CD: Warpaint - The Fool

De meeste meidengroepen doen het bij mij niet heel goed qua muziek. Veelal zijn het bij elkaar gescoute popbandjes die er allereerst zo goed mogelijk uit moeten zien en ook nog een beetje moeten kunnen zingen. En dan zingen ze grotendeels de voor hen geschreven liederen waar ze zelf geen noot aan meegeschreven hebben. Er zijn momenteel maar weinig goede vrouwelijke indie/rockbands op deze aardkloot en de aanwas is al helemaal niet groot. Maar er is een kwartet dames dat een behoorlijk indrukwekkend debuutplaatje heeft uitgebracht. Emily Kokal (vocalen/gitaar), Theresa Wayman (vocalen/gitaar), Jenny Lee Lindberg (basgitaar/vocalen) en Stella Mozgawa (drums/keyboard) vormen de huidige bezetting. Warpaint heten ze tezamen en hun plaat The Fool wordt momenteel op handen gedragen. Het gezelschap uit Los Angeles sloeg dit jaar bij SXSW al in als een bom en ook de uitgebrachte EP (Exquisite Corps) was een collector's item geworden.

De groep bestaat officieel al vanaf 2004 en heeft een aantal maal gewisseld van bezetting. Dit leidde ertoe dat de groep een linkje heeft met de Red Hot Chili Peppers. Gitarist John Klinghoffer fungeerde een jaartje als drummer in de band en meestergitarist John Frusciante papte ooit aan met Emily Kokal, zangeres/gitariste in Warpaint. Frusciante is de beroerdste niet en mixte die befaamde EP van de band af. Qua muzikale input is er ook zeker een link te leggen met de bekende ex-gitarist van RHCP. Warpaint bedient zich van experimtentele rock, die uitgesponnen, artsy en donker kan klinken.

De dames spelen vooral met sfeer en vocalen, de gitaren klinken nergens zo virtuoos als Frusciante zelf, maar raken wel de gevoelige snaar. Het geluid trekt parallellen met The XX (waar ze ook bij in het voorprogramma speelden). IJzingwekkende duistere vocalen bekleden de trage gitaarklanken plus stuwende drums en baslijnen in opener 'Set Your Arms Down'. Het nummer 'Warpaint' heeft een scherper en nog donkerder randje, waarin de hoge zang spookachtig ronddwaalt. 'Undertow' zou zo van The XX kunnen zijn, terwijl het heerlijke 'Bees' speelt met psychedelische invloeden en daar soms een Massive Attack drone doorheen pompt. 'Shadows' en 'Baby' geven even wat ruimte tussen al de zware logge klanken die ook aan het eind van de plaat nog zeker kunnen overtuigen. The Fool is als een droom die laveert tussen een enge nachtmerrie en berustende, troostende rustplekken. Heerlijke plaat en een terechte hype, iets voor het uitverkochte Lowlands lijkt me.