CD: We Are Scientists - Barbara

Marco (Marco-van-Hoof) 27-07-2010 08:00

De nieuwe plaat van We Are Scientists (Barbara) opent met de single, Rules Don't Stop. De song belooft met zinnen als “if we're breaking rules it's fine” en de fijne tekst “just draw another if you think we've crossed the line” een spannend album, maar dat blijkt al snel een illusie. Een stoet weinig vernieuwende, aanstekelijke indiepoprockdeuntjes komt echter wel voorbij. Tweede nummer I Don't Bite is hier al meteen een goed voorbeeld van en doet tevens denken aan Franz Ferdinand.

Het door vele bandjes bewandelde pad dat de Amerikaanse mannen inslaan, blijven ze braaf en zeer solide het hele album volgen. Tegen het eind is het met een prettig basloopje uitgeruste Foreign Kicks een stukje rustiger, maar verder is afwisseling niet iets waar We Are Scientists met Barbara voor gegaan is. De band wil gewoon makkelijk in het gehoor liggende post-punk-revival-deuntjes afleveren en doet dit niet onverdienstelijk. Bij het uitverkochte Pukkelpop volgende maand zullen ze dientengevolge ongetwijfeld een boel handen in de lucht en opeen krijgen, al is het eigenlijk toch vooral muziek om op de achtergrond mee te krijgen terwijl je met vrienden op het gras zit te ouwehoeren en je festivaldiner naar binnen werkt.

Net als de muziek zijn ook de teksten en stem van zanger en tekstschrijver Keith Murray slecht noch spectaculair. Zo kan de meermaals terugkerende achtergrondzang (de “oh oh”'s en “whoa whoa”'s) niet verhullen dat Murray een twaalf-en-een-half-in-een-dozijn-stem heeft en laveren de teksten tussen weinig zeggende, vaak herhaalde zinsneden en aardige quasi-filosofische overdenkingen als “so long ambition, it's not a competition” van de track Ambition en het plagerige “you get what you deserve and I guess that's your problem” uit het nummer You Should Learn.

Behalve de wisseling van de wacht op de drumkruk (Michael Tap heeft plaatsgemaakt voor ex-Razorlight-drummer Andy Burrows), verdient de albumtitel Barbara nog wat aandacht. De naam verwijst niet naar een ex van zanger en tekstschrijver Keith Murray of een ander bandlid. Ook niet naar iemands overleden moeder aan wie men eer wil bewijzen. Zijn de heren dan misschien buitengewoon onder de indruk van mevrouw Streisand? Het antwoord is neen. Het album heet Barbara omdat dat een populaire vrouwennaam is. Er zit geen diepere betekenis achter. Hetzelfde kan ook gezegd worden over de tien nummers die tezamen ruim een half uur duren. Er is niks mis mee, maar het is een plaat zonder noviteiten of spanning. De cd brengt aardig wegluisterende, soms aanstekelijke en dansbare poppy indierock, niet minder, maar ook zeker niet meer.