Boek: Helene Tursten - De getatoeëerde torso

Scandinavische thrillers zijn hot. Uitgevers springen hier maar al te graag op in en geven ze met bosjes uit. Dit keer gaat het om een vrouwelijke Scandinavische misdaadauteur, en wel eentje die al een poosje bezig is naam te maken. De Geus bracht onlangs de vertaling van het inmiddels tien jaar oude derde deel van Helene Turstens serie rondom rechercheur Irene Huss uit: De getatoeëerde torso.

Door het oog van de naald
Irene Huss is een Zweedse rechercheur met een echtgenoot, twee tienerdochters, een hond en een enorme werkdruk. Samen met haar karakteristieke collega’s werkt ze aan de meest gruwelijke moordzaken. Onlangs is er een plastic zak met een torso aangespoeld. Het hoofd, de ledematen en de ingewanden van het lichaam ontbreken, dus is het enige aanknopingspunt wat ze kunnen onderzoeken de bijzondere tatoeage op de torso. De tekening brengt Irene al gauw in de richting van Kopenhagen waar ze in contact komt met een ex-sumoworstelaar en tevens eigenaar van een gayshop. Hij zet haar op het spoor van de tatoeëerder, van waaruit zich een web aan onheilspellende figuren ontvouwt. En blijkbaar is Irene voor één van deze figuren ook niet onopgemerkt gebleven, aangezien er steeds torso’s op blijven duiken die opvallend genoeg allemaal een connectie met Irenes handelen hebben. De moordenaar komt alsmaar dichterbij, totdat hij wel heel persoonlijk wordt...

Gruwelijk uitvoerig
Met de stoere Irene Huss heeft Trusten een sympathieke hoofdpersoon gecreëerd. Als een ware powervrouw zonder vrees schudt ze gevaarlijke belagers van zich af, loopt rustig binnen bij louche pornozaken en vindt daarnaast ook nog eens nieuwe baasjes voor de bastaardpups van haar hond. Wat opvalt is dat ze daarbij maar weinig emotie vertoont. Ze baalt wel eens ergens van, of is angstig bij een spannende situatie, maar hoe ze echt over de zaken denkt krijgt de lezer niet te weten. Daarentegen worden we wel uitvoerig op de hoogte gehouden van wat ze precies waar eet en wanneer en of het smaakte (wat bijna altijd het geval is). Maar het psychologische kantje en de emotie van Irene is dan ook het enige wat er ontbreekt aan De getatoeëerde torso. De collega’s van Irene zijn goed uiteengezet, met elk een eigen, zei het wel stereotype machomannelijk karakter. Door de uitvoerige manier van schrijven tot in het ranzigste detail betrekt Trusten de lezer volledig in het verhaal. Het boek is al voortkabbelend redelijk spannend tot aan de laatste bladzijde, dat een onverwacht en nogal abrupt einde bevat.