Film: The Runaways
Tomboy tienermeisje Joan Jett (Kristen Stewart) wil graag een all-girl-rockband beginnen. Als ze de excentrieke impresario Kim Fowley (Michael Shannon) bij een disco ziet, stapt ze voorzichtig op hem af. Tot haar verbazing stelt hij haar voor aan drumster Sandy West (Stella Maeve) en samen gaan ze aan de slag. Als Kim en Joan later de lichtelijk androgyne Cherie Currie (Dakota Fanning) bij de band halen, laat de ogenschijnlijk onstuitbare opmars van The Runaways niet lang op zich wachten. Behalve een intrigerende band tussen Joan en Cherie ontstaan er echter ook onderlinge spanningen in de band omdat Cherie te veel aandacht van pers en fans en heimwee naar haar vorige leven krijgt. En dan zijn daar ook nog de drank en andere drugs...
Het eerste shot toont een jaartal, 1975. In het volgende shot zien we bloed op het trottoir langs een weg. Het blijken de eerste menstruatiedruppels van Cherie te zijn. De feministische coming-of-age biopic The Runaways van de gelijknamige punkrockband is nonchalant en weinig subtiel, zoals het een rock-'n-roll-vertelling betaamt. Vooral de grappige, grofgebekte, geflipte Kim tart de brave goegemeente door de meisjes ter voorbereiding op hun eerste gig te laten bekogelen met hondenstront en ze te zeggen dat ze met hun lul moeten denken en moeten spelen alsof ze een orgasme willen.
Zo vlot, vrolijk en (nagenoeg) vlekkeloos als de ontwikkelingen rondom de rock chicks verlopen in het eerste deel van de film, zo subtiel maar trefzeker wordt het zwaartepunt later verschoven naar de problematiek omtrent Cherie en de gevolgen hiervan voor de band en haar relatie met Joan. Hierbij is de laatstgenoemde consequentie overigens niet van minder belang dan de eerste, integendeel. Het verhaal (en vooral het tweede, meer dramatische deel ervan) gaat namelijk niet zozeer over de band als wel over het contact tussen en het volwassenwordingsproces van Joan en Cherie, zaken waarbij de avonturen van The Runaways een bepalende rol spelen. Dat de film gebaseerd is op een autobiografie van Cherie Currie en dat Joan Jett uitvoerend producent is, zal daar wellicht mee te maken hebben. Desondanks wordt de geschiedenis van de band helder maar redelijk kort door de bocht uit de doeken gedaan zonder de overige drie bandleden al te veel tekst of persoonlijkheid (afgezien van tough natuurlijk) mee te geven.
Er is een fragment waarin de ambigue doch geloofwaardige relatie tussen Joan en Cherie zeer delicaat en teder wordt neergezet. Deze schitterende scène wordt gefilmd in een rode gloed en poëtische beelden en het meer dan toepasselijke I Wanna Be Your Dog van protopunker Iggy Pop mag er de soundtract voor vormen. Zowel verhaal- als filmtechnisch biedt dit stukje de essentie van de film: het gaat over de band tussen Joan en Cherie en is, net als de film in het geheel, prima geacteerd, ondersteund door puike muziek en door bekroond cameraman Benoît Debie sterk in beeld gebracht.
