CD: Black Mountain - Wilderness Heart
"Nu Wolfmother niet meer is, neemt Black Mountain het vaandel van Led Zep-a-likes over. Snedige bluesrock in epische proporties die je meenemen naar de jaren zeventig!" Met die woorden stopte ik Black Mountain in mijn muzikale jaarlijstje van 2008. Het album In The Future was een prachtplaat die je meteen een paar decennia terug in de tijd slingerde.
Na In The Future nam zanger Stephen McBean even de tijd voor zijn andere band Pink Mountaintops en zangeres Amber Webber leende haar capaciteiten voor een album van Lightning Dust. Na dit intermezzo van de vocale sectie van de band was er weer tijd voor een nieuwe plaat van Black Mountain. Hun derde langspeelschijf, onder de noemer Wilderness Heart, ligt nu in de winkels en bouwt verder op de fundering die het Canadese vijftal met hun eerdere werk heeft opgezet.
Black Mountain effende de grond waarop het bouwwerk van de gelijknamige band moest komen en stortte een stevige betonnen vloer. In The Future zette de muren neer en deelde het gebouw globaal in en nu is Wilderness Heart er om de details af te maken. De vorige platen bedienden zich namelijk van uitgesponnen psychedelische bluesrock. De band draaide hun handen niet om voor een track van boven de tien minuten. Freaky en groovy uitspattingen die enkele minutenlang duurden waren geen uitzondering. Maar op de nieuwe plaat is dat iets anders, Black Mountain is bondiger gaan schrijven en componeren met als resultaat dat de tien tracks op de plaat nu binnenklokken op iets meer dan 42 minuten. Bijna radiovriendelijk zou je kunnen stellen.
Dit wil niet meteen zeggen dat ze hun stijl veranderd hebben, geenszins zelfs, want psychedelische retrorock is nog immer wat de klok slaat. Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath referenties blijven heel erg relevant. Soms waait er zelfs een speelse wind van The Doors door de muziek heen middels de toetsen op de plaat. 'The Hair Song' grijpt meteen terug naar de jaren zeventig, waar je de hippies al weer in het rond ziet dansen. 'Old Fangs' klinkt donkerder en spookachtig door de toetsen die de pompende riffs en ritmesectie ondersteunen. De stemen van McBean en Webber vullen elkaar perfect aan, net als op voorgaande platen, dynamisch, dreigend en soms geruststellend. 'Radiant Hearts' kabbelt rustig voort, een akoestisch gitaartje en mooie samenzang maken het nummer tot een lekker rustmoment. Met de rust is het bij 'Rollercoaster' gedaan. Vuige riffs spatten uit je speakers en vooral de tempo- en volumewisselingen op dit nummer zijn heerlijk. 'Let Spirits Ride' gaat ook los en zou zo ingezongen kunnen worden door Ozzy. Op het einde van de plaat zakt het qua sound en kwaliteit helaas wat in, waardoor de vaart en het rockgevoel eruit is. Desalniettemin heeft Black Mountain wederom een puike rockplaat gemaakt. Maar of die ook zo hoog komt in het jaarlijstje dit jaar is nog maar de vraag.