Lord of Arcana

Exclusief voor de Playstation Portable

Bij de aankondiging van Lord of Arcana werd verteld dat deze game de strijd aan zou kunnen gaan met de Monster Hunter-serie. Een game van Square Enix waarin je grote monsters moet verslaan met stijlvolle moves, veel bloed en meedogenloze summons, daar mag je me wel wakker voor maken. Die gedachte schoot als eerste door mijn hoofd. Nu ik de game een tijdje heb gespeeld wil ik daar toch op terug komen. Laat me alsjeblieft de volgende keer gewoon slapen als zo'n soort game uitkomt.

Aan de intro kun je vast herleiden dat ik niet bijster positief over deze game ben. Het probleem ligt bij deze game bij een obscure filosofie die Square Enix de laatste tijd vaker schijnt te hebben: de hoeveelheid grinden staat gelijk aan het plezier. Wanneer grinden de juiste toepassing heeft kan dit zeker zo zijn, maar hier vertel ik straks wat meer over. Los van dit punt zit de game best aardig in elkaar, maar doordat dit onderdeel zo zwaar weegt aan het verhaal is het moeilijk te overzien. 

Een Square Enix-Game
Zodra je Lord of Arcana opstart weet je dat je met een Square Enix-game te maken hebt. De gotische letters en het brute logo beloven veel goeds. Ook het eerste level waar je sterke wapens en imposante magische krachten beheerst vinden zich een weg naar je hart. Zodra je dan ook nog eens Bahamut moet oproepen in een titanenstrijd met een draak begint die Cloud Strife-tattoo in je nek bloedrode tranen te huilen. Zodra je echter dit trainingslevel bent doorgelopen, wordt de waarheid als een slappe zoetwater forel in je gezicht gemikt. Na de intro ben je namelijk volledig gestript van al deze prachtige skills en zul je heel wat uurtjes moeten doorbrengen met een gebogen nek om weer ongeveer op hetzelfde niveau te komen. Nu komt dit principe wel bij meerdere games voor, maar bij Lord of Arcana voelt het gewoon niet goed.

De game begint, na de training, in een dorpje in het midden van nergens. Hier is een tempel waar jij bent verschenen met een aantal stenen om je heen. Het is nu aan jou de eervolle taak om je aan te sluiten bij de enige guild van het dorpje. Het dorpje zelf mist elke vorm van inspiratie en heeft zo goed als nul komma nul bewegingsruimte. Er is een wapensmid, een kruidenier, een opslagplaats en een toonbank met beschikbare quests. Verder kun je de tempel in waar vrijwel niks te beleven valt en een multiplayer hal waar je kunt verzamelen met vrienden om de monsters aan te pakken, maar dan alleen via ad hoc mode. Hier zul je het mee moeten doen wanneer je niet met quests bezig bent. Nieuwe uitrusting en wapens zul je via de opslagplaats moeten selecteren, want die kun je vreemd genoeg niet equippen wanneer je wil. De quests zelf zijn opgedeeld in verschillende gebieden die ietwat verschillen van uiterlijk. Zo zul je in een bos en in de sahara je eerste vijf quests moeten doen. De omgevingen die je tegenkomt voelen stuk voor stuk zeer repetitief en inspiratieloos aan.

Zwaard-bashen
Je begint zoals al eerder vermeld met vrijwel geen skills. Je hebt alleen een wapen en wat kleren. Wanneer je in een quest bent, kom je in een gebied waar monsters vrij rondlopen. Als je tegen een vijand aanloopt verandert het scherm naar een strijdveld waar jij en je vijand(en) tegenover elkaar staan. Je kunt kiezen uit het gebruiken van je schild, een snelle aanval, een sterke aanval of een magische aanval. Je kunt ook verschillende movesets equippen waardoor aanvallen wat anders zijn. In de praktijk komt het erop neer dat je vooral veel snelle aanvallen doet en zo nu en dan eens een sterke aanval. Aan het einde van de battle krijg je experience en laat het monster wat van zijn waardevolle spullen vallen. Deze spullen kun je bij de wapensmid inleveren om betere wapens te maken of je wapens te upgraden. Zodra je een bepaald level hebt bereikt gaat een van de zwevende stenen in de tempel gloeien en zul je daar tegen een eindbaas moeten vechten, wat weer nieuwe quests en uitrustingsmogelijheden vrijspeelt.

Het grootste probleem van deze game is dat alles zo tergend langzaam gaat. Voordat je je op het strijdtoneel begeeft ben je alweer twintig seconden verder. Maar dit soort battles zul je in het begin veel moeten doen om ervaringspunten en items te krijgen. De eerste drie quests zul je maximaal twee soorten vijanden tegenkomen, maar hier zul je je wel de komende twee uur mee bezig moeten houden eer je verder kunt. Het kunnen smeden van nieuwe wapens is ook afhankelijk van puur geluk, want de vijanden laten elke keer weer wat anders achter dan wat je eigenlijk wil. En de items die je het meest krijgt doen er bij de wapensmid niet toe. Dat het verkrijgen van sterkere wapens afhankelijk is van geluk en veel tijd steken in de game is ook iets dat we bij de ultieme wapens van Final Fantasy XIII zien. Weet je nog? Final Fantasy X? Waarbij je speciale quests moest doen om de beste wapens te krijgen? Een game die gebaseerd is op dit principe van geluk en tijd kunnen me dus niet interesseren en in dit geval zelfs mateloos irriteren. Er is namelijk niet een vaste route voor succes, maar het verkrijgen van nieuwe wapens is afhankelijk van de uren die je tegen dezelfde slappe monsters steekt. Zo'n game is aan mij niet besteed.

Conclusie
Deze game heeft me teleurgesteld. Vanaf het moment dat je in het dorpje beland en je de eerste quest moet kiezen met niets meer dan een zwaard en een wat vodden, voel je al aan dat deze game veel tijd nodig heeft voordat het openbloeit. En zodra de game openbloeit is de gameplay zo eentonig geworden dat het je niet meer kan interesseren. Het dun laagje verhaal dat er een beetje zielig naast ligt te sputteren kan ook niks hieraan toevoegen. Er is niks mis met een stukje grinden op zijn tijd (Henne mines marathon, anyone?), maar wanneer dit driekwart van de bouwstenen van de game is en het verhaal ook nog eens flinterdun is, blijft er maar weinig over om positief over te zijn. Erg jammer, Square Enix, het had zo mooi kunnen zijn.