Sonic Colours

Gespeeld op de Nintendo Wii
Ook verkrijgbaar op de Nintendo DS

We zouden geen slechte Sonic-games meer krijgen, zo beloofde Sega. Maar het lichtelijk falen van Sonic the Hedgehog 4 bracht alweer een breuk in die visie. Lijmt Sonic Colours Sega’s eigen overtuiging?

Dr. Eggman heeft weer eens snode plannen en gaat de ruimte in om zijn doelen te realiseren. Hij kaapt planeten en gijzelt haar bewoners, bouwt er vervolgens flink op los en laat het zware werk over aan zelf gefabriceerde robotten die een soort haat-liefdeverhouding met de slimme professor hebben. Het uiteindelijke resultaat is een interplanetair amusementspark dat loopt op de energie van onbekende en vreselijk gefrustreerde buitenaardse wezens; 'Wisps'. Toevallig heeft niemand minder dan Sonic een bus gevonden die rijdt op een weg die de aarde met het park verbindt. Zodoende komt hij samen met Tails, nietsvermoedend, aan en besluit een kijkje te nemen. De rest kun je zelf invullen; het verhaal is niet bijzonder, maar knoopt de losse levels op een logische manier aan elkaar vast.

Vertrouwde gameplay
Het verhaal was toch altijd al ondergeschikt aan de gameplay in een Sonic-spel. Waar het om ging was het gevoel van snelheid, actie en wat simpele platformelementen. De meerdere routes, de vele robotten en de beestjes die gered moesten worden. In het verleden heeft Sega, laten we zeggen, ‘wisselende successen’ geboekt met driedimensionale Sonic-avonturen, waar Sonic Adventure 1 en 2 nog altijd bovenaan menig lijstje staan van ‘meest favoriete 3D Sonic-game’. The Secret Rings, The Black Knight en Unleashed waren slechte games, laten we wel wezen. De korte momenten dat Sonic terugkeerde naar zijn wortels waren spaarzaam en werden constant afgewisseld met zure, ‘eigenzinnige’, gameplay.

Sonic Colours doet dat beter. Het spel wisselt bekende en snelle tweedimensionale actie af in driedimensionale omgevingen en blijft interessant om meerdere redenen. Ten eerste neemt de camera soms plaats achter onze blauwe egel. Gamers die de eerdergenoemde Adventure-games gespeeld hebben weten dat dit goed kan uitpakken. En warempel, in Sonic Colours pakt het goed uit. De gameplay is net zo snel als in de 2D-modus en wordt nooit onoverzichtelijk. Ten tweede pakt Sonic redelijk vaak een rail mee waar hij over schuurt. Die bevatten, net als de levels, loopings, maar ook kurkentrekkers en ontzettend grote bochten. Vaak neemt het spel de besturing over zodat je goed kunt zien wat er nou gebeurt; hoewel het gevoel van controle dan mist, is het spectaculair om naar te kijken. Het past binnen kaders van Sonic’s tofheid, want het ziet er cool uit.

Alternatieve paden
Alle Sonic-games hebben altijd meerdere lagen in hun levels gehad. Vaak ging het er dan om zo snel mogelijk het einde te bereiken voor meer punten of extra levens. In dit deel wordt er extra nadruk gelegd op die alternatieve paden. Door de levels heen liggen er vijf rode munten verspreid die je nodig hebt om de Sonic Simulator te updaten (daar later meer over). Die vind je natuurlijk niet zomaar. Ergens is er een nauw gangetje om onderdoor te glijden of is er een rail die boven je hoofd hangt. De Wisps hebben een groot aandeel in je progressie alle 180 munten te verzamelen. Zij bevatten namelijk speciale krachten die ze aan Sonic kunnen geven. Zo is het opeens mogelijk om op een muur te klimmen die te hoog is om overheen te springen of opent er een nieuw gedeelte van een level door een speciale bom af te laten gaan. Deze gameplaytweaks zorgen ervoor dat je Sonic Colours een lange tijd in je Wii houdt, omdat er meerdere playthroughs nodig zijn om een level helemaal te klaren. Helaas ga je wel snel door een eerste playthrough heen, omdat sommige levels erg kort zijn als je nog niet alle Wisps hebt bevrijd.

Allerlei bekende vijanden zijn door Dr. Eggman in een nieuw jasje gestoken, waardoor ze groter en sterker zijn. Samen met de authentiek snelle gameplay zorgt dat voor een vertrouwde omgeving. Toch is het niet alles goud dat er blinkt. Volgens oude Sonic-tradities hoort Tails achter je aan te rennen, dat is nu echter niet het geval. Hij is alleen aanwezig als de techneut die ondersteuning biedt, maar daardoor wordt ons wel een coöperatieve modus door de neus geboord. Verder zijn er geen Special Stages te bekennen, een kenmerkende eigenschap. Tel daarbij op dat de stemacteurs vreselijk en de eindbazen niet meer dan een herhaling van voorgaande Sonic-titels zijn en je houdt er een dubbel gevoel aan over.

Verwaarloosbare multiplayer
Het spel bevat wel een multiplayer, de Sonic Simulator, maar dat is lang niet zo leuk om mee aan de slag te gaan als samen het verhaal te klaren. Er zijn zeven werelden, met elk drie levels, te verkennen. Ze zijn wel uitdagend, maar het voelt te geforceerd aan. Om het meeste uit de Simulator te halen, moet je in de singleplayer zo veel mogelijk rode ringen verzamelen. Hoewel dat wel motiveert om die ringen te vinden en op onderzoek uit te gaan, knaagt het gevoel dat er meer in had gezeten.

Conclusie
Sonic Colours is bijna een game zoals we hem wilden hebben. Het bevat snelle actie, vermakelijk (kleine) platformelementen en haalt grafisch een hoop uit de Wii. Je rent constant van links naar rechts, of andersom, en ter variatie ren je van achteren naar voren. Je vliegt van onder naar boven, boven naar onder en van links onderin naar rechts bovenin en weer terug. Het gevoel is er weer dat we hadden bij de 16-bit-games. Weliswaar in afgeslankte vorm, want er is nog ontzettend veel ruimte voor verbetering, maar de eerste stappen in de goede richting, eigenlijk de oude koers, zijn weer gemaakt. Lijmpoging geslaagd!