Total War: Shogun 2
3924 dagen geleden kwam het eerste deel van een serie uit die in de loop der tijden behoorlijk wat faam heeft opgebouwd. Ik heb het hier over de Total War-serie, die in het jaar 2000 begon met Shogun: Total War. Ondertussen is het achtste deel uit de serie uitgekomen en dit is een direct vervolg op Shogun: Total War. Na al die jaren afwezigheid kunnen wij weer terug naar de zestiende eeuw van Japan en onze katanas scherp maken voor een heerlijk strategisch potje van Total War: Shogun 2.
Exlusief op de PC
De Chosokabe Clan is op deze koude winterdag van het jaar 1564 10.000 man sterk. Al deze krijgers hebben hun families thuis achtergelaten om voor de Daimyo, oftewel de leiders van de clan, te vechten. Ook al is het op dat moment onder het vriespunt, iedere krijger staat te zweten en weet wat er gaat komen: een immense veldslag. Iedereen staat gepositioneerd, het kasteel is in zicht en de vijand voelt de hete adem van duizenden krijgers. De ninja heeft van tevoren al de deuren van het kasteel gesaboteerd en niets staat de Chosokabe Clan nog in de weg om het kasteel te veroveren en de vijandelijke clan uit te roeien. De generaal drukt op de rechtermuisknop en de veldslag begint.
Dit is het gevoel dat je bij elke veldslag in Total War: Shogun 2 krijgt. Je voelt de druk op je schouders, je weet dat het alles of niets is en je leeft mee met elk character in de game. Voor het eerst heeft namelijk iedereen in jouw leger een eigen identiteit. Het is lang geleden dat ik zo heb meegeleefd met een character als met mijn ninja. Hij was na al die jaren ondertussen een oude rot in het vak met zijn 56-jarige leeftijd, maar nog steeds had hij de reflexen van een kat.
Ninja-san
De Chosokabe Clan was nooit groot geworden in ‘mijn’ Japan als het niet aan mijn ninja had gelegen. Iedereen maakte hij op commando (en voor behoorlijk wat centjes) dood en hij wilde al te graag alles van de vijand saboteren. Iets na zijn zestigste verjaardag vroeg ik aan hem om de Daimyo van de vijandelijk clan te doden. Hij ging met zijn vergif op zak naar de slaapruimte van de Daimyo maar helaas kwam hij nooit meer terug, hij was ontdekt en vermoord. Ik zat met grote ogen achter mijn computer en sloot het spel direct af om het daarna een aantal dagen niet meer te spelen. Ik was zo één met de beste man dat ik niet meer een Japans rijk onder de Chosokabe Clan kon voorstellen zonder hem aan de leiding. Ik was vooral verbijsterd over hoe elke losse ‘puppet’ in mijn leger mij persoonlijk aantrok. Het voelde net alsof ik ook in het Japan van de 16e eeuw zat, maar dan met toetsenbord en muis.
Voor degene die de Total War-serie nog niet kennen: het is een behoorlijk diepe strategiegame die draait om twee aspecten. Aan de ene kant moet je ervoor zorgen dat je steden financieel goed draaien en dat er genoeg voedsel is voor alle inwoners en aan de andere kant is er het ‘Total War-leven’, oftewel het voeren van bijzonder grote oorlogen. Shogun 2 heeft ten opzichte van vorige Total War-spellen behoorlijk wat verbeterd aan beide aspecten van de game en het is wellicht een mooi moment om nu al te verklappen dat dit waarschijnlijk wel de beste Total War-game is tot nu toe.
In de vorige Total War-spellen had je altijd wel last van een aantal bugs. Bij het vechten bleef de AI dommig voor zich uitstaren terwijl zij bekogeld werden met pijlen en de mannen met speren reageerde nooit adequaat op een cavalerie die op ze af kwamen stormen. In het World Map-gedeelte klopte er ook al jaren weinig van. In de vorige games was deze mode gewoon niet interessant en tevens was het nutteloos om je stad bij te houden of om hier ook maar enigszins tijd in te steken, aangezien het toch niet echt uitmaakte.