Splinter Cell: Conviction
Gespeeld op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar op: PC
Na Splinter Cell: Double Agent wilde Ubisoft een nieuwe weg inslaan met deze franchise. De actie moest sneller worden en daardoor meer mensen aanspreken. In mei 2007 bracht men een trailer uit van Splinter Cell: Conviction waarin je een bebaarde Sam Fisher zag. De trailer kreeg een hoop kritiek en de game ging terug naar de tekentafel. Nu, drie jaar later, is Sam Fisher terug. En hoe!
Dat de vroege versie van Splinter Cell: Conviction terug naar de tekentafel ging was niet zo gek. De game was qua looks en gameplay onherkenbaar geworden. Sam zag er uit als een zwerver. Hij kon onopvallend over straat lopen door zich, net als in Assassin’s Creed, te blenden in een menigte. De acties die hij uitvoerde hadden weinig meer met Splinter Cell te maken. Gelukkig nam men bij Ubisoft het wijze besluit om opnieuw te beginnen met Splinter Cell: Conviction, want het heeft de game meer dan goed gedaan.
Sam Fisher is een voormalig Splinter Cell: een agent uit 'Third Echelon' van de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA (National Security Agency). Na een missie in IJsland krijgt hij te horen dat zijn dochter, Sarah, is omgekomen bij een auto-ongeluk. Sam wordt depressief en neemt ontslag. Drie jaar later komt hij er achter dat het auto-ongeluk een verzonnen verhaal is. Wie heeft Sarah dan wél vermoord? Wat was de rol van zijn voormalig werkgever hierin? Sam gaat op zoek naar antwoorden en doet dat deze keer zonder de gebruikelijke gadgets. Dit betekend overigens niet dat hij er ongevaarlijker op wordt. Integendeel zelfs, want Sam handelt sneller dan tevoren. Dit zie je vooral terug bij de zogeheten ‘mark and execute’-moves, waarbij vooraf aangevinkte vijanden of objecten met een druk op de knop kunnen worden uitgeschakeld. Deze moves moet je wel verdienen door een tegenstander met de hand om te leggen. De ‘mark and execute’-moves zien er lekker filmisch uit en na uitvoering heb je een voldaan gevoel. Dit is zeker een toegevoegde waarde voor de gameplay, maar Splinter Cell: Conviction is hiermee ook minder realistisch. Ik geloof best dat Sam snel en gericht kan schieten, maar het slaat natuurlijk nergens op hij dit pas kan na een ‘handmove’. Vijanden lichten op in het donker, waardoor het gemis van je nightvision minder aanwezig is. Je ziet eigenlijk gewoon prima in het donker. Al is Splinter Cell: Conviction op deze punten wat minder geloofwaardig: het komt de speelbaarheid ten goede.
De opzet van de omgevingen zijn anders dan in voorgaande delen. Je objectives staan nog steeds vast, maar de manier van voltooien is aan jou. Er zijn bijna altijd wel meerdere routes te vinden en de vele mogelijkheden voelen bijna aan als een speeltuin. Zo kun je bijvoorbeeld uit een raam klimmen en aan de muur hangen om niets vermoedende vijanden bij hun kraag te grijpen en naar beneden te gooien. Maak je daarbij veel lawaai of word je gezien? Verplaats je dan naar een andere plek. Er verschijnt dan een silhouette op de plaats waar zij jou voor het laatst zagen. Op deze manier kun je de vijanden verrassen door een omtrekkende beweging te maken en ze vanaf je nieuwe plek neer te schieten. In plaats daarvan had je binnen ook het licht kunnen uitschieten en je vijanden één voor één naar je toe kunnen lokken. Door dit soort momenten is het leuk om de game weer opnieuw te spelen, maar het zorgt tevens voor de nodige afwisseling. De wapens en granaten kunnen in Splinter Cell: Conviction upgegrade worden met drie verschillende perks per wapen. Deze upgrades kun je toevoegen bij de zogehete ‘weapon loadouts’. Deze loadouts kom je tegen op geplaatste rustmomenten door de gehele game. Sam kan een handpistool en een wapen van een zwaardere klasse bij zich dragen. Waar je bij de zwaardere klassen zuinig om moet springen met je kogels, kun je je met de handpistolen helemaal uitleven. Deze hebben namelijk ongelimiteerde minutie. Erg handig natuurlijk, echter haalt dit wat van het realisme weg.
De sfeer in Splinter Cell: Conviction is fantastisch. Het geroep en gegil van je vijanden voeren de spanning op en zorgen ervoor dat je op het puntje van je bank zit. De paniek en wraakgevoelens die opkomen bij een tegenstander die het lijk van zijn zojuist door jou gedode collega vindt is hier één van de vele hoogtepunten van. Ze roepen veel verschillende teksten, maar je ontkomt er niet aan om regelmatig wat herhalingen te horen. De grote lampen zijn een feest, want na een welgemikt schot valt zo’n gevaarte met een hoop kabaal van het plafond. Dat trekt natuurlijk weer de nodige aandacht. Jouw handelingen maken ook geluid, maar dit keer is dat niet te zien via een metertje in de interface. Nee nu gaat het echt om het werkelijke geluid en zul je in de buurt van een vijand geen grote bewegingen moeten maken, want anders ben je alsnog de klos. Sam Fisher zelf klinkt nog net iets grauwer dan voorheen en de boosheid is in zijn stem te horen. De graphics van Splinter Cell: Conviction zijn erg overtuigend en kleurrijk. Probleem is alleen dat de kleuren in de schaduw plaats maken voor een zwart/wit-effect. Hierdoor zul je van sommige ruimtes de schoonheid niet mee krijgen, maar echt een groot probleem is dat niet. De cutscénes zijn van een hoog Hollywood-gehalte, maar de ingame-storytelling mag er ook zeker wezen. Delen van het verhaal zijn in dit soort scènes geprojecteerd op de muur.
Zie de tweede pagina voor de prijsvraag