Film: Mother and Child
Op haar veertiende kreeg ze een kind en stond haar af ter adoptie. Nu, zo'n vijfendertig jaar later, heeft de alleenstaande therapeute Karen (Annette Bening) het daar nog altijd zeer moeilijk mee en is hierdoor behoorlijk vinnig. Een nieuwe collega - Paco (Jimmy Smits) - is duidelijk in haar geïnteresseerd, maar alles wat hij zegt en doet, lijkt verkeerd te vallen. Elizabeth (Naomi Watts) is een slimme, mooie en bovenal koele advocate die na een aantal omzwervingen begint bij een advocatenkantoor. Al snel heeft ze met haar baas Paul (Samuel L. Jackson) behalve een werk- ook een seksrelatie. Lucy (Kerry Washington) en Joseph (David Ramsey) zijn dolgelukkig met elkaar maar kunnen geen kinderen krijgen en schakelen de hulp in van zuster Joanne (Cherry Jones), die werkt bij een katholiek adoptiebureau. Ze ontmoeten er Ray (Shareeka Epps), een ad rem zwanger tienermeisje dat niet van plan is haar kind aan het eerste het beste koppel af te staan. De drie verhalen over moeders en dochters komen langzaam samen.
Het ensembledrama Mother and Child (geregisseerd en geschreven door Rodrigo García, die in 2005 een film over vaders en zonen genaamd Fathers and Sons maakte) wil uitdragen hoe bijzonder, belangrijk maar bovenal onbreekbaar de band tussen moeder en dochter is. Karen (uitermate ingeleefd gespeeld door American Beauty-moeder Bening) mist haar afgestane dochter al decennia en ondanks de broze verstandhouding met haar moeder is het overduidelijk dat de twee vrouwen van elkaar houden. De geadopteerde Elizabeth op haar beurt heeft haar emoties uit pure onmacht ondergeschikt gemaakt aan haar ratio. Uit het oog is duidelijk niet uit het hart bij moeders en dochters wil García maar zeggen. Mother and Daughter zou dan ook een toepasselijkere titel voor deze productie zijn geweest.
Behalve stiltes schuwt de film ook geen expliciete emoties. Als Paul (een goed, maar net iets te veel op de automatische piloot spelende Jackson) gevraagd wordt wat hij mist aan zijn vijf jaar eerder overleden vrouw raakt zijn antwoord in al zijn simpelheid de kern: “We were close. That's hard to come by. That's what I miss the most.” Later in de film bekent Karen aan de lieve en geduldige Paco dat ze hem niets te bieden heeft, waarop hij haar hand pakt ten teken dat ze er samen wel uit komen. Sommigen zullen dit een schitterend en ontroerend gebaar vinden, anderen gaan zich vast ergeren aan de voorspelbaarheid ervan. Dit laatste zal ook gelden voor de seksuele omgang tussen de grijsbebaarde Paul en de jonge, blonde Elizabeth. Weer een oude bok en een groen blaadje, om een cliché maar eens met een cliché te beschrijven. Al moet gezegd worden dat het verschil tussen de twee (zowel in het echt als in de film) zo'n twintig jaar is, dus het had stukken erger gekund.
Er is ook een aantal luchtigere scènes die, in tegenstelling tot de misère, waarschijnlijk wel alle kijkers zullen aanspreken. Vooral met Paco en Karen valt er af en toe te lachen. Op het moment bijvoorbeeld dat Paco bij een date wat lekkers te eten bestelt, zegt Karen koudweg “watch your weight” en als Paco na weer een confrontatie met Karen met stomheid is geslagen over haar gedrag, is zijn uitroep “weirdo” hilarisch. De lieve boosheid van adoptiemoeder in spe Lucy als ze haar Joseph iets verwijt waar hij weinig aan kon doen, zal talloze glimlachen der herkenning ontlokken.
Een paar elementen van het solide Mother and Child zijn niet goed gelukt. Zo is de muziek bijvoorbeeld effectief maar vooral clichématig. Dat laatste geldt driedubbel voor Pauls garderobe. De verhalen zijn echter redelijk degelijk en zichtbaar met liefde geschreven en dito gespeeld. En voor eenieder die adoptie overweegt, is de goedbedoelde boodschap van deze lieve film (wel heel) duidelijk: bezint eer gij begint. De band tussen moeder en dochter is namelijk sterker dan een adoptie kan breken en een overhaaste adoptie leidt per definitie tot een boel gelazer. Dat je het maar weet.