CD: Hawksley Workman - Milk/Meat

Ryan Corrigan is een aparte man en is beter bekend onder zijn artiestennaam Hawksley Workman. Het is een manusje-van-alles en een zeer productieve artiest. De Canadese singer-songwriter brengt dit jaar zijn elfde langspeler uit, Milk/Meat. Zijn elfde plaat al vanaf 1999, dat is er dus gemiddeld elk jaar ééntje. Er zijn niet veel artiesten die dat halen. Daarnaast produceerde hij ook nog eens meer dan 30 platen voor anderen in tussentijd. Zijn werkwijze is hier wel debet aan, aangezien zijn opnames vliegensvlug voorbij zijn. Over één nummer doet hij niet meer dan een dag qua opnames. Daarnaast speelt hij ook nog eens de meeste instrumenten zelf in. Gitaar, basgitaar, drums, percussie en vocalen neemt hij veelal zelf voor zijn rekening.

Het voordeel van de productiviteit kan ook een keerzijde hebben. Sommige platen zijn beneden zijn kunnen of er staan af en toe nummers op zijn platen waarvan je je afvraagt of die niet beter achterwege gelaten konden worden. Toch komen er soms ook platen uit die gewoon helemaal af zijn zoals Lover/Fighter. Milk/Meat is in Nederland een dubbel-cd geworden (in zijn thuisland werden ze als aparte albums uitgebracht), met in totaal 23 tracks. Hierin bedient Workman zich van allerlei stijlen en invloeden. Sferen stuiteren van romantisch tot pure sex ('Stay Drunk and Keep Fucking'), ingetogen en breekbaar tot agressief en woedend. Rock, pop, funk, electro, soul, blues en indie passeren de revue. Op Milk spelen digitale en synthesizerinvloeden een grotere rol, waar er op Meat meer teruggegrepen wordt op gitaar en een ruwer geluid met zich meedraagt.

Milk/Meat is dan net als veel van zijn platen geen gemakkelijke. Geen rustige achtergrondplaat, maar een echte luisterplaat. Nummers waarin je de intonatie van zijn vocalen moet horen, subtiele details in instrumentarium eruit moet pikken en de sfeer moet voelen. Het liefelijke van Song For Sarah Jane tegenover 'You Don't Just Want To Break Me (You Want To Tear Me Apart)', waarin zijn manische vocalen uiteindelijk loskomen. Workman heeft een zingend engeltje op de ene schouder en een zingende duivel op de andere. Naadloos nemen die elkaars taak over om zo tot een theatrale totaalvoorstelling te komen. Qua plaat kan Milk beschouwd worden als de engel en Meat als de duivel, beiden vol mooie momenten. Een interessante en gevarieerde uitgave.