Film: Alza la Testa

Marco (Marco-van-Hoof) 21-07-2010 08:00

Scheepswerfvoorman en alleenstaande vader Mero (Sergio Castellitto) is een voormalig amateurbokser die uit ervaring weet dat je ook in het leven niet elke ronde wint. Al zeven jaar traint hij zijn verdienstelijk boksende zoon Lorenzo (Gabriele Campanelli) om zo alsnog van de glorie die hem nooit ten deel is gevallen te kunnen genieten. Als Lorenzo's lichtzinnige moeder toenadering zoekt, houdt Mero dit tegen zodat zijn oogappel niet afgeleid kan worden op weg naar de top. Dat zijn zeventienjarige jongen misschien wel meer wil dan dag in dag uit boksen, komt niet in Mero's goedbedoelende maar ge-oogklepte hoofd op. Als Lorenzo een vriendinnetje krijgt (Ana, gespeeld door Laura Ilie), is Mero hier dan ook totaal niet blij mee. Temeer daar zij voor hem de personificatie is van de fouten die hij zelf ooit heeft gemaakt. Dan slaat na een ruzie tussen vader en zoon het noodlot toe.

De associatie met Million Dollar Baby (2004) van Clint Eastwood (na vijf (!) decennia succes still going strong) dringt zich op bij het zien van het Italiaanse drama Alza la Testa (hoofd omhoog). Afgezien van een focus op de bokssport hebben beide films met elkaar gemeen dat ze vol-le-dig kantelen als de protegé van de protagonist noodlottig ten val komt. Het verschil is dat bij de Eastwood-Oscarwinnaar de drie hoofdfiguren present blijven en het tweede stuk daardoor zonder problemen op het eerste deel aansluit. Bij Alza la Testa is er maar één karakter dat het tweede deel haalt, waardoor dit soms meer wegheeft van een sequel, wat een enigszins vervreemdend effect heeft.

Castellitto zet een excellente hoofdrol neer als Mero, die André Hazes-songtekstwaardige wijsheden aan Lorenzo debiteert. Als dit een Nederlandse productie was geweest, zou er vast een van de nummers van de volkszanger voorbij komen. Nu siert onder andere een aantal opgewekte, typisch Italiaans deuntjes de soundtrack. De overige personages worden degelijk neergezet, maar doordat het verhaal deze te weinig diepgang of onvoldoende achtergrond geeft en omdat de vertelling een U-bocht neemt, heb je daar als toeschouwer niet zo veel aan.

Het drietal schrijvers (waaronder regisseur Alessandro Angelini) heeft een behoorlijk aantal interessante thema's in het verhaal gestopt. Orgaandonatie, de dood, de delicate band tussen vader en zoon, sport, transseksualiteit, racisme en vooroordelen komen allen aan bod. En dat in 86 minuten. Op zich knap, maar het leidt er wel toe dat het - zeker in het tweede gedeelte - een beetje overkomt als een allegaartje. Ook krijgen niet al deze kwesties de tijd om genuanceerd voor het voetlicht te komen. Wat verder spijtig is, is het feit dat de film niet eindigt na een scène die er terecht om smeekt het einde te mogen zijn. Alles wat na dit fragment komt, is wederom prima geacteerd, maar voegt niets toe.

De wat voor de hand liggende verhaallijn met dito moraal van de vader die van zijn zoon de held wil maken die hij zelf nooit was, wordt aangevuld en gecombineerd met elementen die minder voorspelbaar, maar af en toe ook minder geloofwaardig of uitgewerkt zijn. Castellitto stijgt met een zeer indringende rol boven de film uit en dat is nodig, want zijn karakter is het enige waarbij het nut heeft om mee te leven in deze “kantelfilm” waarvan motto en titel samenvallen.