Fable 3

Gespeeld op: Xbox 360
Ook beschikbaar voor: PC (uitgesteld)

Fable is altijd een twijfelgevalletje geweest. Wat wil het nu zijn, een RPG, of een adventure? Serieus, of humoristisch? Fable 3 is er nog steeds niet uit. En daar gaat het meer dan ooit om: keuzes.

De koning van Albion, die je speelde in Fable 2, was een barmhartig man. Hij herbouwde het land en het leven was er goed. Maar de koning stierf, en je broer, Prins Logan, volgde hem op. Hij doet het aanvankelijk goed, maar recentelijk werd hij wreed en meedogenloos. Uiteindelijk is het zo bar en boos dat jij je broer moet afzetten en de macht moet grijpen, om Albion een betere toekomst te bieden. Of toch niet?

Behave or Behead
Het verhaal lijkt simpel in zijn opzet. Je moet na een moeilijke keuze samen met je trouwe leermeester Sir Walter Beck, je butler Jasper en je hond (ik heb ‘m Fokkie genoemd) vluchten voor Logans tirannie. Tijdens deze vlucht kom je erachter dat je een Hero bent met magische krachten en ontdek je een oud oord waar je vader, de held en koning, zijn avonturen organiseerde. Dit ‘Sanctuary’ wordt al gauw onder handen genomen door je butler, die je gids wordt in je avonturen. Je moet Logan afzetten en om dat te doen heb je een leger en bondgenoten nodig. Net als je vader coördineer je samen met Jasper je avonturen vanuit het Sanctuary. Fable 3 doet hiermee moeite om je met zo min mogelijk menuutjes te vervelen. De game begint ook meteen zonder enige vorm van menu. Ook als je tijdens je avontuur op START drukt, kom je direct in Sanctuary terecht waar je butler je vriendelijk begroet of voorziet van tips over je huidige quest. In het midden staat een grote kaarttafel, waar je op in kan zoomen om quests te zien, huizen te kopen en te onderhouden, en naar plekken te reizen. Gaandeweg komen er meer kamers vrij, zoals een wapenkamer, verkleedkamer, multiplayergedeelte en - jawel - schatkamer. Daarin kun je onder andere je achievements bekijken en letterlijk je eigen rijkdom beklimmen. Tenminste, als je genoeg goudstukken hebt verdiend om er een berg van te maken. In de kamers is van alles te beheren en er is een klein menuutje om je spel op te slaan, maar het dwingt je ook om het ouderwetse menu-inventory te vergeten. Dit kost nogal wat moeite als je Fable 2 gewend bent en eigenlijk elke andere RPG.

The Road to Rule
Al gauw word je aangesproken door de vrouw die we kennen uit Fable 2; Theresa. Ze zet de tijd stil en je wordt meegenomen naar de zogenaamde ‘Road to Rule’-dimensie. Een letterlijke weg, bezaait met schatkisten maar gescheiden door poorten met als uiteindelijke doel het kasteel. Als je belangrijke punten bereikt in je avontuur mag je een poort openen. Met goede (of slechte) daden, gevechten en quests verdien je zogenaamde ‘Guild Seals’. Deze vervangen ook meteen het complete skillsysteem dat we kennen van Fable 2. De enige plek waar je ze kan besteden zijn de schatkisten in The Road to Rule, welke bijvoorbeeld vechtvaardigheden en nieuwe uitdrukkingen bevatten die je kan gebruiken voor je avontuur. Ook moet je met Guild Seals de mogelijkheid kopen om huizen te verhuren of winkels te beheren. Deze weg naar de troon registreert ook de mensen die je geholpen hebt, je bondgenoten en je eigen moraliteit. Het is eveneens een stukje gameplay dat kaal in een menuutje opgesomd had kunnen worden, maar Lionhead brengt dit een stuk creatiever.

The Peasant Prodder
Het begin van de game is interessant. Het komt lekker snel op gang en al gauw kun je de wijde wereld in; en dan begint een grote teleurstelling. Je zou kunnen zeggen dat de engine van Fable 3 ‘veroudert’ is geraakt, maar dat is eigenlijk een understatement. De graphics zijn simpelweg ver onder de maat. Gezichten zijn uitdrukkingloos (anders dan de hoofdpersonen), de planten en het gras verschijnen pas vanaf acht meter afstand in beeld, de textures zijn kaal en de kijkafstand hadden ze in moeten korten omdat de verte eruitziet als een droog maanlandschap met kartonnen bomen. Je weet daarom meteen waarom de cutscenes óf vervangen zijn met -overigens hoogwaardige- CGI, of allemaal close-up zijn.

Ook de gameplay heeft een enorme verandering doorgemaakt. Denk hier aan het skillsysteem, de manier waarop je gestures uitvoert en het vechten. De essentie is als Fable 2, maar anders uitgevoerd. Op papier is het tof - de uitwerking niet. Je kan bijvoorbeeld niet meer kiezen welk gebaar je gebruikt anders dan een ‘goed’ en een ‘slecht’ gebaar. Een nieuwe ‘gesture’ is ook het vasthouden van de hand van een ander. Het vervangt het soms nukkige volgsysteem van Fable 2, maar het middel is misschien wel erger dan de kwaal. Hand in hand loopt iedereen je in de weg, vooral Fokkie (je hond). Hij breekt constant het handcontact en je wordt gillend gek van de bizarre pathfinding van de NPC’s. Zelfs het glinsterende spoor, wat je helpt om quests en locaties te vinden, is vaker de weg kwijt dan een demente TomTom. Pijnlijk en frustrerend, aangezien dit probleem óók in Fable 2 zat. Lionhead had overduidelijk hun prioriteiten op andere plekken liggen.