Film: Source Code
Regisseur Duncan Jones is terug met de film Source Code. Eerder maakte hij al veel indruk met de film Moon, waarmee hij zijn debuut maakte als regisseur. Ook op de leden van FOK! heeft die film veel indruk gemaakt, aangezien die film een plaatsje heeft veroverd in de laatste editie van de FOK! Top 250. Net als Moon, is ook Source Code een sciencefictionfilm, maar genreaanduidingen zoals actie en thriller lijken hier meer op zijn plaats. Regisseur Jones heeft bij zijn eerste Hollywoodproductie de beschikking over een groot budget en over acteurs als Jake Gyllenhaal, Michelle Monaghan en Vera Farmiga. Het is de vraag of Duncan Jones ook onder dit soort werkomstandigheden een film kan maken die een vergelijkbaar hoog niveau haalt als zijn debuut.
Kapitein Colter Stevens (Jake Gyllenhaal) wordt plotseling wakker in een rijdende trein op weg naar Chicago. Tegenover hem zit Christina Warren (Michelle Monaghan). Hoewel zij hem lijkt te kennen, heeft hij geen flauw idee wie zij is. Met behulp van de spiegel in de wc komt hij erachter dat hij zich bevindt in een ander lichaam. Stevens is verward en snapt niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Dan explodeert de trein en ontwaakt hij in een geheim laboratorium van het leger.
In dit lab wordt hij vastgehouden in een afgesloten ruimte en heeft hij alleen via een monitor contact met de wetenschapper Colleen Goodwin (Vera Farmiga). Zij legt Stevens uit dat een terroristische bomaanslag verantwoordelijk is geweest voor de ontploffing van de trein. De verwachting is dat de terrorist verantwoordelijk voor deze treinontploffing, ook van plan is om de binnenstad van Chicago te verwoesten. Goodwin vertelt verder dat Stevens zich in een simulator bevindt, waarmee wetenschappers in staat zijn om Stevens in een andere gedaante op de trein te verplaatsen. Elke keer heeft Stevens 8 minuten de tijd om erachter te komen wie de dader van deze aanslag is.
Waar de film Moon gebaseerd is op een eigen verhaal van regisseur Duncan Jones, is Source Code dat niet. Ben Ripley kwam met het idee voor de film, waarna hij contact opnam met producent Mark Gordon (Saving Private Ryan). Gordon was zeer enthousiast over deze non-lineaire sciencefictionfilm met een twist. Na het afronden van het script werd contact gezocht met Jake Gyllenhaal, waarmee Gordon eerder de film The Day After Tomorrow maakte. Het was Gyllenhaal die de aanbeveling deed om de relatief onervaren Duncan Jones deze regieklus aan te bieden. Van Jones werd verwacht dat hij de ambitieuze verhaallijn op een geloofwaardige wijze zou kunnen overbrengen op het publiek.
Source Code lijkt wel iets teveel geïnspireerd door de komedie Groundhog Day uit 1993, waarin Bill Murray zonder verklaarbare reden dezelfde dag steeds opnieuw moet herbeleven. Net als die film, bevat ook Source Code de nodige komische, romantische en inspirerende momenten. En dan te bedenken dat het hier nog steeds gaat om een sciencefictionfilm vol met spannende actiescènes en een ingewikkeld uitgangspunt. Dit lijkt nogal veel voor een film van 90 minuten en dat klopt ook. Met name in het laatste deel gaat het mis en probeert de film zichzelf te verklaren, wat bij de kijker eerder vragen dan antwoorden oproept. Daarom is het aan te raden om het technische deel van de film, ondanks een aantal onbegrijpelijke gebeurtenissen, voor lief te nemen.
Gelukkig voor de film, heeft het een belangrijke troef in handen. Het publiek weet namelijk net zoveel (of weinig) als Kapitein Colter Stevens. Hierdoor ontvouwt zich een interessant detectiveverhaal dat gedragen wordt door hoofdrolspeler Gyllenhaal. Ook de overige acteurs vullen hun rol op een verdienstelijke wijze in. Verder is het camerawerk opvallend traditioneel. Tel daarbij op de bombastische soundtrack en het te zoetsappige einde, waardoor niet anders geconcludeerd kan worden dat het hier gaat om een echte Hollywoodfilm.
De negatieve punten lijken hier iets teveel benadrukt, want met name in de eerste helft biedt de film prima vermaak en een aantal scènes zijn daarnaast behoorlijk spannend en verrassend. Daarna ontspoort de film een beetje, doordat het aan de ene kant toewerkt naar een zoetsappig einde en aan de ander kant wordt een poging gedaan om de gebeurtenissen te verklaren op een ingewikkelde wijze. Het is overduidelijk dat regisseur Duncan Jones veel last heeft gehad van externe invloeden, desondanks weet hij met name tijdens de actiescènes te overtuigen.