Film: Let me in
Twee jaar geleden verraste de kleine, Zweedse film Let the Right One In vriend en vijand met een ontroerend verhaal over de vriendschap tussen een gepest jongetje en zijn bloedzuigende buurmeisje. De film werd bijna unaniem goed ontvangen en het werd een klein hitje in het arthouse-circuit. Nu is er de Amerikaanse remake, Let me In. Bereikt deze het niveau van het populaire origineel?
Op het eerste gezicht lijkt de remake totaal overbodig. Hoewel regisseur Matt Reeves het verhaal verplaatst naar het Amerika van de jaren tachtig, verandert er bijzonder weinig aan de setting. We zien dezelfde troosteloze flatgebouwen, dezelfde foute coltruien en dezelfde besneeuwde speelplaats als in The Right One. Het verschil tussen de films zit vooral in de sfeer; waar de vriendschap tussen de Zweedse Oskar en Eli voornamelijk een vertederend sprookje was, ondanks de soms gruwelijke scènes, heeft de relatie tussen de Amerikaanse Owen (Kodi Smit-McPhee) en Abby (Chloe Grace Moretz) veel duisterder ondertonen.
Let Me In is meer een conventionele horrorfilm; fans van het genre die klaagden dat Let the Right One In eigenlijk geen echte griezelfilm was, kunnen wat dat betreft blij zijn met deze film. Er wordt voortdurend een onheilspellende sfeer opgeroepen, met een soundtrack vol dreunende bassen en dramatische violen, en ook verschillende schrikmomenten. Ook zijn er enkele scènes met onvervalst vieze gore, die realistischer aandoen dan de Zweedse film (die ongetwijfeld een lager budget had). Daarnaast valt vooral de bloedserieuze toon op; waar The Right One enkele momenten van zwarte humor en zelfs wat hilariteit kende, is er geen grammetje lichtheid te bespeuren in zijn Amerikaanse evenknie. Die zware sfeer ontdoet de finale helaas wel wat van zijn ontladende werking, maar zorgt er aan de andere kant wel voor dat de horror serieuzer genomen kan worden.
Een film die zo zeer draait om de relatie tussen twee personages valt of staat bij het acteerwerk van de jonge hoofdrolspelers. Kodi Smit-McPhee en Chloe Moretz kwijten zich gelukkig prima van hun taak; vooral Moretz is indrukwekkend als het onmetelijk oude en toch kinderlijke vampiermeisje Abby. Het ene moment is ze een bloedzuigend monster, het volgende simpelweg een bang kind, maar altijd is ze geloofwaardig. Smit-McPhee's Owen ontbeert de aandoenlijke onschuld van Oskar, maar wekt toch voldoende sympathie op om met hem mee te leven.
Hoewel Let me In op het oog bijna niet van zijn Zweedse inspirator te onderscheiden is, kan de film toch goed op zichzelf staan, met name door de verschillen in de verhaalbehandeling. Of je de remake ook beter vindt dan het origineel, zal vooral aan je smaak liggen; heb je liever een duister horrorverhaal, of een teder sprookje met bloederige trekjes?