Legend of the Guardians, The Owls of Ga'Hoole

Gespeeld op de Xbox 360, ook verkrijgbaar op de Nintendo Wii en PlayStation 3

Sommigen van jullie is het misschien volledig ontgaan, maar Legend of the Guardians, The Owls of Ga'Hoole is een CG-animatiefilm geregisseerd door Zack Snyder. De film is gebaseerd op de eerste drie boeken (The Capture, The Journey en The Rescue) uit de ‘Guardians of Ga'Hoole’-boekenreeks, geschreven door Kathryn Lasky. Nu weten wij gamers als geen ander dat bij iedere film met hoge productiewaarde een game hoort en zie hier het resultaat: Legend of the Guardians, The Owls of Ga'Hoole (LotG). Nu hoef ik hier niemand iets te vertellen over de kwaliteit van de zogenoemde ‘movie tie-in games’, maar laten we hopen dat deze game met uilen in de hoofdrol de uitzondering op de regel vormt.

Eerlijk is eerlijk; ik heb de film niet gezien en de boeken niet gelezen, dus ik kan niet oordelen of het verhaal uit de game trouw blijft aan zijn bronnen. Ik kan wel zeggen dat de introductie leuk in elkaar zit en het plot helder aan de speler duidelijk wordt gemaakt. Het verhaal, waar uilen een intelligente levensvorm zijn, is niets bijzonders, maar het is goed genoeg om je geïnteresseerd te houden. Je bent Shard, een jonge uil van dubieuze afkomst, maar natuurlijk  ontpop je je als held van de dag en overwin je het kwade. Het moge geen verrassing zijn.

LotG is een vliegspel met vechtelementen. In dit geval ben je geen vliegtuig met raketten en machinegeweren, dus je bent aangewezen op klauwen, opgepakte gloeiende kolen en je maten om mee aan te vallen. De vliegbesturing is in den beginne vrij hectisch, maar al snel heb je het onder de knie en suis je als een heuse piloot door de lucht. Aanvallen gaat simpel; je stelt je doelwit vast met een druk op de knop en met een andere laat je je uil aanvallen, een hete kool gooien en ga zo maar door. Er zijn wat combo’s mogelijk en zelfs wat counters, maar eerlijk gezegd stelt dat allemaal niet zo heel veel voor. Strategie komt er ook niet echt bij kijken. Soms zul je een bepaalde aanval moeten kiezen, om bijvoorbeeld het pantser van je tegenstander uit te schakelen, maar verder dan de correcte aanval kiezen gaat het nooit.

Ook simpel zijn de upgrades en de unlockables. Zoals in de meeste games tegenwoordig is het mogelijk upgrades aan te schaffen. Jammer genoeg zijn dat er veel te weinig en is hun effect verwaarloosbaar. De unlockables zorgen ervoor dat je langzaam gewend kan raken aan alle moves die Shard kan uitvoeren, want ze geven je er na het verslaan van een aantal vijanden steeds een move bij.  Een goede tutorial zou echter hetzelfde doel kunnen bereiken en de moves onderscheiden zich niet genoeg om echt een nieuwe impuls aan de gameplay te geven. Dit alles zorgt ervoor dat de game enorm repetitief is. Je vliegt van A naar B, je vecht en je vliegt verder. De upgrades en unlockables zorgen niet voor de broodnodige variatie en het level design laat het ook afweten. Gelukkig duurt de game niet lang. Na een uurtje of vier heb je alle missies wel tot een goed einde gebracht. Prop daar nog maximaal vier uurtjes bij om alles (maar dan ook alles) vrij te spelen en gouden medailles te halen in iedere missie en dan valt er echt niets meer uit de game te persen. Eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat door het repetitieve karakter je waarschijnlijk geen zin hebt in die laatste vier uur!

Conclusie

Dus wat heeft Legend of the Guardians, The Owls of Ga'Hoole te bieden? Een degelijke presentatie en strakke controls zijn in ieder geval aanwezig. Daar staat tegenover dat de game zeer repetitief is en dat, in combinatie met een uiterst korte speeltijd, is natuurlijk niet al te best. Of dit te wijten is aan de deadline in verband met de gelijknamige film is niet met zekerheid te zeggen, maar het is wel zeer waarschijnlijk. De game heeft potentie, maar dat komt in deze repetitieve korte game zeker niet tot uiting. Helaas weer een movie tie-in game die je beter links kan laten liggen.

De review van de film is hier te lezen.