Film: After.Life

Na haar korte film Pâté dat veel lof kreeg op een aantal filmfestivals maakt regisseuse Agnieszka Wojtowicz-Vosloo haar feature debuut met After.Life. Ze beschikt meteen over een cast met bekende namen: Christina Ricci en Justin Long nemen het op tegen een sinistere lijkschouwer gespeeld door Liam Neeson.

Anna stapt na een heftige ruzie met haar vriend in de auto en raakt betrokken bij een ernstig auto ongeval waarbij ze het bewustzijn verliest. Als ze weer bijkomt ligt ze op de tafel van lijkschouwer Eliot Deacon. Eliot beweert dat Anna om het leven is gekomen bij het ongeval en dat hij de speciale gave heeft om met de overledenen te communiceren totdat ze het aardse leven voorgoed verlaten. Spreekt Eliot de waarheid of is Anna in de handen beland van een sluwe maniak?

After.Life is een film die zijn gehele speelduur de kijker ongewis probeert te houden over de werkelijke situatie. Is Anna dood of in de handen van een gek? Net als Anna wordt de kijker steevast in onzekerheid gelaten. Gedurende de zoektocht naar de waarheid van Anna en haar vriend Paul wordt je wel steeds meer richting een bepaalde kant gedrukt, maar nooit te veel. Hoewel het de grootste troef van After.Life is, wordt het uiteindelijk ook een van de zwaktes van de film. Meer dan eens worden er momenten gecreëerd waar de film suggereert duidelijkheid te kunnen verschaffen, maar telkens kiezen de hoofdpersonen net die reactie die de onzekerheid in stand houdt. Niets mis mee als dit goed onderbouwd is, maar in After.Life voelt het na enige tijd vooral ongeloofwaardig. Het is alsof de hoofdpersonen steeds de keuzes maken die de film goed uitkomen, in plaats van als een natuurlijk gevolg van karaktereigenschappen en de gebeurtenissen die de karakters ondergaan.

De rollen van Anna en Eliot worden respectievelijk gespeeld door Christina Ricci en Liam Neeson. Het grootste deel van de film speelt zich af in het akelig lege mortuarium, dus de twee moeten voor het grootste deel de aandacht van de kijker met z'n tweeën vasthouden. En dat lukt ook best aardig. Eliot probeert Anna beetje bij beetje te overtuigen om de waarheid/leugen te accepteren voordat ze (levend?) begraven wordt. Anna zit in het begin met veel ongeloof, argwaan en een vastbeslotenheid om te ontsnappen, maar langzaamaan brengen de praatjes van de sinistere Eliot haar aan het twijfelen. Het is echter niet alleen Anna waar Eliot rekening mee moet houden, want Anna's vriend Paul is niet van plan zo snel op te geven. Door het verdachte gedrag van Eliot en het weigeren om het lichaam van Anna te tonen aan Paul, raakt deze geobsedeerd door de mogelijkheid dat Anna nog in leven is. De rol van Paul komt voor rekening van Justin Long die vorig jaar te zien was in Drag me to Hell. Een rol die eigenlijk wel wat weg heeft van zijn rol in After.Life.

After.Life wordt verder gekenmerkt door een vlot tempo, spannende scènes die helaas nooit echt veel spanning opleveren, een schaarsgeklede Ricci en een goed gelukt mysterieus sfeertje. Af en toe best vermakelijk, maar in zijn geheel te afhankelijk van het alles overheersende vraagstuk dat uiteindelijk niet overtuigend/geloofwaardig genoeg is uitgewerkt om de kijker een uur en 45 minuten betrokken te houden.