Boek: Helen Oyeyemi - Wit is voor toveren

De in 1984 in Nigeria geboren Helen Oyeyemi, publiceerde sinds haar studie al twee romans en diverse toneelstukken. Reden voor uitgeverij De Geus om haar derde roman uit te geven, met de mysterieuze titel Wit is voor toveren.

Mysterieus
In de omslagflap van het boek staat een totaal onbegrijpelijke quote uit het boek, over schoenen die elke dag geleegd moeten worden en voetstappen op zolder. Na de eerste regels van het boek gelezen te hebben blijkt dat dit een boek is met bijzondere personages, die niet per definitie allemaal voorzien zijn van een ademhaling en kloppend hart. Na de dood van hun moeder blijft de tweeling Miranda en Eliot met hun vader alleen achter in het grote door de familie gerunde pension. Maar helemaal alleen zijn ze niet. Het huis, voorzien van de zielen van voorouders van de familie heeft ook een eigen wil, waar Miranda weinig weerstand aan kan bieden. Net als haar oma en overgrootmoeder lijdt ze aan pica, een ziekte waarbij ze vreemde dingen zoals kalk en gras eet. Na het overlijden van haar moeder verergert deze aandoening en wordt ze opgenomen in een kliniek. Wanneer ze hier na een tijd weer uit mag, wordt ze tot verbazing van haar vader en broer aangenomen op de universiteit, waar ze de mooie Ore ontmoet. De twee meisjes worden verliefd, maar of het oude huis blij is dat het Miranda’s aandacht moet delen?

Verkeerd gemengd
Wit is voor toveren is typisch zo’n verhaal waarbij je je in het begin afvraagt of de auteur stoned was toen het geschreven werd, of dat het stiekem heel briljant is. Voor dit boek geldt eigenlijk geen van beide. Zoals elk boek met een aparte vertelstijl duurt het even voor je uit de wirwar van namen en gebeurtenissen bent en je de slag van de stijl te pakken hebt. Vanaf dat moment kun je het boek pas echt gaan waarderen om zijn verfijning en mysterie.  Heel subtiel heeft Oyeyemi het verdriet van de tweeling en hun vader weergegeven, hoe ze er elke op hun eigen manier mee omgaan. De focus ligt daarbij vooral op Miranda, die tegelijkertijd het grootste raadsel van het verhaal blijft. Haar broer Eliot lijkt een stabiele factor te zijn doordat we weinig van hem te weten komen. Tot Oyeyemi tegen het eind terloops vermeldt dat hij ook zijn eigenaardigheden heeft. Dat had een hele andere beleving van het verhaal op kunnen leveren als ze dit eerder aan bod had laten komen, want zo aan het eind komt deze informatie vreemd en onnodig over. Ook de rol van het huis komt pas laat tot bloei en komt niet helemaal uit de verf omdat het grootste gedeelte van het boek over Miranda gaat en er niet echt toegeleefd wordt naar een ontknoping. Wellicht was het ook meer de bedoeling van de auteur om de psychische kant van het verhaal uit te lichten, maar dan is het niet logisch dat er zo de nadruk op een behekst huis wordt gelegd. Wit is voor toveren heeft een mooi palet aan ingrediënten, waaronder de betoverende schrijftstijl van Oyeyemi en de mysterieuze strekking, maar is net even verkeerd gemengd om echt indruk te maken.