Boek: Milena Agus - Als de haai slaapt

Op de achterkant van haar nieuwe roman Als de haai slaapt kijkt Milena Agus ons met een lieflijke blik aan. Maar hoe zoet zij en de hoofdpersoon uit het boek ook mogen zijn, dit boek heeft een rauw kantje.

Familiegeschiedenis
Dat rauwe kantje bestaat uit het niet al te vrolijke leven van de Italiaanse familie waar het boek over gaat. Vader is een door zijn  fragiele echtgenote aan huis gebonden avonturier, hun zoon wordt gepest en wil het liefst alleen piano spelen en hun tienerdochter speelt sadomasochistische spelletjes met een gehuwde man. En ook de tante schijnt het geluk met mannen maar niet te kunnen vinden ondanks haar wulpse uiterlijk. Genoeg materiaal voor een dik boek vol ellende, maar Als de haai slaapt bevat slechts 125 bladzijden. Op die bladzijden gebeurt echter genoeg. Personen worden soms meerdere malen verlaten, ze krabbelen weer op om vervolgens weinig van hun fouten te leren en ze weer opnieuw te begaan. Andere mensen komen vluchtig voorbij en keren soms weer terug en personen waarvan gehouden wordt vertrekken voorgoed. Iedereen is op zoek naar geluk en liefde en denkt dit op hun eigen manier gevonden te hebben, terwijl ze eigenlijk vastzitten als in de buik van een haai.

Heel verhaal voor een half boek
Een familiegeschiedenis in 125 bladzijden krijgen is een lastige klus, die vereist dat de karakters meteen te doorgronden en geloofwaardig genoeg zijn. De meeste familieleden uit Als de haai slaapt zijn goed in te schatten, maar echt geloofwaardig zijn ze niet, daarvoor verschillen ze allemaal te sterk van elkaar en zijn ze te schilderachtig neergezet. Zo komt er steeds een geliefde van de tante terug, die zich van de ene op de andere dag ineens heel betrokken voelt bij de familie terwijl daar niet echt aanleiding toe is. Ook komt de moeder te breekbaar over en lijkt in een sprookjeswereld te leven. De tienerdochter die het verhaal vertelt is ook niet helemaal karaktervast, maar dat kan ook aan de leeftijd liggen. Het boek bevat wel een prachtige poëtische schrijfstijl, die het verhaal een dromerig sausje geeft. Het is knap hoe Agus in zo weinig en ook nog eens korte hoofdstukken zoveel kan laten gebeuren, zonder dat het te veel hak op de tak wordt. Wel heeft het op den duur een hoog ‘en toen, en toen, en toen’-gehalte, waardoor je verlangt naar wat meer diepgang. Er zijn genoeg gevoelens waar verder op ingegaan had kunnen worden. Het is Agus in ieder geval gelukt om een treurig en intrigerend portret van een hedendaags Italiaans gezin neer te zetten, waarvan elk gezinslid vecht voor zijn eigen kleine stukje geluk.