Film: Resident Evil: Afterlife

Zombies? Check. Wapens? Check. Bloed? Check. Milla Jovovich? Check. Dat kan maar een ding betekenen: de nieuwe Resident Evil-film is uit. Maak je klaar voor meer actie en geweld tegen de ondoden in Resident Evil: Afterlife.

Resident Evil: Afterlife gaat verder waar deel 3 stopte. Midden op de oversteekplaats Shibuya staat een verwarde vrouw in de regen. Plotseling breekt er wat bij haar en valt ze een voetganger aan. Omstanders rennen weg terwijl de man wordt opgevroten door de vrouw. Ook Japan is niet meer te redden. Toch is er een persoon die het probeert, namelijk Alice (Milla Jovovich). Of beter gezegd: tientallen keren Alice. Alle klonen van haar vallen de basis van Umbrella Corporation aan. Leidinggevende Albert Wesker weet te vluchten in een helikopter voordat hij samen met het gehele binnencentrum van Tokyo door een speciale bom wordt weggeblazen. De echte Alice lift mee met Wesker om hem in het toestel uit te schakelen. De rollen worden echter omgekeerd en Wesker injecteert een vloeistof in Alice, waardoor ze haar krachten kwijtraakt. Geen overzicht meer op het vliegen, ramt de helikopter met Wesker en Alice tegen een berg. Alice strompelt uit het wrak en verdwijnt.

Zes maanden later. Op de radio wordt een boodschap afgespeeld van Arcadia, een veilige haven voor overlevenden. Vrij van infectie, genoeg onderdak en eten en drinken voor iedereen. Dit is ook de locatie waar de vrienden van Alice aan het einde van Resident Evil: Extinction naartoe zouden gaan. De missie is simpel: zoek overlevenden en blijf in leven. Is Arcadia het beloofde land of de hel op aarde?

Totale vernietiging

Net zoals in de voorgaande films van Resident Evil is er ook nu weer chaos overal waar je kijkt. Deel 1 hield het klein met alleen het onderzoekslab van Umbrella, deel 2 had een vernietigde Raccoon City, deel 3 had Las Vegas dat door de woestijn was overgenomen, nu hebben we Los Angeles dat in de as is gelegd. Het ziet er geweldig mooi uit hoe grote wolkenkrabbers, bekende gebouwen en locaties de vernietiging in zijn geholpen. Overal heersen brandjes, gebouwen staan er nog maar half en het complete omliggende terrein is weg. Reden hiervoor is volgens Anderson een reeks van recente gebeurtenissen. Hij raakte geïnspireerd door de bosbranden in Californië en hij was benieuwd hoe LA er uit zou zien zonder ingrepen van levende mensen. Dit is het grootse resultaat.

Een andere blik

Hét visitekaartje van Resident Evil: Afterlife is de speciale 3D-techniek. Tijdens het filmen is er een speciale cameratechniek gebruikt om het effect van 3D tijdens de productie al op band te krijgen. Het is te zien dat dit geweldig uit de verf is gekomen. Regendruppels worden enorm mooi weergegeven, pistoollopen krijg je bijna op je voorhoofd gedrukt en de werpsterren vliegen je om de oren. Vele effecten, bewegingen en camera-shots zijn van tevoren goed uitgestippeld en uitgewerkt, zodat je met je zwarte Real3D-brilletje in de rode bioscoopstoel wordt weggeblazen.

Het grote verschil tussen deze 3D en de 3D van andere films, is dat het effect in de productie is opgenomen. Vele films leggen pas in de post-productie een extra laag over de film zodat er een lelijk beeld op het beeld zit en je na drie kwartier knallende koppijn krijgt. Nu is dat zeker niet zo, de opnames zijn met dezelfde technologie opgenomen zoals ook Avatar is gemaakt. State-of-the-art werk met de Phantom-cameratechnieken zorgen voor echte en realistische diepte. Het lijkt zeer natuurlijk en je wordt meteen in de film getrokken, om er na 97 minuten weer uit te komen.

Maar toch...

Hoe mooi en gaaf alles er ook uit mag zien, de film valt in mijn ogen vies tegen. Het verhaal is veel te makkelijk en te miniem, maar de verandering die Paul W.S. Anderson heeft doorgevoerd bevalt me totaal niet. Het T-virus is na vele jaren gemuteerd, met alle gevolgen van dien. Er zijn nu 'graafzombies', 'zwemzombies' en zelfs een zombie die donders veel op Pyramidhead van Silent Hill lijkt. Ook de alom beruchte 'doodshonden' zijn onder handen genomen. Natuurlijk is verandering goed, maar in mijn ogen is dit een stap te ver.

Ook mist er te veel in Resident Evil: Afterlife. Dingen die in alle eerdere films voorbij kwamen zijn nu verdwenen. Afwezig zijn Red Queen, bloederigheid en gevechten met normale zombies. De echte zombies die je in de film ziet (dus zonder merkwaardige mutatie) staan alleen maar rondom een gebouw in LA; er wordt nauwelijks met ze gevochten.

De film moet het echt hebben van het 3D-effect. Anderson gaf ook al toe dat hij tijdens het schrijfproces al rekening had gehouden met het 3D-gegeven. Kijk je echter door deze leuke gimmick heen, dan is het vierde deel van de bekende zombiereeks een echte tegenvaller. Het open einde geeft meer dan genoeg ruimte om een deel 5 te maken. Ik hoop dat die film een stuk beter wordt dan wat we nu voorgeschoteld hebben gekregen.