeeld. In co-op is hij meteen beschikbaar voor de tweede speler. Fettel is een zeer interessant persoon. Zowel in het verhaal als in de manier waarop hij speelt. Hij is een soort geest die mensen kan aanvallen met psychische krachten. Naast deze aanvallen kan hij ook mensen overnemen, waarna hij hun gedaante, wapens en explosieven ontvangt. Staat er bijvoorbeeld op een uitkijkpunt een sniper, dan kan Fettel deze overnemen om zo zijn voordeel over alle vijanden te halen en Point Man te helpen in co-op. Zijn obsessieve manier van het benadrukken van de familieband en het feit dat Point Man hem heeft vermoord, komt constant terug in het venijnige commentaar dat hij levert in de tussenfilmpjes en op het slagveld. Het is tijdens het spelen onduidelijk hoe de twee broers in verhouding tot elkaar staan, behalve dat ze elkaar nodig hebben om bij Alma te komen.

Alma is lief
Als shooter zit de game tof in elkaar, waarbij Fettel wel een stuk interessanter is om mee te spelen dan Point Man. De bloederige vuurgevechten en de mogelijkheid om ledematen eraf te schieten dragen bij aan de bloederige sfeer. De extra toevoeging van Mechs, grote robots waar je in klimt om je vijanden mee af te maken, voelen geforceerd aan en zijn eerder een last dan een verademing om te spelen. Ondanks dat de gameplay in de kern wel goed in elkaar zit, kunnen de vuurgevechten soms wat langdradig aanvoelen. Er is zelfs een compleet level gewijd aan het lopen door sloppenwijken en het aanvallen van vijanden met geen enkel schrikmoment of interessant tussenfilmpje, wat toch best een teleurstelling is.

Het zou eigenlijk om Alma moeten draaien. Het kleine meisje dat er constant voor zorgt dat jij je favoriete knuffel volledig inslikt als ze verschijnt. Jammer genoeg valt dat in deze game heel erg tegen. De momenten dat je Alma tegenkomt zijn niet meer zo angstaanjagend als het eerste deel en doordat je weet dat het meisje je geen kwaad wil doen, is het niet eng meer. De hele mysterie rondom Alma is weg en ze jaagt je nog zeer zelden de stuipen op het lijf. Ook het monster dat over muren loopt laat je zo nu en dan eens schrikken, maar het geeft je nooit dat onbekende, enge en bekruipende gevoel dat in eerdere delen wel aanwezig was. Op een gegeven moment is Alma zelfs gewoonweg irritant omdat ze in de laatste levels constant haar weeën uitschreeuwt. Als horror-game stelt deze game heel erg teleur door zelden tot nergens echt eng te zijn. Dit, gecombineerd met de langdradige vuurgevechten, laten je soms afvragen waarom je hier je kostbare tijd in stopt.