Film: If I want to whistle, I whistle
De 18-jarige Silviu (George Piştereanu) zit sinds zijn 14e in een jeugdinrichting. Hij heeft zich vier jaar lang goed gedragen en komt bijna vrij. Dan krijgt hij tot zijn grote verbazing bezoek. Het is zijn jongere broer Marius (Marian Bratu) die hem meedeelt dat hun moeder (Clara Vodǎ) hem mee wil nemen naar Italië. Dit bevalt Silviu totaal niet: jarenlang heeft hij voor zijn broertje gezorgd omdat hun moeder de hort op was en niet naar haar zonen omkeek. Silviu kan echter weinig uitrichten omdat hun moeder eerder naar Italië vertrekt dan dat hij vrijkomt. Hij weet echter wel te regelen dat zijn moeder naar het volgende bezoekuur komt. Meer kan Silviu niet doen. Ondanks de aanwezigheid van de mooie sociale werkster Ana (Ada Condeescu), waar hij een oogje op heeft, groeit de onmacht hem dan ook meer en meer boven het hoofd. De onrust in zijn kop neemt toe en een drastische actie lijkt onvermijdelijk...
Tuigdorpen. Het zoveelste populistische onzinwoord van Geert Wilders werd door minister-president Mark Rutte vakkundig en terecht afgeserveerd met de mededeling dat we die in Nederland al hebben, en dat we die gevangenissen noemen. Als Wilders dit voorstel serieus had gemeend, had hij voor de infrastructuur van deze dorpen kunnen wijzen op een jeugdinrichting zoals we die zien in het Roemeense drama If I want to whistle, I whistle (oorspronkelijke titel Eu cand vreau sa fluier, fluier). De inrichting heeft immers fletse barakken, bewakers, isoleercellen, hekken en weinig inspirerend werk voor de jongens (gevangen meisjes zien we niet). Het geheel komt dan ook nogal droefgeestig over, ondanks de potjes voetbal die de jongens mogen spelen en de (volks)muziek die tijdens het eten te horen is. Dat gezegd hebbende zal de Venlose hoofddoekhater ongetwijfeld ontevreden zijn met de in zijn ogen veel te slappe opstelling van de directeur van de inrichting (Mihai Constantin). Deze heeft namelijk mededogen met Silviu en probeert de adolescent waar mogelijk te helpen. Maar dat ook zijn mogelijkheden beperkt zijn, wordt treffend verbeeld in een schitterend shot waarin de goede man met de handen vermoeid in de zij tegenover een der barakken staat waarin Silviu zich op dat moment heeft verschanst.
Dat we als kijker niet weten waarom de met een rauwe aandoenlijkheid behepte Silviu vastzit, is niet relevant. Het soms in lange scènes vertelde en met handheld camera geschoten verhaal gaat om de totale overdondering van een jongen die ineens tegen de tijd moet strijden. Tegen de tijd die hem nog rest in de inrichting met in zijn achterhoofd de wetenschap dat zijn broertje hem ontglipt. En tegen een miserabele tijd met zijn totaal onbekwame moeder die hij al achter zich had gelaten maar die nu weer keihard terugkeert als zijn broertje een zelfde lot lijkt te zullen ondergaan. Wilders en de zijnen zullen deze documentair aandoende film ongetwijfeld afschrijven als te soft linkse-kerk-geneuzel met een opgehemelde crimineel in de hoofdrol. Mensen met een hart en nuance daarentegen zien een sterk geacteerd, spannend verhaal over een jongen die ijzer met handen moet zien te breken zonder daar zelf kapot aan te gaan.
